Chlorek radu

Chlorek radu
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
konst.	chlorek radu, dichlorek radu, chlorek radu(2+)
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	RaCl2
Masa molowa	296,09 g/mol
Wygląd	bezbarwne, krystaliczne ciało stałe
	Identyfikacja
Numer CAS	10025-66-8
SMILES
	[Ra+2].[Cl-].[Cl-]
Właściwości
	Gęstość
	4,9 g/cm³; ciało stałe
	Rozpuszczalność w wodzie
	24,5 g/100 g
Temperatura topnienia	900 °C
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji; według kryteriów GHS są niedostępne.
	Podobne związki
Inne aniony	RaSO4, RaBr2
Inne kationy	CaCl2, BaCl2
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Chlorek radu, RaCl₂ – nieorganiczny związek chemiczny z grupy chlorków, sól kwasu solnego i radu. Jest pierwszym, otrzymanym w czystej postaci, związkiem radu. Pierwszą próbkę radu otrzymali Maria Skłodowska-Curie i André-Louisem Debierne w wyniku elektrolizy tego chlorku na katodzie rtęciowej^[3]. Jest silnie trujący.

Otrzymywanie

Chlorek radu krystalizuje z roztworu w postaci dihydratu. Może zostać odwodniony poprzez ogrzewanie w temperaturze 100 °C przez godzinę na powietrzu, a potem jeszcze przez pięć i pół godziny w 520 °C w atmosferze argonu^[4].

Można go otrzymać przez przepuszczenie suchego chlorowodoru nad podgrzewanym bromkiem radu lub przez przepuszczenie tego samego gazu nad odwodnionym siarczanem radu.

Właściwości

Chlorek radu jest bezbarwną substancją krystaliczną, która wykazuje niebieskozieloną luminescencję, szczególnie podczas ogrzewania. Przechowywany przez dłuższy czas żółknie, a jeśli jest zanieczyszczony jonami baru, przybiera różowy kolor. W porównaniu do innych chlorków metali ziem alkalicznych słabiej rozpuszcza się w wodzie (w temperaturze 20 °C rozpuszcza się 245 g na litr rozpuszczalnika).

Zastosowanie

Jest używany w początkowych etapach oddzielania radu od baru podczas ekstrakcji z blendy smolistej^[5]. W medycynie jest wykorzystywany do produkcji radonu stosowanego do leczenia nowotworów.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Kirby i Salutsky 1964 ↓, s. 5.
↑ Kirby i Salutsky 1964 ↓, s. 6.
↑ Kirby i Salutsky 1964 ↓, s. 3.
↑ F.F. Weigel F.F., A.A. Trinkl A.A., Zur Kristallchemie des Radiums: I. Die Halogenide des Radiums, „Radiochimica Acta”, 9 (1), 1968, s. 36–41, DOI: 10.1524/ract.1968.9.1.36 [dostęp 2024-11-20] (niem.).
↑ M.M. Curie M.M., A.A. Debierne A.A., Sur le radium métallique, „Comptes rendus hebdomadaires des séances de l'Académie des sciences”, 151, 1910, s. 523–525 [dostęp 2024-11-20] (fr.).

Bibliografia

H.W. Kirby, Murrell L. Salutsky: The Radiochemistry of Radium. Subcommittee on Radiochemistry, National Academy of Sciences, 1964.
Gmelins Handbuch der anorganischen Chemie. Wyd. 8. Berlin: Verlag Chemie, 1928, s. 60–61.
Gmelin Handbuch der anorganischen Chemie. Wyd. 8. T. 2 Suplement. Berlin: Springer, 1977, s. 362–364.

[CITEREFKirbySalutsky19645-1] Kirby i Salutsky 1964 ↓, s. 5.

[CITEREFKirbySalutsky19646-2] Kirby i Salutsky 1964 ↓, s. 6.

[CITEREFKirbySalutsky19643-3] Kirby i Salutsky 1964 ↓, s. 3.

[Weigel-4] F.F. Weigel F.F., A.A. Trinkl A.A., Zur Kristallchemie des Radiums: I. Die Halogenide des Radiums, „Radiochimica Acta”, 9 (1), 1968, s. 36–41, DOI: 10.1524/ract.1968.9.1.36 [dostęp 2024-11-20] (niem.).

[Curie-5] M.M. Curie M.M., A.A. Debierne A.A., Sur le radium métallique, „Comptes rendus hebdomadaires des séances de l'Académie des sciences”, 151, 1910, s. 523–525 [dostęp 2024-11-20] (fr.).

[3]

[1]

[2]

[4]

[5]