Cezary Niewęgłowski
Cezary Henryk Niewęgłowski (ur. 22 sierpnia 1893, zm. 7 września 1939 w Osuchowie) – major dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.
.jpg) Cezary Niewęgłowski (Rzym, 1937) | |
 major dyplomowany artylerii
| |
| Data urodzenia |
22 sierpnia 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
2 Pułk Artylerii Polowej Legionów, |
| Stanowiska |
dowódca baterii, |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
          
| |
Życiorys
edytujUrodził się 22 sierpnia 1893[1] w rodzinie Wiktora, właściciela dóbr Ciotusza Stara. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości, jako były oficer armii rosyjskiej, został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia podporucznika[2][1]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, służąc jako referent Inspektoratu Armii, oficer łączności, dowódca oddziału sztabu dywizjonu artylerii oraz oficer baterii artylerii[1]. Został awansowany na stopień kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4][5]. Został oficerem 2 pułku artylerii polowej Legionów w Kielcach[1]. Jako oficer nadetatowy tej jednostki w 1923, 1924 był przydzielony do Szkoły Podoficerów Zawodowych Artylerii w Toruniu[6][7][1]. Służył jako dowódca baterii, adiutant pułku, dowódca baterii szkolnej[1]. Od 1925 do 1927 odbył kurs w Wyższej Szkole Wojennej w ramach VI promocji, uzyskując tytuł oficera dyplomowanego[1]. W 1928 był oficerem Oddziału II Generalnego Sztabu Wojska Polskiego[8], gdzie pełnił funkcję referenta oraz kierownika samodzielnego referatu[1]. Został awansowany na stopień majora artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[9]. W 1932 pozostawał oficerem Sztabu Generalnego[10]. Pod koniec lipca 1932 został wybrany członkiem zarządu Towarzystwa Polsko-Japońskiego[11]. Później działał w służbie dyplomatycznej, pracując jako zastępca attaché wojskowego w Paryżu płk. dypl. Jerzego Błeszyńskiego-Fereka (1933/1935)[12][13][14] oraz etatowy attaché wojskowy w Rzymie (od 1936 do kwietnia 1938)[15][16][17][1].
Po wybuchu II wojny światowej na początku kampanii wrześniowej był pierwszym oficerem informacyjnym Grupy Operacyjnej „Piotrków” w składzie Armii „Łódź”[1]. W tym czasie został wysłany przez dowódcę Grupy, gen. Wiktora Thommée, do sztabu kierowanej przez gen. Juliusza Rómmla Armii „Łódź” w parku Julianowskim[1]. Nie zastawszy tam dowództwa Armii, w drodze powrotnej popełnił samobójstwo, pozostawiając list, w którym swój czyn umotywował rozczarowaniem sposobem prowadzenia polskiej wojny obronnej[18][1]. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Osuchowie[1].
Był żonaty z Haliną z Szartowskich. Dzieci nie mieli[1].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 12210[19] (pośmiertnie, 29 września 1939)[1]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)[1]
- Medal Niepodległości (29 grudnia 1933)[20]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[21][1]
- Odznaka „Za wierną służbę”[22]
- Krzyż Zasługi Wojskowej II klasy (Hiszpania, zezwolenie 1934)[23]
- Krzyż Komandorski Orderu Leopolda (Belgia, zezwolenie 1935)[24]
- Order Krzyża Orła IV klasy (Estonia, zezwolenie 1934)[23]
- Krzyż Oficerski Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa, zezwolenie 1934)[23]
- Krzyż Kawalerski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia, zezwolenie 1929)[25]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[1]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Cezary Niewęgłowski. bohaterowie1939.pl. [dostęp 2018-03-30].
- ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 81.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 820.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 743.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 459.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 717, 1525.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 640, 1385.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 434.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 183.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 422.
- ↑ Z Towarzystwa Polsko-Japońskiego. „Kurier Warszawski”. Nr 210, s. 8, 31 lipca 1932.
- ↑ Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1933. Warszawa: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 1933, s. 100, 162.
- ↑ Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 1934, s. 95, 156.
- ↑ Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1935. Warszawa: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 1935, s. 53, 221.
- ↑ Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1936. Warszawa: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 1936, s. 131, 226.
- ↑ Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1937. Warszawa: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 1937, s. 140, 236.
- ↑ Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938. Warszawa: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 1938, s. 158, 256.
- ↑ Marian Porwit, Komentarze do historii polskich działań obronnych 1939 roku, t. 2, Warszawa: Czytelnik, 1983, s. 287.
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 472.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 27, poz. 41 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Na podstawie fotografii [1].
- ↑ a b c Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 9, s. 121, 19 marca 1934.
- ↑ Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 4, s. 19, 19 marca 1935.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 361.
Bibliografia
edytuj- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.