Chronologia termodynamiki

XVII wiek

edytuj

XVIII wiek

edytuj

XIX wiek

edytuj

1801–1847

edytuj

1848–1900

edytuj
  • 1848 – William Thomson rozszerza pojęcie zera bezwzględnego z gazów na wszystkie substancje
  • 1849 – William John Macquorn Rankine wylicza poprawną zależność pomiędzy parą nasyconą a temperaturą
  • 1850 – Rudolf Clausius podaje pierwsze przejrzyste, wiarygodne twierdzenie pierwszej i drugiej zasady termodynamiki, porzucając teorię kaloryczną lecz zachowując zasady Carnota
  • 1851 – Thomson podaje alternatywne twierdzenie drugiej zasady termodynamiki
  • 1852 – Joule and Thomson demonstrują, że szybko rozprężane gazy ochładzają otoczenie, później zostanie to nazwane efektem Joule’a-Thomsona lub efektem Joule–Kelvin'a
  • 1854 – Helmholtz przedstawia koncepcję śmierci cieplnej wszechświata
  • 1854 – Clausius określa znaczenie dQ / T (Nierówność Clausiusa), ale nie nazywa jeszcze wielkości.
  • 1854 – Rankine wprowadza jego funkcję termodynamiczną, później określoną jako entropia
  • 1859 – James Clerk Maxwell odkrywa prawa rozkładu prędkości molekularnej
  • 1859 – Gustav Kirchhoff udowadnia, że emisja energii z ciała doskonale czarnego jest jedynie funkcją temperatury i częstotliwości
  • 1865 – Clausius wprowadza nowoczesne makroskopowe pojęcie entropii
  • 1865 – Josef Loschmidt stosuje teorię Maxwella do określenia liczbowej gęstości cząsteczek w gazach,
  • 1870 – Clausius udowadnia skalarne twierdzenie wirialne
  • 1872 – Ludwig Boltzmann wyraża twierdzenie dla czasowego rozwoju funkcji rozkładu w przestrzeni fazowej
  • 1874 – Thomson wyraża formalnie drugie prawo termodynamiki
  • 1876 – Josiah Willard Gibbs publikuje pierwszy referat, w którym omawia równowagi fazowe, zespoły statystyczne, energię swobodną (jako siłę napędową reakcji chemicznych), a także ogólnie termodynamikę.
  • 1877 – Boltzmann określa związek między entropią a prawdopodobieństwem
  • 1879 – Jožef Stefan obserwuje, że całkowity strumień promieniowania z ciała czarnego jest proporcjonalny do czwartej potęgi ze swej temperatury oraz wyraża prawo Stefana-Boltzmanna
  • 1884 – Boltzmann z rozważań termodynamicznych wyprowadza prawo Stefana-Boltzmanna dla strumienia promieniowania
  • 1888 – Henri Louis Le Chatelier wyraża swe najważniejsze prawo, mówiące o tym, że odpowiedź układu chemicznego o zaburzonej równowadze będzie przeciwdziałać zaburzeniu (reguła przekory)
  • 1889 – Walther Nernst odnosi napięcie ogniw elektrochemicznych do ich termodynamiki chemicznej poprzez Równanie Nernsta
  • 1889 – Svante Arrhenius wprowadza koncepcję energii aktywacji dla reakcji chemicznych, podając równanie Arrheniusa
  • 1893 – Wilhelm Wien odkrywa prawo przesunięć widma promieniowania ciała doskonale czarnego
  • 1900 – Max Planck sugeruje, że światło może być emitowane w częstotliwościach dyskretnych, podając prawo promieniowania ciała doskonale czarnego

XX wiek

edytuj

1901–1944

edytuj

Od 1945

edytuj
  • 1945–1946 – Nikołaj Bogolubow rozwija ogólną metodę mikroskopową wyprowadzenia równania kinetyczne dla klasycznych systemów statystycznych z wykorzystaniem hierarchii BBGKY.
  • 1947 – Nikołaj Bogolubow i Kiriłł Gurow rozszerzają tę metodę na mikroskopowe wyprowadzenie równania kinetycznego dla kwantowych systemów statystycznych.
  • 1948 – Claude Elwood Shannon w pracy pt. „A Mathematical Theory of Communication” przedstawił najważniejsze zagadnienia związane z teorią informacji
  • 1957 – Aleksandr Kompaniejec wyprowadza swoje równanie Fokkera-Plancka dla rozpraszania Camptona
  • 1957 – Ryogo Kubo[1] wyprowadza pierwszą z zależności liniowych współczynników transportu
  • 1957 – Edwin Jaynes podaje interpretację MaxEnt[2] termodynamiki z teorii informacji
  • 1960–1965 – Dmitrij Zubariew rozwija metodę nierównowagowych statystycznych operatorów[3], która staje się klasycznym narzędziem w statystycznej teorii procesów nierównowagowych.
  • 1972 – Ja’akow Bekenstein sugeruje, że czarne dziury mają entropię proporcjonalną do swej powierzchni[4][5]
  • 1974 – Stephen Hawking przewiduje, że czarne dziury mogą wypromieniowywać cząsteczki z widma ciała doskonale czarnego, które mogą powodować parowanie czarnej dziury[5]

Przypisy

edytuj
  1. [1] (ang.)
  2. [2] (ang.)
  3. [3] (ang.)
  4. Jacob D. Bekenstein. Black Holes and Entropy. „Physical Review D”. 7 (8), s. 2333–2346, 15 kwietnia 1973. The American Physical Society. 
  5. a b Bekenstein-Hawking entropy - Scholarpedia [online], scholarpedia.org [dostęp 2017-11-22] (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj