Długoogon mniejszy

Długoogon mniejszy
	Epimachus meyeri
	Finsch & A. B. Meyer, 1885
	; Samiec
	; Samica
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	wróblowe
Podrząd	śpiewające
Rodzina	cudowronki
Rodzaj	Epimachus
Gatunek	długoogon mniejszy
Podgatunki
	E. m. albicans (van Oort, 1915); E. m. bloodi Mayr & Gilliard, 1951; E. m. meyeri Finsch & A. B. Meyer, 1885;
	E. m. albicans (van Oort, 1915); E. m. bloodi Mayr & Gilliard, 1951; E. m. meyeri Finsch & A. B. Meyer, 1885;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Długoogon mniejszy^[3], pyszałek wspaniały^[4] (Epimachus meyeri) – gatunek ptaka z rodziny cudowronek (Paradisaeidae).

Systematyka

Wyróżniono trzy podgatunki E. meyeri^[5]:

E. meyeri albicans – zachodnio-środkowa Nowa Gwinea.
E. meyeri bloodi – wschodnio-środkowa Nowa Gwinea.
E. meyeri meyeri – południowo-wschodnia Nowa Gwinea.

Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny uznaje obecnie (2020) długoogona mniejszego za gatunek monotypowy^[6].

Zasięg, środowisko

Górskie lasy w środkowych rejonach Nowej Gwinei; najliczniej występuje na wysokości ok. 2000 m n.p.m.

Morfologia

Długość ciała to około 100 cm. Charakteryzuje się niezwykle długim ogonem i cienkim, zakrzywionym dziobem. Samiec jest szarobrązowy z ciemną głową i niebieskimi tęczówkami. Na bokach ciała widoczne są ozdobne niebieskie i brązowe pióra. Głos samca opisywany jest jako dźwięki podobne do młota pneumatycznego lub karabinu maszynowego. Samica ma wierzch głowy kasztanowaty, grzbiet delikatnie prążkowany, tęczówki jaśniejsze.

Zachowanie

Toki, podczas których samce stroszą pióra na piersi, odbywają się zawsze na tych samych gałęziach drzew. Samiec zazdrośnie strzeże swojego terytorium.

Pożywienie stanowią owady, które ptak wyciąga swoim długim, zakrzywionym dziobem ze spróchniałego drewna; rzadziej zjada owoce.

Status

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje długoogona mniejszego za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1994 roku; wcześniej, w 1988 roku sklasyfikowano go jako gatunek bliski zagrożenia (NT – near threatened). Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako pospolity, a nawet bardzo liczny w większości swego zasięgu występowania. Trend liczebności populacji uznawany jest za stabilny^[2].

Przypisy

↑ Epimachus meyeri, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b Epimachus meyeri, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Paradisaeidae Vigors, 1825 - cudowronki - Birds of paradise (wersja: 2020-09-20). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-12-17].
↑ P. Mielczarek & W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 439, 1999.
↑ Brown Sicklebill (Epimachus meyeri). IBC: The Internet Bird Collection. [dostęp 2012-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-07)]. (ang.).
↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Crows, mudnesters, birds-of-paradise. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-12-17]. (ang.).

Bibliografia

Wiesław Dudziński, Marek Keller, Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Linki zewnętrzne

Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).

[itis-1] Epimachus meyeri, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] Epimachus meyeri, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[mk-3] Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Paradisaeidae Vigors, 1825 - cudowronki - Birds of paradise (wersja: 2020-09-20). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-12-17].

[mc-4] P. Mielczarek & W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 439, 1999.

[ibc-5] Brown Sicklebill (Epimachus meyeri). IBC: The Internet Bird Collection. [dostęp 2012-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-07)]. (ang.).

[ioc-6] F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Crows, mudnesters, birds-of-paradise. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-12-17]. (ang.).

[3]

[4]

[1]

[2]

[5]

[6]