Chen Cheng
Chen Cheng (chiń. upr. 陈诚; chiń. trad. 陳誠; pinyin Chén Chéng; Wade-Giles Ch’en Ch’eng; ur. 4 stycznia 1897, zm. 5 marca 1965) – chiński polityk i wojskowy, bliski współpracownik Czang Kaj-szeka.
| |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Wiceprezydent Republiki Chińskiej | |
| Okres | |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Premier Republiki Chińskiej | |
| Okres |
od 30 czerwca 1958 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Premier Republiki Chińskiej | |
| Okres | |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Gubernator prowincji Tajwan | |
| Okres |
od 5 stycznia 1949 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Urodził się we wsi Gaoshi w powiecie Qingtian w prowincji Zhejiang jako syn posiadacza ziemskiego. W latach 1918–1922 kształcił się na akademii wojskowej w Baoding, w 1920 roku wstąpił do Kuomintangu. Od 1924 roku wykładał w Akademii Whampoa, gdzie poznał Czang Kaj-szeka.
Podczas ekspedycji północnej dowodził własnym oddziałem, za zasługi wojenne został w 1927 roku awansowany do stopnia generała brygady. Po rozpoczęciu przez Czang Kaj-szeka w 1927 roku kampanii przeciwko komunistom przeprowadził ataki na ich bazy w prowincji Jiangxi. W 1936 roku został wysłany do prowincji Shanxi, gdzie w toku walk zadał komunistom ciężkie straty.
W trakcie wojny chińsko-japońskiej w latach 1937-1945 dowodził oddziałami walczącymi w prowincji Hubei, organizował obronę Chongqingu. W 1939 roku rozbił wojska japońskie w bitwie pod Changsha[1]. W grudniu 1944 roku został powołany na stanowisko ministra wojny. Po wznowieniu w 1946 roku chińskiej wojny domowej oddelegowany do Mandżurii, gdzie bezskutecznie walczył z siłami komunistycznymi. Na początku 1948 roku ze względu na ciężkie dolegliwości żołądkowe zrezygnował z dowództwa.
Na początku 1949 roku został mianowany gubernatorem prowincji Tajwan z zadaniem przygotowania wyspy na ewakuację rządu Republiki Chińskiej. 20 maja 1949 roku wprowadził na Tajwanie stan wyjątkowy, trwający aż do 1987 roku[2].
W latach 1950–1954 i 1958–1963 piastował urząd premiera. Jako szef rządu działał na rzecz wzmocnienia gospodarki Tajwanu, w 1952 roku przeprowadził reformę rolną. Od 1954 do swojej śmierci w 1965 roku był także wiceprezydentem Republiki Chińskiej[3]. Zmarł w Tajpej na raka wątroby.
Jego synem jest Chen Li-an, polityk tajwański, kandydat na urząd prezydenta w 1996 roku[3].
Przypisy
edytujBibliografia
edytuj- Political Leaders of Modern China. A Biographical Dictionary, edited by Edwin Pak-Wah Leung, Greenwood Press, Westport 2002.