Bolesław Krajewski
Bolesław Krajewski[a] (ur. 13 grudnia 1895 w Książu, zm. 26 czerwca 1944 w Poznaniu) – rotmistrz Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 rotmistrz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 grudnia 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 czerwca 1944 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca szwadronu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
.jpg)
| |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujUrodził się 13 grudnia 1895 w Książu, w ówczesnym powiecie śremskim Prowincji Poznańskiej, w rodzinie Marcina i Antoniny z Ratajskich[3][4][5]. W 1913 ukończył sześć klas gimnazjum w Poznaniu[6].
6 sierpnia 1914 został powołany do armii niemieckiej i wcielony do 10 pułku ułanów[7]. Do maja 1915 walczył na froncie wschodnim, do września 1917 na froncie zachodnim, gdzie został trzykrotnie ranny i następnie do 15 listopada 1918 na froncie serbskim[6]. Od 28 grudnia 1918 jako członek straży obywatelskiej w Nowym Mieście nad Wartą wziął czynny udział w powstaniu wielkopolskim[8]. 7 lutego 1919 wstąpił jako ochotnik do 1 pułku ułanów wielkopolskich, późniejszego 15 pułku ułanów[9]. W szeregach tej formacji walczył na wojnie z bolszewikami[8][10]. Wyróżnił się 22 maja 1920 pod wsią Stefanów nad Berezyną, gdzie w ataku 4. szwadronu na bolszewicki 65 pułk strzelców porwał za sobą ułanów i w walce na białą broń zdobył karabin maszynowy[11].
Od 4 sierpnia 1921 do 7 lipca 1922 był uczniem kursu unitarnego (klasy 41 i 44) w Szkole Podchorążych w Warszawie[12][8]. Następnie został skierowany do Oficerskiej Szkoły Jazdy w Grudziądzu[8]. 14 września 1923 prezydent RP mianował go podporucznikiem z dniem 1 września 1923 i 11. lokatą w korpusie oficerów jazdy[13], a minister spraw wojskowych wcielił do 25 pułku ułanów w Prużanie[14][15][16][17]. 21 grudnia 1925 prezydent RP nadał mu stopień porucznika z dniem 1 września 1925 w korpusie oficerów kawalerii i 8. lokatą[18]. W 1931 ukończył kurs dowódców plutonów pionierów w Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie[8]. W listopadzie tego roku został przeniesiony z macierzystego pułku do 6 szwadronu pionierów w Stanisławowie na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy szwadronu[19][20]. 12 marca 1933 prezydent RP nadał mu stopień rotmistrza z dniem 1 stycznia 1933 i 34. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[21][2]. W czerwcu 1933 został zatwierdzony na stanowisku dowódcy szwadronu[22][23]. Na czele tego pododdziału walczył w kampanii wrześniowej 1939[24][25][26]. Został ranny w obronie Warszawy[27].
W czasie okupacji niemieckiej mieszkał w Warszawie przy ul. Żurawiej[5]. W kwietniu 1943 został zatrzymany i osadzony w Forcie VII w Poznaniu[5]. Skazany w procesie na karę śmierci[5]. Wyrok został wykonany 26 czerwca 1944 w więzieniu przy ul. Młyńskiej w Poznaniu[5].
Był żonaty, miał córkę Donatę Marię (ur. 10 grudnia 1926) i syna Andrzeja Witolda (ur. 28 czerwca 1928)[28].
Został upamiętniony tabliczką przy Pomniku Polskiego Państwa Podziemnego w Poznaniu[29].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3985 – 30 czerwca 1921[30][31][2][32]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[2][33][34][35]
- Srebrny Krzyż Zasługi[2]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[36]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[36]
21 czerwca 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia[37].
Zobacz też
edytujUwagi
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 580, 615, 704, 768.
- ↑ a b c d e Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 135.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-06-08]..
- ↑ a b c d e Straty ↓.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3, 4.
- ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 4, 5.
- ↑ Czarnecki 1929 ↓, s. 46.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 5.
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 462.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 61 z 18 września 1923, s. 568.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 62 z 25 września 1923, s. 578.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 580, 615.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 314, 366.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 38, 102.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 136 z 23 grudnia 1925 roku, s. 737.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 331.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 164, 666.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933, s. 48.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933, s. 128.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 719.
- ↑ Przemsza-Zieliński 1995 ↓, s. 377.
- ↑ Bauer i Polak 1983 ↓, s. 494.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 240.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 310.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Krajewska-Patan ↓.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921, s. 1150.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 414.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-06-08]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-06-08]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-06-08]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-06-08]..
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-06-08]..
Bibliografia
edytuj- Krajewski Bolesław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.21-1516 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-05-14].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, 1930.
- Piotr Bauer, Bogusław Polak: Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1983. ISBN 83-210-0385-0.
- Jan Janusz Czarnecki: Zarys historji wojennej 15-go pułku ułanów poznańskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
- Jan Przemsza-Zieliński: Wrześniowa Księga Chwały Kawalerii Polskiej. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1995. ISBN 83-11-08380-0.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
Linki zewnętrzne
edytuj- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-07-14].
- Anna Krajewska-Patan: Wirtualna Izba Regionalna Gminy Książ Wielkopolski : Kolekcje : Powstańcy Wielkopolscy Ziemi Ksiąskiej : Bolesław Krajewski (1895-1944), Książ. Stowarzyszenie Nasza Gmina. [dostęp 2022-07-14].