Bolesław Mirgałowski
Bolesław Mirgałowski (ur. 15 kwietnia 1889 w Rakowszczyźnie, zm. 20 marca 1983 w Krakowie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 pułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 kwietnia 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 marca 1983 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
         
| |
Życiorys
edytujUrodził się 15 kwietnia 1889 we wsi Rakowszczyzna, w ówczesnym powiecie sieńskim guberni mohylewskiej, w rodzinie Floriana i Marii z domu Bury[1][2][3]. W 1909, po ukończeniu sześciu klas gimnazjum w Sewastopolu i wstąpił do Szkoły Wojskowej w Odessie[4].
W czasie I wojny światowej jako podporucznik walczył w szeregach Armii Imperium Rosyjskiego[5]. Jego oddziałem macierzystym był 317 Dryski pułk piechoty (ros. 317-й пехотный Дрисский полк) należący do 80 Dywizji Piechoty[5]. 17 grudnia 1914 został ranny[5].
27 grudnia 1918 wstąpił do Wojska Polskiego[6]. W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 15 pułku piechoty „Wilków”, dowodząc II batalionem[7].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w macierzystym pułku, który stacjonował w Dęblinie[8]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 465. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. 10 lipca 1922 został zatwierdzony na stanowisku dowódcy II batalionu[10][11]. Z dniem 3 października 1924 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 1 batalionu granicznego w Budsławiu[12][13][14], pozostając w ewidencji 15 pp[15]. 23 stycznia 1928 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 1 stycznia 1928 w korpusie oficerów piechoty i 40. lokatą[16]. W listopadzie 1928 został przeniesiony z KOP do 75 pułku piechoty w Chorzowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[17]. W lutym 1932 został przeniesiony do 59 pułku piechoty w Inowrocławiu na stanowisko dowódcy pułku[18][19]. Na pułkownika został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 5. lokatą w korpusie oficerów piechoty[20][21].
Na stanowisku dowódcy 59 pp pozostał do 1939 i dowodził nim w kampanii wrześniowej[22][23]. 22 września w Puszczy Kampinoskiej został ranny i wzięty do niemieckiej niewoli[24]. Przebywał w Oflagu VII A Murnau[25]. 21 lipca 1945, po uwolnieniu z niewoli, przybył do 2 Korpusu Polskiego we Włoszech i został przydzielony do Rezerwy Oficerów 7 Dywizji Piechoty.
25 czerwca 1947 wrócił do kraju[1][26][3][27]. W latach 1947–1956 był poddany kontroli operacyjnej przez funkcjonariuszy Wojewódzkiego Urzędu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego w Krakowie. W Oddziałowym Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej w Krakowie przechowywane są materiały sprawy ewidencyjno-obserwacyjnej o kryptonimie „Bolek”, dotyczące Bolesława Mirgałowskiego s. Floriana ur. 15 kwietnia 1889[28].
Bolesław Mirgałowski zmarł 20 marca 1983 w Krakowie i został pochowany na cmentarzu Rakowickim[29]. Był żonaty z Kazimierą z Krogulskich (1899–1981), z którą miał syna Zbigniewa ps. „Kamień” (1923–1995), strzelca w Oddziale Osłony Kwatery Głównej Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej[26], i córkę Marię Danutę ps. „Mada” (1924–2016), sanitariuszkę Zgrupowania „Róg”, architekta, kapitana Wojska Polskiego[30].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – 28 lutego 1921[31][32]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 11 listopada 1935 „za zasługi w służbie wojskowej”[33]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie[34][35] (po raz drugi i trzeci[36])
- Srebrny Krzyż Zasługi – 29 października 1926 „za zasługi położone około zabezpieczenia granic Państwa”[37][38]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Medal Zwycięstwa[39]
- Broń Świętego Jerzego – 7 lutego 1916[5][40]
- Order Świętej Anny 3 stopnia z mieczami i kokardą – 2 października 1915[5]
- Order Świętego Stanisława 3 stopnia z mieczami i kokardą – 2 października 1915[5]
- Order Świętej Anny 4 stopnia z napisem „Za odwagę” – 21 września 1915[5]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Drozdowski 2017 ↓, s. 35.
- ↑ Kolekcja 2 ↓, s. 2.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-01]..
- ↑ Kolekcja 2 ↓, s. 2–4.
- ↑ a b c d e f g Памяти героев ↓.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 64.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 35.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922, s. 546.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 167, 403.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 21 lipca 1925, s. 395-402.
- ↑ Falkiewicz 1925 ↓, s. 34.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 118, 168.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 158, 347.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928, s. 19.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 379.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 229.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 21, 587.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 373.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 9.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 616.
- ↑ Ciechanowski 1983 ↓, s. 181.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 339.
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-02-01].
- ↑ a b Zbigniew Mirgałowski. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2023-02-01].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-01]..
- ↑ Inwentarz archiwalny. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2023-02-01].
- ↑ Lokalizator grobów. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. [dostęp 2023-02-01]..
- ↑ Maria Danuta Mirgałowska. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2023-02-01].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 marca 1921, s. 481.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-01]..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 11 listopada 1935, s. 121.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 21.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-01]..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 69.
- ↑ M.P. z 1926 r. nr 252, poz. 706.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 52 z 7 grudnia 1926, s. 426.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 118.
- ↑ Георгиевские кавалеры Великой войны : Миргаловский Болеслав Флорианович. Федеральное архивное агентство. [dostęp 2023-02-01]. (ros.).
Bibliografia
edytuj- Mirgałowski Bolesław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.107-11389 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-01].
- Mirgałowski Bolesław. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.8156 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-17].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Konrad Ciechanowski: Armia „Pomorze” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1983. ISBN 83-11-06793-7.
- Krzysztof Drozdowski: 15 Wielkopolska Dywizja Piechoty. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2017, seria: Wielka Księga Piechoty Polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-7945-607-9.
- Stanisław Falkiewicz: Korpus Ochrony Pogranicza : w pierwszą rocznicę objęcia służby na wschodniej granicy Rzeczypospolitej : 1924–1925. 1925.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
Linki zewnętrzne
edytuj- Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Миргаловский Болеслав Флорианович. Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2023-02-01]. (ros.).