Beniamin Kotarba
Beniamin Piotr Kotarba (ur. 22 lutego 1893 w Świątnikach Górnych, zm. 12 września 1939 w Borownicy) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
| |
 podpułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
22 lutego 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
12 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
37 Łęczycki Pułk Piechoty, Oddział I Sztabu Generalnego WP, Biuro Personalne M.S.Wojsk., 14 Wielkopolska Dywizja Piechoty |
| Stanowiska |
dowódca plutonu, dowódca kompanii, dowódca batalionu, oficer sztabowy, szef sztabu dywizji |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się 22 lutego 1893 roku w Świątnikach Górnych, w rodzinie Stanisława, ślusarza i nauczyciela zawodu oraz Marii z Polończyków. Ukończył szkołę ślusarską w Świątnikach Górnych. Uczył się w gimnazjum w Drohobyczu[1]. Po zdaniu matury w 1914 roku wcielony w dniu 1 sierpnia 1914 roku do cesarskiej i królewskiej armii.
Po zakończeniu I wojny światowej dekretem Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego z 19 lutego 1919 roku jako były oficer armii austro-węgierskiej został przyjęty do Wojska Polskiego z dniem 1 stycznia 1918 roku wraz z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 sierpnia 1916 roku[2] i rozkazem z tego samego dnia 19 lutego 1919 roku Szefa Sztabu Generalnego płk. Stanisława Hallera skierowany do II batalionu 37 pułku piechoty w Przemyślu[3]. W tej jednostce dowodził plutonem, a później kompanią i batalionem. 19 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony w stopniu kapitana z dniem 1 kwietnia 1920 roku, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[4]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, podczas której dostał się do niewoli w okolicach Berczyny, z której uciekł i przedarł się do oddziałów polskich[5].
W latach 1921–1923 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1922 roku i 516. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. 1 października 1923 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału I Sztabu Generalnego w Warszawie[7][8][9]. 31 marca 1924 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 123. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. W 1928 roku pełnił służbę w Biurze Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[11]. Będąc słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej, a następnie pełniąc służbę sztabową pozostawał oficerem nadetatowym 37 pułku piechoty w Kutnie. 4 kwietnia 1929 roku został przydzielony do Centralnej Szkoły Strzelniczej w charakterze słuchacza XIII dwumiesięcznego kursu[12].
W lipcu tego roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy batalionu[13]. Powierzono mu dowodzenie 2 batalionem granicznym w Bereźnem.
31 marca 1930 roku został przeniesiony z KOP do 6 pułku strzelców podhalańskich w Samborze na stanowisko dowódcy batalionu[14][15]. 23 października 1931 roku został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Poznaniu[16][17]. W czerwcu 1934 roku został przeniesiony do Dowództwa Korpusu Ochrony Pogranicza w Warszawie[18]. 27 czerwca 1935 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów piechoty[19]. W sierpniu tego roku został przeniesiony do Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy na stanowisko dyrektora nauk[20]. Od 17 sierpnia 1937 roku do 31 października 1938 roku pełnił obowiązki komendanta Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. Po likwidacji szkoły został przydzielony do 66 Kaszubskiego pułku piechoty w Chełmnie. 10 marca 1939 roku objął dowództwo 17 pułku piechoty Ziemi Rzeszowskiej w Rzeszowie.
Na czele 17 pułku piechoty walczył w kampanii wrześniowej. Poległ 12 września 1939 roku razem z adiutantem, porucznikiem Piotrem Zaratkiewiczem i kilkudziesięcioma żołnierzami 17 pp, podczas przebijania się przez okrążenie niemieckie w przysiółku Borownicy-Czarnym Potoku. Pochowany wraz z szer. Stanisławem Baraniuchem na cmentarzu w Borownicy, w jednej z dwóch indywidualnych mogił żołnierzy Wojska Polskiego z 1939 roku.
1 stycznia 1946 roku Naczelny Wódz, generał dywizji Tadeusz Bór-Komorowski awansował go pośmiertnie na pułkownika i odznaczył Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari.
Beniamin Kotarba był żonaty z Eugenią z Karlikowskich, z którą miał trzech synów: Stanisława, który zmarł młodo oraz Adama i Zdzisława[1].
- Adam Kotarba ps. „Sten” (ur. 17 grudnia 1924 roku w Warszawie, zm. w sierpniu 1990 roku w Jeleniej Górze), kapral podchorąży, pluton 244. Zgrupowania AK „Żmija”, uczestnik powstania warszawskiego[21].
- Zdzisław Kotarba ps. „Zdzich” (ur. 28 stycznia 1926 roku w Warszawie, zmarł z ran 7 września 1944 roku w Warszawie), kapral podchorąży, pluton 225. Zgrupowania AK „Żmija”, uczestnik powstania warszawskiego[22].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 11890[23]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[1]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie, po raz 1 i 2 w 1921)[24]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[25][1]
- Medal Niepodległości (12 marca 1931)[26]
Upamiętnienie
edytujZ dniem 29 sierpnia 2008 imię pułkownika otrzymał 1 batalion piechoty zmotoryzowanej „Ziemi Rzeszowskiej” stacjonujący w garnizonie Międzyrzecz i podporządkowany dowódcy 17 Wielkopolskiej Brygady Zmechanizowanej[27].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Kotarba Beniamin Piotr [online], Świątniki Górne Wiki [dostęp 2021-09-07] (pol.).
- ↑ Dekret Naczelnego Wodza Wojsk Polskich o przyjęciu do W.P. oficerów z b. armii austro-węgierskiej (838). „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 644, Nr 26 z 8 marca 1919.
- ↑ Rozkaz Naczelnego Dowództwa Wojsk Polskich o przydziale oficerów (841). „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 651, Nr 26 z 8 marca 1919.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 25 sierpnia 1920 roku, s. 774.
- ↑ Beniamin Kotarba [online], Świątniki Górne [dostęp 2021-09-07] (pol.).
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 25.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 63 z 27 września 1923 roku, s. 585.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 233, 409, 1500.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 8, 217, 349.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 170.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 121, 173.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 226.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 213.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 119.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 9.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 23 października 1923 roku, s. 328.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 26, 488.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 179.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 68.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 117.
- ↑ Powstańcze biogramy. Adam Kotarba.
- ↑ Powstańcze biogramy. Zdzisław Kotarba.
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 440.
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 64)
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Decyzja Nr 343/MON Ministra obrony Narodowej z dnia 16 lipca 2008 r. w sprawie przejęcia dziedzictwa tradycji, nadania imienia i nazwy wyróżniającej 1 batalionowi piechoty zmotoryzowanej 17 Wielkopolskiej Brygady Zmechanizowanej w: Dziennik Urzędowy MON Nr 15 z 14 sierpnia 2008 r., poz. 193. Decyzja weszła w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, czyli w dniu 29 sierpnia 2008 r.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1931. [dostęp 2016-06-11].