Broń strzelecka
Broń strzelecka – broń palna, której kaliber nie przekracza na ogół 20 mm (z wyjątkiem wyspecjalizowanych środków np. granatników, karabinów przeciwpancernych)[1]. Do broni strzeleckiej zaliczane są także granaty ręczne.
Charakterystyka
edytujBroń strzelecka przeznaczona jest głównie do zwalczania pojedynczych i grupowych celów żywych[a], a także lekko opancerzonego sprzętu i środków ogniowych. Jej zasięg jest stosunkowo niewielki – zwykle nie przekracza 2000 metrów. Stanowi wyposażenie pojedynczych żołnierzy, najmniejszych pododdziałów lub jest montowana na wozach bojowych, śmigłowcach i samolotach.
Historia
edytujBroń strzelecka rozwijana jest w sposób ciągły od końca średniowiecza przez współczesność, przechodząc po drodze diametralne zmiany konstrukcyjne. Do najistotniejszych kamieni milowych w jej ewolucji można zaliczyć: opracowanie i rozwój zamków (od XV w.), wynalezienie pocisków typu minie i spopularyzowanie luf gwintowanych (połowa XIX w.), pojawienie się konstrukcji odtylcowych i wynalezienie łuski metalowej (II połowa XIX w.), pojawienie się konstrukcji powtarzalnych i maszynowych (koniec XIX w.). Rozwój broni strzeleckiej dobrze ilustruje następujące zestawienie: za czasów Napoleona strzelec zdolny był do oddania jednego strzału na minutę, w czasie I wojny światowej - 15, a w czasie II wojny światowej - 450, czyli tylu ile na początku XIX wieku cały batalion[2]. Obecnie dąży się do poprawy jej ergonomii, zmniejszenia gabarytów oraz unifikacji stosowanej amunicji[3].
Podział
edytujWspółcześnie broń strzelecką dzieli się na:
- Podstawową
- Pomocniczą
- granatniki
- jednostrzałowe
- powtarzalne
- półautomatyczne
- automatyczne
- rewolwerowe
- dwukomorowe
- nasadkowe
- podwieszane
- przeciwpancerne
- bezodrzutowe
- rakietowe
- rakietowo – bezodrzutowe
- granaty
- karabiny przeciwpancerne
- granatniki
- Niebojową
- badawcza (balistyczna)
- ćwiczebna
- sygnałowa
Ponadto wszystkie wyżej wymienione można podzielić na:
- Broń indywidualną – stanowiąca uzbrojenie pojedynczego żołnierza (np. rewolwery, pistolety, pistolety maszynowe, karabiny, karabinki).
- Broń zespołową – stanowiąca uzbrojenie pododdziałów, a także wozów bojowych i samolotów. Obsługa etatowa każdego egzemplarza broni zespołowej w pododdziale składa się przynajmniej z dwóch żołnierzy, z których każdy ma określone funkcje i zadania. Do broni palnej zespołowej zalicza się: karabiny maszynowe i przeciwpancerne, oraz niektóre rodzaje granatników.
Wśród broni strzeleckiej można również wymienić przykłady broni archaicznej, współcześnie już nie stosowanej jak na przykład: arkebuzy, hakownice, muszkiety, petrynały, rusznice itp.
Uwagi
edytuj- ↑ Eufemizm oznaczający zwykle żołnierzy przeciwnika
Przypisy
edytuj- ↑ Stanisław Kochański: Małokalibrowa broń samoczynna. Warszawa: Wydawnictwa Politechniki Warszawskiej, 1989, s. 8–9.
- ↑ Koziej 2011 ↓, s. 61.
- ↑ Koziej 2011 ↓, s. 62.
Bibliografia
edytuj- Stanisław Koziej: Teoria sztuki wojennej. Warszawa: „Bellona”, 2011. ISBN 978-83-11-12122-5.