Chanita
Chanita (hebr. חניתה; ang. Hanita) – kibuc położony w Samorządzie Regionu Matte Aszer, w Dystrykcie Północnym, w Izraelu. Członek Ruchu Kibuców (Ha-Tenu’a ha-Kibbucit).
 Wieża widokowa w kibucu Chanita | |
| Państwo | |
|---|---|
| Dystrykt | |
| Poddystrykt | |
| Samorząd Regionu | |
| Wysokość |
327 m n.p.m. |
| Populacja (2011) • liczba ludności |
|
| Kod pocztowy |
22885 |
Położenie na mapie Dystryktu Północnego  | |
Położenie na mapie Izraela  | |
 33°05′15″N 35°10′25″E/33,087500 35,173611
| |
| Strona internetowa | |
Położenie
edytujKibuc jest położony na wysokości 327 metrów n.p.m. na północno-zachodnim skraju Górnej Galilei. Leży na południowo-wschodnich zboczach grzbietu górskiego Reches ha-Sulam (361 m n.p.m.). Na północny zachód od kibucu znajduje się głębokie wadi strumienia Chanita, a na południu przepływa strumień Becet. Okoliczny teren opada w kierunku południowo-zachodnim w stronę wzgórz Zachodniej Galilei i następnie na równinę przybrzeżną Izraela. W odległości około 5 km na zachód jest wybrzeże Morza Śródziemnego, a 100 metrów na północ przebiega granica Libanu. Okoliczne wzgórza są zalesione. W otoczeniu kibucu Chanita są położone miejscowość Szelomi, kibuce Maccuwa, Elon i Adamit, moszawy Awdon i Ja’ara, oraz arabska wioska Aramisza. Na północ od kibucu, przy granicy znajduje się izraelska baza wojskowa Chanita, a na wschodzie baza En Eder. Natomiast na północnym zachodzie jest posterunek obserwacyjny UNIFIL. Po stronie libańskiej jest położone miasto An-Nakura, oraz wioski Alma asz-Szab i Butajszijja.
Podział administracyjny
edytujKibuc jest położony w Samorządzie Regionu Matte Aszer, w Poddystrykcie Akka, w Dystrykcie Północnym.
Demografia
edytujStałymi mieszkańcami kibucu są wyłącznie Żydzi. Tutejsza populacja jest świecka[1][2]:
Źródło danych: Central Bureau of Statistics.
Historia
edytuj
Badania archeologiczne odkryły w tej okolicy pozostałości osady ludzkiej z epoki miedzi. Następne ślady są pozostawione przez Kananejczyków w pobliskich jaskiniach. Znaleziska z późniejszego okresu należały do Fenicjan i Greków. W czasach biblijnych tutejsze ziemie należały do żydowskiego pokolenia Asera. Z V wieku pochodzą odkryte pozostałości kościoła z mozaiką podłogową[3].
Na początku XX wieku żydowskie organizacje syjonistyczne rozpoczęły wykupywanie tutejszych gruntów od arabskich właścicieli. Gdy w 1936 roku wybuchła arabskie powstanie w Palestynie, brytyjskie władze wysłały do Mandatu Palestyny specjalnie powołaną Królewską Komisję Palestyny. Opublikowany w 1937 roku raport, jako jedyne rozwiązanie konfliktu arabsko-żydowskiego wskazano odseperowanie obu zwaśnionych ze sobą społeczności w dwóch państwach: mniejszym żydowskim i większym arabskim. Małe państwo żydowskie miało opierać się posiadanych przez Żydów gruntach, do których mieli oni prawa własności. Państwo to pozostałoby powiązane z władzami mandatowymi. Natomiast duże państwo arabskie zostałoby powiązane z Emiratem Transjordanii[4]. W odpowiedzi na ten raport, społeczność żydowska podjęła starania o wzmocnienie swojej obecności w Zachodniej Galilei. W dniu 21 marca 1938 roku grupa żydowskich bojowników paramilitarnej organizacji Hagana założyła przygraniczny kibuc Chanita. Była to osada obronna, z dwoma wieżami obserwacyjnymi i obronną palisadą. Za ogrodzeniem rozmieszczono 30 namiotów, w których w prowizorycznych warunkach zamieszkali osadnicy. Wśród założycieli byli Jicchak Sade, Jigal Allon i Mosze Dajan[5]. Już pierwszej nocy doszło do ataku arabskiej milicji, w którym zginęło dwóch mieszkańców osady. W ciągu trzech pierwszych miesięcy zginęło w sumie 10 mieszkańców. Kibuc bardzo szybko stał się symbolem narodowym dla żydowskiej społeczności Palestyny[6][7]. Przyjęta 29 listopada 1947 roku Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181 przyznała te tereny państwu arabskiemu[8]. Podczas wojny domowej w Mandacie Palestyny w 1948 roku w okolicy stacjonowały siły Arabskiej Armii Wyzwoleńczej, które paraliżowały żydowską komunikację w całej Galilei. Ewakuowano wówczas wszystkie dzieci z kibucu (przewieziono je konwojem do Hajfy). Przez następne miesiące kibuc był oblężony. Dopiero działania I wojny izraelsko-arabskiej przyniosły zniesienie blokady kibucu[9]. Po wojnie rozwiązano problem niedoboru wody, braku gruntów ornych oraz wybudowano drogę dojazdową. Dzięki temu była możliwa rozbudowa osady, w której osiedlili się członkowie młodzieżowej organizacji syjonistycznej Gordonia[10]. W latach 50. XX wieku populacja została wzmocniona przez członków młodzieżowego ruchu Ha-Bonim Dror z Francji i Afryki Północnej. Na początku XXI wieku rozpoczęto rozbudowę osiedla, budując nowe domy w jego północno-wschodniej części[11].
