Bolesław Heilpern
Bolesław Konrad Heilpern[a] (ur. 22 stycznia 1893 w Warszawie, zm. 19 listopada 1915 w Dębicy) – sierżant Legionów Polskich, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 sierżant
| |
| Data i miejsce urodzenia |
22 stycznia 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 listopada 1915 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1915 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy |
|
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się 22 stycznia 1893 w Warszawie, w rodzinie Maksymiliana (1856–1924), przyrodnika, nauczyciela i Ernestyny z domu Gutman[1][2].
Absolwent warszawskiego gimnazjum, następnie rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej. Od roku 1912 członek Polskich Drużyn Strzeleckich[b], w których ukończył, w 1914 roku, szkołę podoficerską. W tym samym roku odbył praktyki inżynierskie na Smoleńszczyźnie. Po wybuchu I wojny światowej powrócił do Warszawy. Po wyzwoleniu tego miasta (sierpień 1915) wyruszył, w szeregach Batalionu Warszawskiego, do Legionów Polskich[3][c].
Otrzymał przydział do 1 kompanii I batalionu 5 pułku piechoty, wchodzącego w skład I Brygady Legionów. 22 sierpnia 1915 roku, już w randze sierżanta, objął dowodzenie nad plutonem w tejże kompanii[3]. Szczególnie odznaczył się w walkach nad Styrem. 20 października 1915 w bitwie pod Kołkami razem z patrolem dotarł do okopów wroga pod Koszyszczami. Został wówczas ciężko ranny w wyniku wymiany ognia karabinowego[d]. Zmarł w szpitalu w Dębicy i spoczął na miejscowym cmentarzu. W maju 1916 roku jego zwłoki ekshumowano i przeniesiono na cmentarz Powązkowski w Warszawie - powtórny pogrzeb odbył się w dniu 21 maja 1916 roku. Spoczywa razem z siostrą Wandą (zmarłą w 1925 r., absolwentką Szkoły Dramatycznej) i matką Ernestyną (zmarłą w 1926 r.) - kwatera: 95, rząd: 3, miejsce: 22[4]. Bolesław Heilpern nie zdążył założyć rodziny[2].
Awansowany został również do stopnia starszego sierżanta[e].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6499 – pośmiertnie 17 maja 1922[5][1][6]
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[7]
Uwagi
edytuj- ↑ W niektórych dokumentach jego nazwisko zapisywane jest błędnie jako Helipern.
- ↑ W książce pod redakcją Bogusława Polaka „Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945” podano, że Bolesław Heilpern należał od 1912 roku do Związku Strzeleckiego.
- ↑ W książce pod redakcją Bogusława Polaka „Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945” wskazano, że Bolesław Heilpern już od sierpnia 1914 roku służył w Legionach Polskich, w których został początkowo przydzielony do Baonu Warszawskiego na stanowisko dowódcy plutonu.
- ↑ W „Wykazie Legionistów Polskich 1914-1918” zamieszczonym na stronach Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku podano, że został ciężko ranny w dniu 19 listopada 1915 roku w czasie bitwy pod Kołkami i zmarł tego samego dnia w drodze do szpitala w Dębicy.
- ↑ W takim bowiem stopniu wykazany został w kartotece personalno-odznaczeniowej udostępnionej na stronach Wojskowego Biura Historycznego.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b Polak (red.) 1993 ↓, s. 71.
- ↑ a b Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku ↓.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: Bolesław Heilpern, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-03-07].
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 stycznia 1923, s. 19.
- ↑ Bąbiński 1929 ↓, s. 80.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260.
Bibliografia
edytuj- Heilpern Bolesław Konrad. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.37-2827 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-30].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-05-13].
- Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. Wykaz Legionistów Polskich 1914-1918. Bolesław Konrad „Konrad” Heilpern. [dostęp 2020-05-13].
- Kazimierz Bąbiński: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920. 5 Pułk Piechoty Legjonów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920. [dostęp 2020-05-13].