Beeskow (dolnołuż. Bezkow) – miasto we wschodnich Niemczech w kraju związkowym Brandenburgia, siedziba powiatu Oder-Spree. Położone nad Sprewą miasto liczy 8069 mieszkańców, a jego powierzchnia wynosi 77,15 km² (2011 r.).

Beeskow
ilustracja
Herb
Herb
Państwo

 Niemcy

Kraj związkowy

Brandenburgia

Burmistrz

Frank Steffen (SPD)

Powierzchnia

77,15 km²

Wysokość

40 m n.p.m.

Populacja (31 grudnia 2011)
• liczba ludności
• gęstość


8069
105 os./km²

Nr kierunkowy

03366

Kod pocztowy

15848

Tablice rejestracyjne

LOS, BSK, EH, FW

Plan Beeskow (Bezkow)
Położenie na mapie Brandenburgii
Mapa konturowa Brandenburgii, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Beeskow”
Położenie na mapie Niemiec
Mapa konturowa Niemiec, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Beeskow”
Ziemia52°10′N 14°15′E/52,166667 14,250000
Strona internetowa

Dzielnice miasta Beeskow: Bornow, Kohlsdorf, Krügersdorf, Neuendorf, Oegeln, Radinkendorf i Schneeberg.

W mieście znajduje się stacja kolejowa.

Przez miasto przepływa częściowo skanalizowana Sprewa a przy wyspie Spreeinsel zlokalizowany jest jaz oraz dwie śluzy i marina.

Historia

edytuj

Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z XIII w. Miasto położone w północnej części Dolnych Łużyc, znajdowało się w posiadaniu m.in. biskupów miśnieńskich, następnie gryfickiego księcia pomorskiego Świętobora I[1][2], a od 1477 do księcia saskiego Ernesta Wettyna. W 1518 miejscowość została zakupiona przez biskupa lubuskiego, pozostając formalnie lennem Czech. Mieściła się tu rezydencja biskupia. W 1555 r. zmarł tu ostatni katolicki biskup lubuski Jan VII Horneburg. W 1575 król Czech Maksymilian II Habsburg przekazał miasto w lenno Brandenburgii, a w 1598 diecezja lubuska została zamknięta. Miasto pozostawało lennem czeskim do 1742 r. Od 1871 r. leży w granicach Niemiec. W 1888 otwarto stację kolejową. Miasto zostało częściowo zniszczone w sowieckim nalocie 23 kwietnia 1945 r. W latach 1949–1990 część NRD.

W Beeskowie urodziła się dziennikarka Renate Marsch-Potocka.

Zabytki

edytuj

Współpraca

edytuj

Miejscowości partnerskie[3]:

Przypisy

edytuj
  1. Edward Rymar, Rodowód książąt pomorskich, s. 408.
  2. K. Kozłowski, J. Podralski, Gryfici. Książęta Pomorza Zachodniego, s. 93.
  3. Współpraca