Briar Rose

*Briar Rose*
	; Briar Rose, 2010.; Od lewej: Vinaya Saksena, Jason Vanderpool, Randy Blake II, Joseph McDonald, Chris Landoch
Inne nazwy	B.R., Giant Twig (Secret shows only)
Rok założenia	1988
Pochodzenie	Swansea, Massachusetts USA
Gatunek	tradycyjny heavy metal
Wydawnictwo	SWP, Roaar Records
	Skład
	Randy Blake II (vocals); Jason Vanderpool (drums); Chris Landoch (bass); Joseph McDonald (keyboards); Vinaya Saksena (guitar)
	Byli członkowie
	Marcus Lorde (guitar); Kevin DeMello (drums); Michael Tylla (guitar); Josh Simonin (bass); Ken Sirois (drums); Phil Richardson (bass); Rodney Baker (guitar); Ryan Rogers (guitar); Chris Bourque (bass); Chris Longo (drums); Myles Lucier (guitar); Chris Reed (guitar); Randy Allen Arruda (drums); Rick D'Ambra (bass); Mike Lepore (guitar)
	Strona internetowa

Ten artykuł od 2016-07 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Briar Rose – zespół heavymetalowy ze Stanów Zjednoczonych, ze Swansea w stanie Massachusetts. Nazwa została zaczerpnięta z baśni braci Grimm „Śpiąca królewna”, ang. Briar Rose (w dosłownym tłumaczeniu „Dzika róża”) – zespół zafascynowany był ideą ukrycia piękna w ciemności, żeby chronić je przed siłami mroku.

Kariera

Zespół założyli w 1988 wokalista Randy Blake II i gitarzysta Marcus Lorde po rozpadzie Brideshead, kontynuując współpracę z perkusistą Kevinem DeMello oraz z basistą Rogerem Dumasem. Wkrótce Dumas został zastąpiony przez Michaela Tylla, który początkowo był gitarzystą basowym, a następnie grał na gitarze rytmicznej (po dołączeniu do zespołu basisty Josha Simonina). W roku 1988 grupa nagrała demo “Briar Rose”, producentem był Joe Moody, który później współpracował z m.in. Vital Remains.

W 1991 roku został wydany debiutancki album zespołu, Dark Tales of Optimism, co pozwoliło zespołowi uzyskać popularność poza rodzimą Nową Anglią. Magazyn rockowy Kerrang! w swojej recenzji albumu napisał: „Produkcja ta uchwyciła nadzieje i aspiracje zespołu z zaskakującą wyrazistością. Muzyka jest zaskakującą mieszanką w której ścierają się wpływy wczesnego Iron Maden z niewielką domieszką Black Sabbath i technicznie Dark Tales Of Optimism powinna też przypaść do gustu fanom zespołów takich jak Battlezone czy Mercyful Fate”.

Planowana trasa koncertowa po Wielkiej Brytanii została wstrzymana po odejściu DeMello, Tylla i Simonina. Blake II & Lorde wznowili trasę, zatrudniając zastępczych muzyków. Po powrocie do grupy dołączył perkusista Ken Sirois. Zatrudniony też został basista Phil Richardson i gitarzysta Rodney Baker. Zespół przystąpił do komponowania materiału na drugi album, Win if You Can, Lose if You Must but Always Cheat z Joe Moodym w roli producenta. Do nagrania miało dojść na Rhode Island, ale sesje zostały przerwane ze względu na problemy zdrowotne Marcusa Lorde.

Po odejściu Sirois i Richardsona zrezygnował również Lorde, któremu stan zdrowia uniemożliwił dalszą karierę. W produkcji nowego albumu udział wzięli nowi członkowie zespołu: Chris Bourque na gitarze basowej i Chris Longo na perkusji. Album został dobrze przyjęty w Stanach Zjednoczonych i innych krajach. Ryan Rogers dołączył do zespołu jako nowy gitarzysta.

Kiedy w USA zapanowała moda na grunge, wszyscy członkowie zespołu poza Blake II odeszli w 1994, żeby tworzyć muzykę w nowym stylu. Blake II natomiast zajął się muzyką celtycką i folk rockiem. Pracując przy wydawaniu magazynu, w 2000 dowiedział się o popularności zespołu w innych krajach^[jakich?]. Zespół miał tam niemalże status kultowy, a oba albumy były szeroko rozprowadzane jako bootlegi. Po odzewie ze strony nowo odkrytych fanów został wydany album Detention. Blake II kontynuował działalność w wydawnictwie, ale kontakt z fanami nie pozwalał mu zapomnieć o zespole.

