Daqin
Daqin (chiń. 大秦; pinyin Dàqín; dosł. „Wielkie Qin”) – historyczna nazwa Cesarstwa Rzymskiego używana w Chinach. Wywodzi się od północno-zachodniego chińskiego państwa Qin[1], którego ziemie po powstaniu jedwabnego szlaku wyznaczały wschodni koniec trasy, podczas gdy Rzym znajdował się na końcu zachodnim.
 Cesarstwo rzymskie i chińskie około roku 1 | |||||||||
| Nazwa chińska | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||
Nie ma dowodów na to, żeby chińscy podróżnicy dotarli do Rzymu. W roku 97 generał Ban Chao na czele ekspedycji liczącej 70 tysięcy żołnierzy dotarł do Morza Kaspijskiego. Jego poseł Gan Ying sporządził opis Imperium Rzymskiego[2], ale uważa się, że jego informacje pochodziły z drugiej ręki, a on sam dotarł tylko do Morza Czarnego lub Zatoki Perskiej[3].
Źródła chińskie odnotowują fakty pobytu poselstw z Imperium Rzymskiego w Państwie Śródka. Zgodnie z relacją Księgi Późniejszych Hanów (Houhanshu) w roku 166 do Tonkinu (północnego Wietnamu) dotarła drogą morską grupa kupców, wysłanych przez władcę Daqin imieniem Andun (安敦, identyfikowany z Markiem Aureliuszem[4])[5][6]. Kolejne wizyty kupców z Daqin, którzy również dotarli do Chin drogą morską, odnotowano w latach 226 i 284[7][8].
Księga Późniejszych Hanów, Weilüe i Księga Wei opisują Daqin jako gęsto zaludniony obszar, którego mieszkańcy są wysocy i kulturalni, noszą haftowane ubrania, golą włosy i brodę[9].
Nazwa Daqin była używana na chińskich mapach aż do XVI wieku. Po upadku cesarstwa zachodniorzymskiego przez długi czas używano jej na określenie Bizancjum[10]. Dokumenty chińskie potwierdzają pobyt bizantyjskich delegacji handlowych w Państwie Środka w latach 643, 667, 701 i 719[11]. W źródłach chińskich termin Daqin wielokrotnie jest jednak niejednoznaczny i może odnosić się do każdego miejsca położonego daleko na zachodzie, m.in. Syrii, Palestyny[12] czy nawet Persji[13]. Nestorianizm, który w VII wieku trafił do Chin u schyłku Imperium Sasanidów, był w Chinach określany jako Religia Światła z Daqin[14] (m.in. na steli z Xi’an[15]).
Innymi nazwami odnoszącymi się do kraju Daqin były Líxuān (黎軒) i Líjiān (犁鞬), co mogło oznaczać Aleksandrię[4].
Przypisy
edytuj- ↑ Chung Tan, Yinzeng Geng: India and China: twenty centuries of civilization interaction and vibrations. New Delhi: Centre for Studies in Civilizations, 2005, s. 45. ISBN 978-81-87586-21-0.
- ↑ Frances Wood: The Silk Road: Two Thousand Years in the Heart of Asia. Berkeley: University of California Press, 2004, s. 46. ISBN 978-0-520-24340-8.
- ↑ Maurizio Scarpari: Ancient China: Chinese civilization from the origins to the Tang Dynasty. New York: Barnes & Noble, 2006, s. 55. ISBN 978-0-7607-8379-5.
- ↑ a b Ulrich Theobald, Daqin 大秦 and Lixuan 黎軒 [online], ChinaKnowledge, 26 listopada 2011 [dostęp 2021-12-03] (ang.).
- ↑ Raoul McLaughlin: Rome and the Distant East: Trade Routes to the Ancient Lands of Arabia, India and China. London: Continuum International Publishing Group, 2010, s. 134. ISBN 978-1-84725-235-7.
- ↑ Lionel Casson: Podróże w starożytnym świecie. Wrocław: Ossolineum, 1981, s. 87. ISBN 83-04-00543-3.
- ↑ Warwick Ball: Rome in the East: The Transformation of An Empire. London: Routledge, 2002, s. 135. ISBN 0-415-11376-8.
- ↑ Max Cary, E. H. Warmington: Starożytni odkrywcy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1968, s. 193.
- ↑ Daqin: The Roman Empire in the Ancient Chinese Sources [online], Novo Scriptorium, 23 października 2019 [dostęp 2021-12-03] (ang.).
- ↑ Nicolas Standaert: Handbook of Christianity in China. T. 1. Leiden: Brill, 2001, s. 3. ISBN 978-90-04-11431-9.
- ↑ Marlia Mundell Mango: Byzantine Trade, 4th-12th Centuries: The Archaeology of Local, Regional and International Exchange. Papers of the Thirty-eighth Spring Symposium of Byzantine Studies, St John's College, University of Oxford, March 2004. Farnham, Surrey: Ashgate Publishing, Ltd., 2009, s. 10. ISBN 978-0-7546-6310-2.
- ↑ Donald Leslie: Jews and Judaism in traditional China: a comprehensive bibliography. Sankt Augustin: Monumenta Serica Institute, 1998, s. 39. ISBN 978-3-8050-0418-3.
- ↑ Jingyi Ji: Encounters between Chinese culture and christianity: a hermeneutical perspective. Münster: LIT Verlag Münster, 2007, s. 5. ISBN 978-3-8258-0709-2.
- ↑ China: five thousand years of history and civilization. Hong Kong: City University of HK Press, 2007, s. 678. ISBN 978-962-937-140-1.
- ↑ Michael Keevak: The Story of a Stele: China's Nestorian Monument and Its Reception in the West, 1625-1916. Hong Kong: Hong Kong University Press, 2008, s. 5. ISBN 978-962-209-895-4.