Chromon

Chromon
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
PIN	4H-1-benzopiran-4-on
inne	4H-chromen-4-on lub 1,4-benzopiron
	Inne nazwy i oznaczenia
	kromon
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C9H6O2
Masa molowa	146,14 g/mol
	Identyfikacja
Numer CAS	491-37-2, 491-38-3
PubChem	10286
SMILES
	C1=CC=C2C(=C1)C(=O)C=CO2
InChI
	InChI=1S/C9H6O2/c10-8-5-6-11-9-4-2-1-3-7(8)9/h1-6H
	InChIKey
	OTAFHZMPRISVEM-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
Temperatura topnienia	59 °C
Niebezpieczeństwa
	Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2017-11-05]
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Substancja nie jest klasyfikowana jako; niebezpieczna według kryteriów GHS; (na podstawie podanej karty charakterystyki).
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Chromon (kromon^[2]) – organiczny związek chemiczny, pochodna chromanu. Jego pochodne tworzą grupę leków zwanych kromonami^[3]. Związki zawierające rozmaicie podstawiony szkielet chromonu, zwłaszcza zawierające grupy hydroksylowe i eterowe, spotykane są powszechnie w świecie roślinnym^[4]^[5]. Niektóre z tych pochodnych – flawony i flawonole – stanowią wydzielone grupy flawonoidów.

Przypisy

↑ Chromone, [w:] PubChem [online], United States National Library of Medicine, CID: 10286 [dostęp 2022-06-06] (ang.).
↑ Angelika AnnaA.A. Adamus-Grabicka Angelika AnnaA.A., Porównanie aktywności przeciwnowotworowej pochodnych pirazolin skondensowanych z chromanonem lub flawanonem: synteza i badanie właściwości fizykochemicznych [online], Wydział Farmaceutyczny Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, 2020, s. 19 [dostęp 2022-06-06] .
↑ RafałR. Olszanecki RafałR., PawełP. Wołkow PawełP., JacekJ. Jawień JacekJ., Farmakologia, RyszardR. Korbut (red.), wyd. 2, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2017, s. 408–409, ISBN 978-83-200-5368-5, OCLC 1005168949 .
↑ G.P.G.P. Ellis G.P.G.P. (red.), Chemistry of Heterocyclic Compounds: Chromenes, Chromanones, and Chromones, Hoboken, NJ, USA: John Wiley & Sons, Inc., 1977, DOI: 10.1002/9780470187012, ISBN 978-0-470-18701-2, OCLC 212172412 (ang.).
↑ S.T.S.T. Saengchantara S.T.S.T., T.W.T.W. Wallace T.W.T.W., Chromanols, chromanones, and chromones, „Natural Product Reports”, 3, 1986, s. 465, DOI: 10.1039/np9860300465 [dostęp 2022-06-06] (ang.).