W 2007 wznowiono działalność grupy, przyjmując Chrisa Longo jako perkusistę, basistę Ricka D'Ambra oraz gitarzystę Chrisa Reeda i perkusistę Mylesa Luciera z Reflections of Mortallity. Na gitarze rytmicznej zaczął grać w zespole Mike Lepore. 23 lipca 2007 zespół powrócił na scenę w czasie festiwalu Music For Middlesex 5, na którym wcześniej występowali Aerosmith, Boston, New England (band) oraz The Fools. Występ okazał się sukcesem i Briar Rose rozpoczął pracę nad kolejnym albumem w nowym składzie – oprócz Chrisa Reeda, który powrócił do swojego oryginalnego zespołu.

Specjalnie na Halloween zespół wydał “Devil on a Cell Phone”, a w listopadzie 2007 – “Hairy Eyeball”. W 2008 Longo został zastąpiony przez Randy Allen Arruda na perkusji. W listopadzie 2008 zespół przystąpił do sesji nagraniowej z nominowanym do nagrody Grammy producentem Chrisem Tsangaridesem. Również w 2008 zostały wydane dwa single: „Holy Fubar” oraz „Imprisioned in Flesh”. 23 sierpnia 2008 wydany został EP Party Favor jako zbiór poprzednich singli od 2007 i dwa nowe utwory: „Cry For Dawn” w nieukończonej wersji oraz „I Call That True Love” – wersja lo-fi utworu wcześniej nagranego przez Dr. Hook & The Medicine Show z ich albumu z 1971 Doctor Hook and the Medicine Show.

W październiku 2008 wydane zostały cztery utwory z okazji Halloween, w formie nawiązujące do utworu Jim Stafforda z lat siedemdziesiątych XX w., „Swamp Witch”. W tym samym czasie zespół wyjechał do Kent w Wielkiej Brytanii w celu nagrania trzeciego albumu, Roses Are Rare, Violence Is True. Album został wyprodukowany, przez Chrisa Tsangarides i zawiera 9 utworów. Pierwszy singel z albumu to „Astral Groover”, wydany w styczniu 2009.

Dyskografia

Albumy studyjne

Data wydania	Tytuł	Wydawnictwo
1988	Briar Rose (EP)	SWP / Roaar Records
1990	Dark Tales Of Optimism
1992	Win If You Can, Lose If You Must But Always Cheat
2000	Detention (Live)
2009	Roses Are Rare, Violence Is True	Roaar Records

Single

Data wydania	Tytuł	Wydawnictwo	Pozycja na liście	Kraj
1990	The Hour Of Midnight	SWP
1990	Overtaker
1992	The Biggest Little Word		83	Germany
1992	Backstabbed	SWP / Roaar Records
2007	Devil On A Cell Phone	Roaar Records
2007	Hairy Eyeball
2008	Holy Fubar
	Imprisoned In Flesh
	Swamp Witch
2009	Astral Groover		60	USA
	Three Little Fishies
	Ravens On Roadkill
	Mistletoe Belt Buckle
2010	Hail of Bullets
	Mistletoe Belt Buckle: The Lounge Version

EP

Data wydania	Tytuł	Wydawnictwo
1988	Briar Rose (EP)	SWP / Roaar Records
1991	The Promotional Prostitution Tape
2008	Party Favor

Bibliografia

AndyA. Smith AndyA., Singalong With Satan, Providence Journal, 1990, E1 & E9 .
Gary Shapre-Young, Horst Odermatt: The Ultimate Hard Rock Guide, Vol.1 (Band listing and discography.).
Gary Shapre-Young: Briar Rose: Rockdetector Biography. [dostęp 2008-08-28].

Linki zewnętrzne

Briar Rose na Rockdetector. musicmight.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-17)].
Briar Rose na Rate Your Music

Briar Rose, 2010. Od lewej: Vinaya Saksena, Jason Vanderpool, Randy Blake II, Joseph McDonald, Chris Landoch
Inne nazwy	B.R., Giant Twig (Secret shows only)
Rok założenia	1988
Pochodzenie	Swansea, Massachusetts USA
Gatunek	tradycyjny heavy metal
Wydawnictwo	SWP, Roaar Records
Skład
Randy Blake II (vocals) Jason Vanderpool (drums) Chris Landoch (bass) Joseph McDonald (keyboards) Vinaya Saksena (guitar)
Byli członkowie
Marcus Lorde (guitar) Kevin DeMello (drums) Michael Tylla (guitar) Josh Simonin (bass) Ken Sirois (drums) Phil Richardson (bass) Rodney Baker (guitar) Ryan Rogers (guitar) Chris Bourque (bass) Chris Longo (drums) Myles Lucier (guitar) Chris Reed (guitar) Randy Allen Arruda (drums) Rick D'Ambra (bass) Mike Lepore (guitar)
Strona internetowa