Chwalcie łąki umajone

Chwalcie łąki umajone – polska pieśń maryjna o spokojnej, uroczystej melodii.

Autorem tekstu jest jezuita Karol Antoniewicz, który nadał jej tytuł Pieśń majowa. Pochodzi z lat 40. XIX wieku i śpiewana jest najczęściej w maju, miesiącu maryjnym. Tekst wychwala Maryję, wzywając, aby całość przyrody ożywionej i nieożywionej dołączyła do uwielbienia jej przez ludzi.

Tekst

1. Chwalcie łąki umajone,

Góry, doliny zielone.

Chwalcie, cieniste gaiki,

Źródła i kręte strumyki!

2. Co igra z morza falami,

W powietrzu buja skrzydłami,

Chwalcie z nami Panią Świata,

Jej dłoń nasza wieniec splata.

3. Ona dzieł Boskich korona,

Nad Anioły wywyższona;

Choć jest Panią nieba, ziemi,

Nie gardzi dary naszymi.

4. Wdzięcznym strumyki mruczeniem,

Ptaszęta słodkim kwileniem,

I co czuje, i co żyje,

Niech z nami sławi Maryję!

Bibliografia

Wacław Panek, Polski śpiewnik narodowy, w: Magazyn Słowo Dziennik Katolicki, nr 10(73)/1995, s.22, ISSN 1230-8668
Poezye Karola Antoniewicza tom I s.110. Spółka Wydawnicza Polska, Kraków 1895.