Bolesław Kumor
Bolesław Kumor (ur. 1 grudnia 1925 w Niskowej koło Nowego Sącza, zm. 23 października 2002 w Lublinie) – polski duchowny katolicki, historyk specjalizujący się w dziejach Kościoła katolickiego w okresie nowożytnym, profesor nauk teologicznych.
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1 grudnia 1925 |
| Data i miejsce śmierci |
23 października 2002 |
| profesor nauk teologicznych | |
| Specjalność: historia Kościoła | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1954 |
| Habilitacja |
1962 |
| Profesura |
1987 |
| duchowny, profesor zwyczajny KUL | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujSyn Grzegorza i Kunegundy z Pasiutów. W latach 1931–1938 uczęszczał do szkoły powszechnej im. Stanisława Konarskiego w Nowym Sączu. Następnie rozpoczął edukację w Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego w Nowym Sączu. Po wybuchu II wojny światowej i zamknięciu placówki uczył się w Państwowej Szkole Handlowej (1940–1942). Po jej zamknięciu pracował w Fabryce Przetworów Owocowych[1].
Po zakończeniu wojny uczył się w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Jana Długosza w Nowym Sączu, a potem przeniósł się do Gimnazjum i Liceum im. Kazimierza Brodzińskiego w Tarnowie. Tutaj od 1945 do 1947 przebywał w Małym Seminarium Duchownym. Egzamin maturalny złożył w 1947. Następnie wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie, gdzie studiował filozofię i teologię. W 1952 ukończył studia teologiczne na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, uzyskując tytuł magistra teologii na podstawie pracy Mikołaj Trąba, pierwszy prymas Polski. W czasie studiów seminaryjnych napisał także rozprawę Jan Ostroróg i reforma Kościoła w XV w. oraz monografię rodzinnej parafii Zarys historyczny parafii Trzetrzewina i wiosek do niej należących[2]. 4 maja 1952 przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa Jana Stepy[3].
W 1954 uzyskał stopień licencjata z teologii moralnej na KUL. W tym samym roku obronił na tej uczelni pracę doktorską z historii Kościoła, napisaną pod kierunkiem ks. prof. Mieczysława Żywczyńskiego Dzieje polityczno-geograficzne diecezji tarnowskiej (1786-1939). Od 1954 współpracował z Komisją Wydawniczą Encyklopedii Katolickiej[4].
W 1957 r. uzyskał drugie magisterium pod kierunkiem prof. Jerzego Kłoczowskiego (Zanik organizacji parafialnej w Małopolsce południowej do końca XVI wieku). Pięć lat później uzyskał stopień doktora habilitowanego na Wydziale Teologii KUL (zatwierdzony z powodów politycznych dopiero siedem lat później)[4].
W latach 1957–1959 był prefektem w tarnowskim seminarium oraz dyrektorem tamtejszego Archiwum Diecezjalnego.
W 1960 został zatrudniony na KUL w Ośrodku Archiwa Biblioteki i Muzea Kościelne (gdzie zapoczątkował proces mikrofilmowania archiwaliów kościelnych) oraz przy Katedrze Średniowiecznej Historii Kościoła. Był redaktorem pisma „Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne” oraz „Roczników Teologicznych”. W 1966 otrzymał stopień naukowy docenta. Od 1967 do 1972 kierował Katedrą Kościoła w Starożytności Chrześcijańskiej. W latach 1968–1972 sprawował funkcję prodziekana Wydziału Teologicznego, a w latach 1973–1976 i 1982-83 kierownika Instytutu Kościoła. Był także kierownikiem Katedry Historii Kościoła w Czasach Nowożytnych oraz zastępcą kierownika Zakładu Badań nad Migracją i Duszpasterstwem Polonijnym przy KUL. Jednocześnie w Krakowie sprawował kierownictwo nad Katedrą Historii Kościoła w Czasach Nowożytnych i Najnowszych na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie[2].
W 1969 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1987 profesorem zwyczajnym.
Pod jego kierunkiem stopień naukowy doktora uzyskał m.in. Jacek Urban[5] i Stanisław Nabywaniec.
W 1993 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[6].
W 1982 został szambelanem papieskim, a w 1994 prałatem honorowym Jego Świątobliwości.
Był autorem około 650 publikacji, w tym 37 książek. Ustanowił fundację swojego imienia przyznającą nagrodę za najlepsze prace dyplomowe z zakresu historii Kościoła. Prócz tego Fundacja Sądecka każdego roku ogłasza konkurs o Nagrodę im. ks. prof. Bolesława Kumora na „Książkę o Sądecczyźnie” i „Sądeckiego Autora”.
Zmarł 23 października 2002 i został pochowany na dziedzińcu kościoła pw. św. Stanisława Kostki w Niskowej[2][7].
Upamiętnienie
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ J. Gawrysiak, Ksiądz Bolesław Kumor (1925-2002), „Przeszłość Demograficzna Polski”, 27, 2006, s. 99.
- ↑ a b c Ks. Bolesław Kumor (1925–2002). kul.pl. [dostęp 2021-01-29]. (pol.).
- ↑ J. Gawrysiak, Ksiądz Bolesław Kumor (1925-2002), „Przeszłość Demograficzna Polski”, 27, 2006, s. 99.
- ↑ a b J. Gawrysiak, Ksiądz Bolesław Kumor (1925-2002), „Przeszłość Demograficzna Polski”, 27, 2006, s. 100.
- ↑ Krakowska Kapituła Katedralna w latach 1795–1945 w bazie „Prace badawcze” portalu Nauka Polska (OPI).
- ↑ Monitor Polski, poz. 77.
- ↑ a b Historia parafii. niskowa.pl. [dostęp 2022-09-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-09-18)].
- ↑ Mateusz Pogwizd: Wyjątkowa uroczystość w Niskowej. Ks. prof. Bolesław Kumor patronem szkoły [ZDJĘCIA]. sądeczanin.info, 2022-09-17. [dostęp 2022-09-17]. (pol.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Ks. prof. zw. dr hab. Bolesław Kumor, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2020-02-08].
- Biogram na stronie KUL [dostęp 2015-03-03]
- Publikacja poświęcona ks. prof. Kumorowi