Bonifacy Woźny
Bonifacy Woźny, imię świeckie Pius (ur. 10 lipca 1907 w Nowym Dworze, zm. 19 grudnia 1984 w Krakowie) – polski duchowny katolicki, prowincjał zakonu augustianów, wikariusz generalny archidiecezji krakowskiej, zaliczany do tzw. księży patriotów.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujBył synem Stanisława. Do zakonu augustianów wstąpił w 1927 i przyjął imię Bonifacy, w 1935 przyjął święcenia kapłańskie, następnie pracował w Sierszy (1937-1939) i Maniowach (1939-1941), od 1941 przebywał w Krakowie. W tym samym roku został aresztowany przez władze niemieckie był więźniem obozu koncentracyjnego w Auschwitz i od 1942 w Dachau. Po wojnie wrócił do Polski. W 1947 został proboszczem Parafii św. Jakuba Apostoła w Krosnowicach. Od 1 października 1947 był proboszczem Parafii Matki Bożej Dobrej Rady w Krakowie i prowincjałem zakonu augustianów.
W lutym 1950 został wiceprzewodniczącym Głównej Komisji Księży przy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, od lutego 1952 pełnił funkcję skarbnika GKK, w listopadzie 1954 został przewodniczącym GKK, pełnił tę funkcję do czasu likwidacji Komisji w lipcu 1955. Równocześnie przewodniczył oddziałowi krakowskiemu GKK. W 1953 został członkiem prezydium Komisji Duchownych i Świeckich Działaczy Katolickich przy Ogólnopolskim Komitecie Frontu Narodowego, która wchłonęła w lipcu 1955 Główną Komisję Księży.
Podczas Ogólnokrajowego Zjazdu Kół Księży w lutym 1952 w Warszawie zasiadł w Prezydium Głównej Komisji Księży[1]. W lipcu 1952 został przez władze kościelne usunięty z funkcji prowincjała i proboszcza w związku z działalnością w ruchu księży-patriotów (polska prowincja zakonu została równocześnie rozwiązana dekretem papieskim z 5 lipca 1952). Po usunięciu z diecezji przez władze PRL arcybiskupa Eugeniusza Baziaka i biskupa Stanisława Rosponda, od 1953 do 1956 pełnił funkcję jednego z dwóch wikariuszy generalnych archidiecezji krakowskiej (narzuconych Kościołowi przez władze państwowe - drugim był Stanisław Huet). Od lutego 1955 do lutego 1978 był ponownie proboszczem Parafii Matki Bożej Dobrej Rady w Krakowie. Następnie przeszedł na emeryturę.
Postanowieniem z 17 czerwca 1950, na wniosek Zarządu Głównego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, został odznaczony przez Prezydenta RP Bolesława Bieruta Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za zasługi w pracy społecznej[2]. Uchwałą Rady Państwa z 22 lipca 1953 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za zasługi w pracy społecznej[3].
Przypisy
edytuj- ↑ Antoni Dudek, Ryszard Gryz: Komuniści i Kościół w Polsce 1945-1989. onet.pl, 2003-03-28. [dostęp 2018-03-10].
- ↑ M.P. z 1950 r. nr 75, poz. 872.
- ↑ M.P. z 1953 r. nr 93, poz. 1289.
Bibliografia
edytuj- Tadeusz Isakowicz-Zaleski Księża wobec bezpieki na przykładzie archidiecezji krakowskiej, wyd. Znak, Kraków 2007, według indeksu
- Jacek Żurek Ruch "Księży patriotów" w województwie katowickim w latach 1949-1956, wyd. IPN, Warszawa-Katowice 2009