Edukacja
edytujKibuc utrzymuje przedszkole. Starsze dzieci są dowożone do szkoły podstawowej i średniej w kibucu Geszer ha-Ziw[11].
Kultura i sport
edytujW kibucu jest ośrodek kultury z biblioteką. Jest tutaj regionalne muzeum z odtworzonym wyglądem pierwotnej osady obronnej z wieżą obserwacyjną i obronną palisadą[12]. Z obiektów sportowych jest basen pływacki, boisko do piłki nożnej oraz sala sportowa z siłownią.
Gospodarka
edytujGospodarka kibucu opiera się na sadownictwie i przemyśle. Uprawia się banany, awokado i cytrusy. Firma Hanita Lenses produkuje soczewki kontaktowe oraz obiektywy[13]. Firma Hanita Coatings produkuje opakowania foliowe[14].
Infrastruktura
edytujW kibucu znajduje się przychodnia zdrowia, sklep wielobranżowy i warsztat mechaniczny.
Transport
edytujZ kibucu wyjeżdża się na południowy zachód, i drogą nr 8990 dojeżdża się do miejscowości Szlomi, do skrzyżowania z drogą nr 899. Jadąc nią na zachód dojeżdża się do moszawu Becet i dalej do drogi nr 4, lub jadąc na południowy wschód dojeżdża się do drogi nr 70 i dalej do moszawu Ja’ara.
Przypisy
edytuj- ↑ Dane statystyczne z lat 1948-1995. [w:] Israel Central Bureau of Statistics [on-line]. [dostęp 2013-04-29]. (hebr.).
- ↑ Dane statystyczne z lat 2001-2009. [w:] Israel Central Bureau of Statistics [on-line]. [dostęp 2013-04-29]. (hebr.).
- ↑ Chanita. [w:] Rom Galil [on-line]. [dostęp 2013-04-30]. (hebr.).
- ↑ Bernard Wasserstein: Israel and Palestine. Profile Books, 2004, s. 106–114. ISBN 978-1-86197-558-4.
- ↑ Mordecai Naor: The 20th Century in Eretz Israel. Kolín n.Rýnem: Könemann, 1998, s. 204-206. ISBN 3-89508-595-2.
- ↑ Chanita. [w:] Bet Alon [on-line]. [dostęp 2013-04-29]. (hebr.).
- ↑ Martin Gilbert: Atlas of the Arab-Israeli Conflict. New York: Oxford University Press, 1993, s. 25. ISBN 0-19-521062-X.
- ↑ Oficjalna mapa podziału Palestyny opracowana przez UNSCOP. [w:] United Nations [on-line]. 1948. [dostęp 2013-04-30]. (ang.).
- ↑ Benny Morris: The Birth of the Palestinian Refugee Problem Revisited. Cambridge: Cambridge University Press, 2004, s. 227. ISBN 0-521-81120-1.
- ↑ Gordonia. Jewish Virtual Library. [dostęp 2013-04-30]. (ang.).
- ↑ a b Chanita. [w:] Galil Net [on-line]. [dostęp 2013-04-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-06)]. (hebr.).
- ↑ Stockade & Tower Museum. [w:] Kibbutz Hanita [on-line]. [dostęp 2013-04-30]. (ang.).
- ↑ About Us. [w:] Hanita Lenses [on-line]. [dostęp 2013-04-30]. (ang.).
- ↑ About Us. [w:] Hanita Coatings [on-line]. [dostęp 2013-04-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-18)]. (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Zdjęcie satelitarne kibucu Chanita. [w:] Google Maps [on-line]. [dostęp 2013-04-29]. (ang.).
- Mapa kibucu Chanita. [w:] Amudanan [on-line]. [dostęp 2013-04-29]. (hebr.).