Chotylub
Chotylub (w latach 1977–1981 Lubice) – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie lubaczowskim, w gminie Cieszanów[4][5]. Leży w dolinie Brusienki na Płaskowyżu Tarnogrodzkim.
| wieś | |
 Kościół filialny św. Jadwigi Królowej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) |
345[2] |
| Strefa numeracyjna |
16 |
| Kod pocztowy |
37-611[3] |
| Tablice rejestracyjne |
RLU |
| SIMC |
0600042[4] |
Położenie na mapie gminy Cieszanów  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie powiatu lubaczowskiego  | |
 50°14′26″N 23°14′02″E/50,240556 23,233889[1]
| |
.jpg)
W II Rzeczypospolitej wieś w powiecie lubaczowskim województwa lwowskiego.
W latach 1954–1959 wieś należała i była siedzibą władz gromady Chotylub, po jej zniesieniu w gromadzie Dachnów. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa przemyskiego. W latach 1977–1981 nosiła czasowo nazwę Lubice.
Wieś powstała w roku 1565 i do II wojny światowej zamieszkana była w połowie przez ludność narodowości ukraińskiej. Pierwszą cerkiew zbudowano w II poł. XVII w., następną w 1693 r. a obecna powstała na tym samym miejscu w 1888 r., być może z zachowaniem elementów starszej budowli. Chotylub doznał wielu zniszczeń wskutek walk z UPA. W latach 1943–1946 nacjonaliści ukraińscy z działającego na tym terenie kurenia Iwana Szpontaka „Zalizniaka”, zamordowali tutaj 24 Polaków[6].
Wschodnią część wsi stanowi dawniej odrębna wieś Rudka.
Religia
edytujWierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Parafia św. Wojciecha w Cieszanowie[7].
We wsi znajduje się zabytkowa, drewniana greckokatolicka cerkiew pw. Najświętszej Marii Panny. Położona jest na nieznacznym wzniesieniu pośrodku wsi przy drodze z Cieszanowa do Brusna.
Po wysiedleniu ludności ukraińskiej cerkiew wykorzystywana była od 1947 r. jako kościół filialny parafii w Cieszanowie pw. Opieki NMP. Była remontowana na przełomie lat 60. i 70. XX w., a w roku 1986 dobudowano do babińca nieproporcjonalnie duży przedsionek. Po zbudowaniu nowego, murowanego kościoła w roku 2001 stoi zamknięta.
Na wschodnim krańcu wsi znajduje się nieczynny cmentarz greckokatolicki, ogrodzony drutem kolczastym na kamiennych słupkach, zarastający lasem. Jest tu wiele starych nagrobków bruśnieńskich oraz odnowione i ogrodzone drewnianym płotkiem okazałe nagrobki właścicieli Chotylubia – Zarzyckich.
-
Dzwonnica przy cerkwi -
Nieczynny cmentarz gr.kat.
.jpg)
Bibliografia
edytuj- Paweł Wład, Marek Wiśniewski, Roztocze Wschodnie, Wyd. Nauk. Turyst. i Eduk., Mielec 2004
Przypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 16407
- ↑ Wieś Chotylub w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-01-28], liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 158 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Szczepan Siekierka, Henryk Komański, Krzysztof Bulzacki, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie lwowskim 1939–1947, Wrocław: Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów, 2006, s. 474-475, ISBN 83-85865-17-9, OCLC 77512897.
- ↑ Opis parafii na stronie diecezji
Linki zewnętrzne
edytuj- Chotyłub, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 640.
- Mapa katastralna wsi Chotykub z poł. XIX wieku