Czuwacz słowacki

Czuwacz słowacki
	; Slovenský čuvač
Inne nazwy	Czuwacz,; slovak cuvac,; slovakian chuvach,; owczarek słowacki; pies pasterski słowacki
Kraj patronacki	Słowacja
Kraj pochodzenia	Słowacja
	Wymiary
Wysokość	59–65 cm (suki),; 62–70 cm (pies)
Masa	31–37 kg (suki),; 36–44 kg (pies)
	Klasyfikacja
FCI	Grupa I, Sekcja 1,; nr wzorca 142
UKC	Grupa 2 – Guardian Dog (wzorzec według FCI)
	Wzorce rasy
	FCI;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Czuwacz słowacki (słow. slovenský čuvač) – rasa psa pochodząca ze Słowacji, zaliczana do psów pasterskich. Podlega próbom pracy^[2].

Rys historyczny

Pochodzi z gór Słowacji, gdzie był hodowany od stuleci. Po pierwszej wojnie światowej podjęta została hodowla w czystości rasy^[1]. Czuwacz słowacki jest blisko spokrewniony z węgierskim kuvaszem i z owczarkiem podhalańskim, do tego stopnia, że nawet wytrawni i doświadczeni sędziowie mają problemy z rozróżnieniem owczarka i czuwacza. Wzorzec do rejestracji zgłoszony został w 1964 roku^[3]. W stosunku do owczarka podhalańskiego na ogół posiada nieco delikatniejszą, bardziej puszystą sierść, z mniejszą ilością beżowych lub kremowych przebarwień, nie jest to jednak ścisła reguła. Pierwotnie na Słowacji psy tej rasy nazywano tatrzańskim czuwaczem jednak, aby nie mylono jej z tatrzańskim owczarkiem podhalańskim, na zebraniu delegatów w Pradze FCI przyjęła w 1965^[1] r. nazwę Slovenský Čuvač pol. czuwacz słowacki. Rasa została zaliczona do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich).

Wygląd

Umaszczenie białe i biało kremowe, włos średnio długi, lekko falujący. Ulega bardzo łatwemu oczyszczeniu z zabrudzenia.

Zachowanie i charakter

Pies wymaga konsekwentnego i doświadczonego podejścia. Ma silny instynkt przywódczy.

Użytkowość

Pies stróżujący i pasterski.

Zdrowie i pielęgnacja

Źle znosi upały, jest lepiej przystosowany do surowszych i zimniejszych warunków pogodowych. Trzymany na terenach nizinnych często choruje na zwyrodnienie stawów (zwłaszcza dysplazja stawu biodrowego).

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d D. Najmanova, Z. Humpal: Psy rasowe. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1987.
↑ ^a ^b ^c Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 42.
↑ J. Novotny J. Najman: Psy rasowe. s. 50.

Bibliografia

Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
J. Novotny J. Najman: Psy rasowe. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1976.
Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 270. ISBN 83-7073-122-8.

[N&H-1] D. Najmanova, Z. Humpal: Psy rasowe. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1987.

[IEPR-2] Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 42.

[3] J. Novotny J. Najman: Psy rasowe. s. 50.

[2]

[1]

[3]