Chodów (województwo małopolskie)
Chodów – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie miechowskim, w gminie Charsznica.
| wieś | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
436[2] |
| Strefa numeracyjna |
41 |
| Kod pocztowy |
32-250[3] |
| Tablice rejestracyjne |
KMI |
| SIMC |
0233460 |
Położenie na mapie gminy Charsznica  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu miechowskiego  | |
 50°23′07″N 19°58′07″E/50,385278 19,968611[1]
| |
Wieś położona w końcu XVI wieku w powiecie ksiąskim województwa krakowskiego była własnością klasztoru bożogrobców w Miechowie[4]. Do 1954 roku istniała gmina Chodów. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego. Integralne części miejscowości: Chodowiec, Chodów-Przystanek[5].
Najstarsze wzmianki o Chodowie znaleźć można w dokumentach z pocz. XIII w., gdzie był wymieniany jako placówka filialna parafii miechowskiej, podległa klasztorowi bożogrobców. W 1336 r. właściciel wsi, chorąży sandomierski Zawisza uzyskał od króla Kazimierza Wielkiego przywilej do urządzenia jej na prawie średzkim. Przywilej powtórzony został w roku 1363 i rozszerzony o osadę Wola Chodowska (obecny Chodowiec) – prawdopodobnie wtedy zakładaną – ówczesnemu właścicielowi, kasztelanowi sądeckiemu, Krzesławowi. Brat Krzesława, biskup krakowski Zawisza z Kurozwęk wybudował w Chodowie nowy drewniany kościół parafialny i uposażył go w 1381 r. dziesięcinami z Poręby Dzierżnej i folwarku w Chodowie.
W 1404 r. Chodów wraz z Wolą Chodowską oraz sołectwem w Podmiejskiej Woli i prawem patronatu kościoła parafialnego kupili od ówczesnych właścicieli, Jana i jego brata, kasztelana wojnickiego Mikołaja miechowscy bożogrobcy (za 1400 grzywien srebra). Wśród miejscowych dóbr wymieniane były wtedy: 10 łanów kmiecych, cztery zagrody, karczma mająca grunty i folwark.
Po pożarze pierwotnego kościoła, nowy, również drewniany wybudowany został dzięki staraniom plebana, Stanisława z Wyszogrodu i poświęcony w 1619 roku. Gdy i ten spłonął, nową budowlę z drewna wzniósł pleban Baltazar Wróblewski. W notatkach z wizytacji w 1752 roku napisano, że kościół jest bardzo ubogi, kryty gontem i ma liche urządzenie i wyposażenie. W czasach zaboru rosyjskiego tutejsza parafia została na 80 lat zlikwidowana. W roku 1823 kościół przyłączono jako filialny do parafii w Uniejowie, a w 1904 r. parafię erygował ponownie biskup kielecki Tomasz Kuliński po interwencji Mikołaja Raja i innych mieszkańców wsi u cara Mikołaja II. Po pożarze w 1931 r., nową świątynię, już murowaną rozpoczęto budować w roku 1932 a ukończono w 1938.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 15887
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-04].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 147 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Województwo krakowskie w drugiej połowie XVI wieku ; Cz. 2, Komentarz, indeksy, Warszawa 2008, s. 104.
- ↑ GUS. Rejestr TERYT