Chicago Sting
Chicago Sting – amerykański klub piłkarski z Chicago, w stanie Illinois. Drużyna występowała w lidze NASL (1975–84) i MISL (1982–83 i 1984–88), a jego domowymi obiektami były: Soldier Field (1975–1976), Wrigley Field (1977–1984) i Comiskey Park (1980–1985), a obiektami domowymi halowego zespołu były: Chicago Stadium (1980–1988) i Rosemont Horizon (1984–1988). Zespół istniał w latach 1974–1988.
| Przydomek |
The Sting, Der Sting | ||
|---|---|---|---|
| Barwy |
żółto-czarne | ||
| Data założenia | |||
| Data rozwiązania | |||
| Liga | |||
| Państwo | |||
| Adres | |||
| Stadion |
Stadiony: | ||
| Właściciel | |||
| |||
Historia
edytujKlub został założony w 1974 roku przez Lee Sterna, który starał się o to, by liga NASL była jedną z najważniejszych lig sportowych w Chicago. Wkrótce Lee Stern wybrał pierwszego trenera w historii klubu - Billa Foulksa, byłego obrońcy Manchesteru United.
Bill Foulkes zbudował zespół składający się w większości z brytyjskich piłkarzy (10 w sezonie 1975, 11 w sezonie 1976 i 1977), w tym Gordona Hilla - piłkarza Manchesteru United, 6-krotnego reprezentanta Anglii. W pierwszym sezonie na mecze zespołu przychodziło średnio 4,330 widzów, choć blisko 14,000 widzów oglądało mecz towarzyski swojej drużyny z reprezentacji Polski (skład z Mundialu 1974 (0:1) dnia 3 lipca 1975 roku[1].
W sezonie 1976 do zespołu dołączyli: polski napastnik Janusz Kowalik - król strzelców NASL w sezonie 1968 w barwach Chicago Mustangs oraz Brytyjczycy (John James (z Tranmere Rovers), John Lowey (z młodzieżówki Manchesteru United), Lammie Robertson (z Exeter City) i Alan Waldron (Bolton Wanderers i Blackpool F.C.).
Przełomowym sezonem Chicago Sting okazał się sezon 1981, w którym zespół zdobył mistrzostwo ligi oraz mistrzostwo sezonu zasadniczego, a halowa drużyna Chicago Sting zdobyła wicemistrzostwo halowej ligi NASL oraz mistrzostwo sezonu zasadniczego, a Karl-Heinz Granitza z 42 golami został królem strzelców tych rozgrywek. Drugie mistrzostwo ligi NASL drużyna zdobyła w sezonie 1984 - ostatnim sezonie ligi NASL.
Po upadku ligi NASL w 1984 roku drużyna Chicago Sting występowała już tylko wyłącznie w halowych rozgrywkach MISL. Podczas sezonu 1987/1988 klub zmagał się z problemami finansowymi, a właściciele klubu rozważali możliwość przeniesienia siedziby do Denver[2].
Kilka tygodni po zakończeniu rozgrywek MISL właściciel klubu Lee Stern ogłosił wycofanie Chicago Sting z ligi, powołując się na niską frekwencję na ich meczach, problemy ze znalezieniem inwestorów i obawy, że liga była na skraju załamania[3]. Jeszcze tego samego tygodnia FIFA przyznała Stanom Zjednoczonym prawo organizacji Mundialu 1994, wtedy Lee Stern stwierdził: "Piłka nożna wróci. Wraz ze zbliżającym się do kraju Mundialem, odsetki będą wysokie. Sting będzie w jakiś sposób zaangażowane w organizację tej imprezy"[4]. Wkrótce klub został rozwiązany.
Osiągnięcia
edytuj
Sezon po sezonie
edytuj| Sezon | Liga | Bilans meczów | Sezon | Playoff | Śr. frekwencja |
|---|---|---|---|---|---|
| 1975 | NASL | 12–10 | 2.miejsce, Dywizja Środkowa | Nie zakwalifikował się | 4,330 |
| 1976 | NASL | 15–9 | 1.miejsce, Dywizja Północna, Konferencja Amerykańska | Ćwierćfinał | 5,801 |
| 1977 | NASL | 10–16 | 4.miejsce, Dywizja Północna, Konferencja Amerykańska | Nie zakwalifikował się | 5,199 |
| 1978 | NASL | 12–18 | 2.miejsce, Dywizja Środkowa, Konferencja Amerykańska | Pierwsza runda | 4,188 |
| 1979 | NASL | 16–14 | 2.miejsce, Dywizja Środkowa, Konferencja Amerykańska | Ćwierćfinał | 8,036 |
| 1980 | NASL | 21–11 | 1.miejsce, Dywizja Środkowa, Konferencja Amerykańska | Pierwsza runda | 11,672 |
| 1981 | NASL | 23–9 | 1.miejsce, Dywizja Środkowa | Mistrz | 12,889 |
| 1982 | NASL | 13–19 | 4.miejsce, Dywizja Zachodnia | Nie zakwalifikował się | 9,377 |
| 1983 | NASL | 15–15 | 2.miejsce, Dywizja Zachodnia | Ćwierćfinał | 10,937 |
| 1984 | NASL | 13–11 | 1.miejsce, Dywizja Zachodnia | Mistrz | 8,376 |
Halowa NASL
edytuj| Sezon | Liga | Bilans meczów | Sezon | Playoff | Śr. frekwencja |
|---|---|---|---|---|---|
| 1976 | Halowa NASL | 1–1 | 2.miejsce, Region Midwest | Nie zakwalifikował się | 1,700 |
| 1980–81 | Halowa NASL | 13–5 | 1.miejsce, Dywizja Środkowa | Finalista | 6,164 |
| 1981–82 | Halowa NASL | 12–6 | 1.miejsce, Dywizja Środkowa | First Round | 13,322 |
| 1982–83 | MISL | 28–20 | 3.miejsce, Dywizja Zachodnia | Pierwsza runda | 9,201 |
| 1983–84 | Halowa NASL | 20–12 | 3.miejsce | Półfinał | 11,974 |
| 1984–85 | MISL | 28–20 | 2.miejsce, Dywizja Zachodnia | Pierwsza runda | 10,628 |
| 1985–86 | MISL | 23–25 | 6.miejsce, Dywizja Zachodnia | Nie zakwalifikował się | 7,345 |
| 1986–87 | MISL | 23–29 | 5.miejsce, Dywizja Zachodnia | Nie zakwalifikował się | 5,879 |
| 1987–88 | MISL | 24–32 | 5.miejsce, Dywizja Zachodnia | Nie zakwalifikował się | 5,977 |
Trenerzy
edytuj
Przypisy
edytuj- ↑ Archives Chicago Tribune - Poles nip Sting 1-0 before 13,942 fans. pqasb.pqarchiver.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-14)]. (ang.)
- ↑ If Sting Heads West, Halos Could Be Born [dostęp:1988-03-20] (ang.)
- ↑ Sting Quits Misl, But... Stern Says He`ll Retain Name, Explore New Leagues [dostęp:1988-07-09] (ang.)
- ↑ Stern Just Keeps Sting Step Ahead [dostęp:1988-07-10] (ang.)
- ↑ Hey Now, You're An All-Star [dostęp:2009-02-09] (ang.)
- ↑ Rowdies, Sockers Head All-Stars [dostęp:1982-03-31] (ang.)
- ↑ NASL:All-Stars [dostęp:1984-04-10] (ang.)
Linki zewnętrzne
edytuj- Chicago Sting na Nasljerseys.com (ang.)
- Chicago Sting na Funwhileitlasted.net (ang.)