Bielicha
wieś w województwie mazowieckim
Bielicha – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie radomskim, w gminie Zakrzew[4][5].
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) |
1221[2] |
| Strefa numeracyjna |
48 |
| Kod pocztowy |
26-601[3] |
| Tablice rejestracyjne |
WRA |
| SIMC |
0642247[4] |
Położenie na mapie gminy Zakrzew  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
Położenie na mapie powiatu radomskiego  | |
 51°24′57″N 21°05′13″E/51,415833 21,086944[1]
| |
Przez miejscowość przebiega droga wojewódzka nr 740.
W latach 1954-1961 wieś należała i była siedzibą władz gromady Bielicha, po jej zniesieniu w gromadzie Cerekiew.
W Bielisze, w zabudowaniach rodziny Figarskich, zginął w samotnej walce z funkcjonariuszami Urzędu Bezpieczeństwa i wojskiem Antoni Szeliga "Wicher" (żołnierz AK) 23. października 1948 roku. Otoczony przez przeważające siły, popełnił samobójstwo[6].
Wieś jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii Matki Bożej Różańcowej[7].
Przypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 5593
- ↑ Wieś Bielicha w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-07-19], liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 44 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Krzysztof Busse, Arkadiusz Kutkowski, Bić się do końca. Podziemie niepodległościowe w regionie radomskim w latach 1945–1950, Lublin-Radom: Instytut Pamięci Narodowej, 2012, ISBN 978-83-7629-381-3, OCLC 835958854 (pol.).
- ↑ Opis parafii na stronie diecezji
Linki zewnętrzne
edytuj- Bielicha, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 140.