Centrum Wyszkolenia Wojsk Pancernych

Centrum Wyszkolenia Wojsk Pancernych – szkolna jednostka pancerna Polskich Sił Zbrojnych.

Centrum Wyszkolenia Wojsk Pancernych

Proporczyk Centrum
Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1944
Rozformowanie	1947
Dowódcy
Pierwszy	ppłk Stanisław Szostak
Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Dyslokacja	Włochy
Rodzaj sił zbrojnych	Wojska lądowe
Rodzaj wojsk	Broń pancerna

W grudniu 1944 gen. Anders powołał Centrum Wyszkolenia Wojsk Pancernych. Personel administracyjny rekrutował się z Bazy 2 KP, a kadrę szkoleniową wyznaczyli dowódcy: 2 Brygady Pancernej, Pułku Ułanów Karpackich, Pułku 7 Pancernego i 7 Pułku Artylerii Przeciwpancernej. Centrum szkoliło w specjalizacjach: kierowca czołgu, kierowca samochodu pancernego, strzelec czołgowy i radiooperator. Po ukończeniu szkolenia żołnierzy kierowano do 7 ppanc na dalsze szkolenie.

W 1945 na stanie centrum znajdowało się ok. 2000 żołnierzy i instruktorów. Poszczególne pododdziały rozmieszczone były w różnych miastach Włoch. W Gallipoli znajdowała się: Komenda Centrum, dywizjon kawalerii pancernej, szkoła podchorążych kawalerii pancernej i szwadron łączności. W Galatone znajdował się: dywizjon broni pancernej, dywizjon artylerii przeciwpancernej, izba chorych. W Alezio stacjonował dywizjon zapasowy broni pancernej, a w Lecce stacjonowała czołówka naprawcza. Ukoronowaniem pracy CWWPanc było utworzenie 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej. Gen. Anders tajnym rozkazem 2 Korpusu nr 23 z 11.5.45 ustalił skład dywizji przez reorganizację i uzupełnienie 2 Brygady Pancernej. Dywizja zgrupowana na polach lotniska Loreto przedefilowała przed dowódcą frontu włoskiego marszałkiem Alexandrem, który powiedział: cyt. "gdybym miał wybrać któryś z oddziałów dowodzonych przeze mnie jako najlepszy, wybrałbym Was". W końcowej fazie CWWPanc liczyło ponad 2000 żołnierzy. W sierpniu 1946 żołnierze Centrum przewiezieni zostali do Wielkiej Brytanii i wcieleni do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia.

Gen. Wladyslaw Anders inspekcjonuje Centrum

Organizacja i obsada etatowa

Miniatura Shermana – prezent wręczony ppłk. Szostakowi

płk Szostak wręcza dyplomy awansu na podchorążych

• komendant

ppłk Stanisław Szostak

• zastępca komendanta

mjr C. Florkowski

• dywizjon broni pancernej – mjr W. Samira
  • szwadron unitarny
  • szwadron motorowy
  • szwadron strzelców czołgowych
  • szwadron kierowców czołgowych
• dywizjon kawalerii pancernej – rtm. T. Cichocki
• szwadron unitarny
  • szwadron motorowy
  • szwadron strzelecki
  • szwadron kierowców samochodów pancernych (Staghounds)
• dywizjon artylerii samobieżnej – kpt. J. Obierek
  • bateria wyszk. kierowców ciągników do dział
  • bateria wyszk. obsługi dział artylerii samobieżnej
• dywizjon zapasowy broni pancernej – kpt. M. Kosiewicz
  • trzy szwadrony zapasowe
• Szkoła podchorążych rezerwy kawalerii pancernej – kpt. J. Orzeszko
  • Sekcja Studiów broni pancernej
  • Czołówka naprawcza typu "C"

Bibliografia

• Marian Żebrowski – "Zarys historii polskiej broni pancernej 1918-1947". Zarząd Zrzeszenia Kół Oddz. Broni Pancernej. Londyn 1971
• A. Suchcitz, M. Wroński: Barwa Pułku 7 Pancernego – zarys monograficzny. Wydawnictwo Instytutu Tarnogórskiego. Tarnowskie Góry 2002
• Zbigniew Lalak: Broń pancerna w PSZ 1939-1945. Warsaw: Pegaz-Bis : O.K. Media, 2004. ISBN 83-922002-0-9. Brak numerów stron w książce