Benedykt Dąbrowski (pilot)
Benedykt Dąbrowski (ur. 14 sierpnia 1920 w Bydgoszczy, zm. 22 maja 1962 w Krakowie) – polski pilot wojskowy, uczestnik II wojny światowej.
| |
 kapral
| |
| Data i miejsce urodzenia |
14 sierpnia 1920 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
22 maja 1962 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
.svg){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie kolejarskiej, syn Jana i Bronisławy z domu Janickiej. W 1932 roku rozpoczął naukę w Gimnazjum Matematyczno-Fizycznym im. Mikołaja Kopernika w Bydgoszczy[1].
Absolwent Szkoły Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich w Bydgoszczy (przeniesionej w 1938 do Krosna) i Wyższej Szkoły Pilotażu Myśliwskiego w Grudziądzu. W 1939 roku otrzymał przydział do 114 eskadry myśliwskiej[2].
1 września 1939 roku przebywał wraz z eskadrą na lotnisku w Poniatowie pod Warszawą. 1 września zgłosił uszkodzenie niemieckiego bombowca. 14 września w rejonie Włodzimierza Wołyńskiego napotkał trzy Messerschmitty Bf 109 i został zestrzelony[1]. Ranny trafił do szpitala we Włodzimierzu Wołyńskim. Wykonał w sumie 17 lotów bojowych i brał udział w 11 walkach powietrznych[3].
Ze szpitala wyszedł o własnych siłach dopiero wiosną 1941 r. z krótszą lewą nogą. Pracował w warszawskiej Fabryce Silników Lotniczych przy ul. Kaczej. Powrócił do Bydgoszczy[2].
Latem 1942 r. wstąpił w szeregi Armii Krajowej pod pseudonimem „Balbo”. W listopadzie 1943 roku zorganizował Konspiracyjną Szkołę Małoletnich Lotnictwa[4], 12 osobową grupę młodych ludzi, których uczył lotnictwa. Szkoła mieściła się w mieszkaniu Jana i Franciszki Koseckich przy ul. Brzozowej[3]. 23 stycznia 1945 dowodził oddziałem, który w ramach akcji „Alicja” opanował lotnisko w Bydgoszczy[5] i później przekazał je Rosjanom.
Zatrudniony w PLL LOT – latał jako pilot samolotów pasażerskich. Do 1948 był komendantem portu lotniczego na Okęciu[2].
Aresztowany w lipcu 1950 roku i skazany na 7 lat. Więzienie opuścił w 1955. Pracował w budownictwie. W lutym 1958 roku zrehabilitowany i ponownie zatrudniony w PLL LOT[6].
Zmarł na zawał serca 22 maja 1962 r. w Krakowie. Pochowany w Warszawie na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[4]. Był odznaczony Krzyżem Walecznych i Krzyżem Partyzanckim[3].
W 1947 roku wydał swoje wspomnienia z walk we wrześniu 1939 pod tytułem: „114 start”. Książki „Eskadry straceńców” nie zdążył ukończyć.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Benedykt Dąbrowski. listakrzystka.pl. [dostęp 2019-07-23].
- ↑ a b c Hasiński-Adam 1993 ↓, s. 121.
- ↑ a b c Dąbrowski Benedykt. kpbc.ukw.edu.pl. [dostęp 2019-12-16].
- ↑ a b Benedykt Dąbrowski. niebieskaeskadra.pl. [dostęp 2019-07-23].
- ↑ Cichy bohater walk o wyzwolenie Bydgoszczy w styczniu 1945 r.
- ↑ Jak dzielny pilot zdobył samoloty na lotnisku. bydgoszcz.wyborcza.pl. [dostęp 2019-07-23].
Bibliografia
edytuj- Adam Kurowski: „Lotnictwo polskie w 1939 roku”, Warszawa 1962
- Mieczysław J. Hasiński-Adam: Encyklopedia : Szkoła Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich : the Polish Air Force N.C.O.'s Training School. Poznań: Wydawnictwo MON, 1993. OCLC 78622750.
- Bogdan Zakrzewski: Orlęta bez skrzydeł. Warszawa: Wydawnictwo MON, 14/1983 z cyklu Biblioteka Żółtego Tygrysa. ISBN 83-11-06973-5.
Linki zewnętrzne
edytuj- Benedykt Dąbrowski. polishairforce.pl. [dostęp 2012-05-07]. (pol.).
- Benedykt Dąbrowski pilot 114 eskadry – polskie radio, wspomnienia z 1 września 1939 - http://www2.polskieradio.pl/wojna/posluchaj.aspx?sid=9