Bogusław Miernik
Bogusław Antoni Miernik (ur. 18 stycznia 1930[1] w Parszowie, zm. 23 grudnia 2017 w Warszawie) – polski prawnik, urzędnik, oficer wywiadu i dyplomata; konsul generalny w Montrealu (1980–1985), Dyrektor Generalny MSZ (1988–1990), ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Zimbabwe (1990–1992).
 jedno z ostatnich zdjęć z archiwum rodzinnego | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Konsul Generalny PRL w Montrealu | |
| Okres |
od 1980 |
| Poprzednik | |
| Dyrektor Generalny MSZ | |
| Okres |
od 1988 |
| Następca | |
| Ambasador PR w Zimbabwe | |
| Okres |
od 2 października 1990 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Życiorys
edytujUkończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, stażysta Akademii Prawa Międzynarodowego w Hadze[2]. Zaczynał karierę zawodową jako prokurator. Uczestniczył m.in. w sprawie śmierci Teresy Tarwid[3]. W 1956 miał odmówić aresztowania zatrzymanych przez Milicję Obywatelską demonstrantów oraz wszcząć śledztwo przeciwko warszawskiemu komendantowi MO za to, że mimo odmowy aresztowania, nie zwolnił zatrzymanych. Miano mu grozić wyrzuceniem z PZPR i usunięciem z zawodu. Następnie zaczął praktykować jako adwokat, specjalizując się w sprawach karnych[potrzebny przypis]. W 1964 przeszedł eksternistycznie przeszkolenie oficera wywiadu w Szkole Wywiadu MSW na warszawskim Ksawerowie. Do 1990 oficer Służby Wywiadu (Departament I) MSW na etacie niejawnym w służbie zagranicznej. Odszedł ze służby wywiadowczej w stopniu pułkownika w 1990[potrzebny przypis]. Od 1965 do 1993 pracował w służbie dyplomatyczno-konsularnej. Pełnił funkcje m.in. naczelnika Wydziału w Departamencie Prawno-Traktatowym MSZ, doradcy prawnego w Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Sajgonie (1968), I-go sekretarza-konsula Ambasady PRL w Waszyngtonie (1972–1976), Naczelnika Wydziału Placówek Zagranicznych w Departamencie Kadr MSZ, Dyrektora Gabinetu Ministra Spraw Zagranicznych (1986–1988), Konsula Generalnego w Montrealu (1980–1985)[4][5], dyrektora Dyrektora Generalnego MSZ (1988–1991)[6], ambasadora RP w Zimbabwe od 2 października 1990 do 4 sierpnia 1992[2]. Od 1964 do 1990 funkcjonariusz Służby Bezpieczeństwa.[1]
Po zakończeniu pracy w MSZ wykładowca akademicki, m.in. w Wyższej Szkole Studiów Międzynarodowych w Łodzi z zakresu problematyki dyplomatyczno-konsularnej oraz prawno-traktatowej[6].
Zmarł 23 grudnia 2017. Spoczął koło żony, Wandy z d. Kozańskiej, w grobie rodzinnym Kozańskich na warszawskim cmentarzu Powązkowskim[7] (kwatera 89-6-25)[8].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Inwentarz archiwalny [online], inwentarz.ipn.gov.pl [dostęp 2019-02-16].
- ↑ a b Barbara Wizimirska (red.), Rocznik Polskiej Polityki Zagranicznej, Warszawa: Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, 1992, s. 416, ISBN 83-901305-4-8, ISSN 1230-4794.
- ↑ Przemysław Semczuk, Jak mordowano w PRL [online], Wprost, 14 lipca 2013 [dostęp 2020-01-27] (pol.).
- ↑ Fête de l'Assomption. - 15 août 1978. - Archives de Montréal, archivesdemontreal.ica-atom.org [dostęp 2019-02-16] [zarchiwizowane 2019-02-17] (fr.).
- ↑ Indeks osobowy styczeń-czerwiec 1980 [online], pism.pl [dostęp 2022-09-17] [zarchiwizowane z adresu 2022-07-15].
- ↑ a b Bogusław Miernik, Portal Spraw Zagranicznych psz.pl, 13 kwietnia 2006 [dostęp 2019-02-16] [zarchiwizowane 2021-12-06].
- ↑ Zapis na nagrobku
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: STANISŁAW KOZAŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-19].
Bibliografia
edytuj- Tadeusz Kosobudzki: MSZ od A do Z. Ludzie i sprawy Ministerstwa Spraw zagranicznych w latach 1990–1995. Warszawa: Wydawnictwo'69, 1997, s. 155–156. ISBN 83-86244-09-7.
- Barbara Wizimirska (red.), Rocznik Polskiej Polityki Zagranicznej, Warszawa: Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, 1992, s. 416, ISBN 83-901305-4-8, ISSN 1230-4794.