Bizanczi
Bizanczi (tuwiński бызаанчы; ros. бизанчи; mong. хучир, kaz. бозаншы) – chordofon smyczkowy, bezprogowy, posiadający cztery struny strojone parami w unisonie. Zasadniczo zbliżony w planie budowy i technice gry do mongolskiego sihu (inny kształt pudła rezonansowego i naciągów strun) i chińskiego banhu (który ma dwie struny i mniejsze pudło rezonansowe).
.jpg)
| |
| Klasyfikacja naukowa | |
| 321.321-71 | |
| Klasyfikacja popularna | |
| strunowy, smyczkowy | |
| Podobne instrumenty | |
Budowa
edytujGryf (chordofony) bez podstrunnicy, długi i smukły, w przekroju mniej więcej okrągły. Pudło rezonansowe ma kształt walca, rzadziej sześcianu, jest zawsze drewniane, w odróżnieniu od sihu, który ma pudło blaszane. Główka instrumentu często uformowana w końską głowę co jest odbiciem głębokiego osadzenie instrumentu w mongolskiej mitologii i kultury stepu, gdzie koń zajmuje centralna pozycję. Smyczek silnie łukowaty, włosie w smyczku podzielone jest na dwa wyraźne pasma.
Technika gry
edytujTechnika gry odpowiada budowie instrumentu. Brak podstrunnicy jest konsekwencją tego, że na bizanczi gra się techniką paznokciową, czyli skracając struny płytką paznokcia a nie przez docisk struny opuszkiem palca do podstrunnicy. Inna osobliwością instrumentu jest przeplot wstęg włosia smyczka ze strunami, co oznacza, że smyczka nie można od instrumentu odłożyć.