Czerń eriochromowa T
związek chemiczny
Czerń eriochromowa T – organiczny związek chemiczny używany jako wskaźnik w kompleksometrii, tworzący chelaty z jonami wielu metali. Czerń eriochromowa T jest często stosowana w miareczkowaniu EDTA w postaci mieszaniny z chlorkiem sodowym w stosunku 1:100[4].
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
Ogólne informacje | |||||||||||||||||||||||||||||||||
Wzór sumaryczny |
C20H12N3O7SNa | ||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Masa molowa |
461,38 g/mol | ||||||||||||||||||||||||||||||||
Wygląd |
brunatnawoczarny proszek[1] | ||||||||||||||||||||||||||||||||
Identyfikacja | |||||||||||||||||||||||||||||||||
Numer CAS | |||||||||||||||||||||||||||||||||
PubChem | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) |
W zależności od pH roztworu wskaźnik występuje w trzech barwnych postaciach[4]:
- roztwory z pH mniejszym od ≈ 6,3 – postać czerwona,
- roztwory z pH w zakresie ≈ 6,3 do 11,5 – postać niebieska,
- roztwory z pH większym od pH ≈ 11,5 – postać pomarańczowa.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Farmakopea Polska X, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2014, s. 4276, ISBN 978-83-63724-47-4 .
- ↑ a b c Eriochrome Black T [online], karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich, 1 marca 2023, numer katalogowy: 858390 [dostęp 2024-03-09] . (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ Eriochrome Black T [online], karta charakterystyki produktu Fisher Scientific Company, 24 grudnia 2021, numer katalogowy: E512-25 [dostęp 2024-03-09] (ang.).
- ↑ a b Tadeusz Lipiec , Zdzisław Stefan Szmal , Chemia analityczna z elementami analizy instrumentalnej, wyd. 4, Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1976, s. 439 .