Beatrycze Sycylijska
Beatrycze Sycylijska, wł. Beatrice d’Angiò, fr. Béatrice Sicilienne lub Béatrice d’Anjou (ur. 1252, zm. 1275) – tytularna cesarzowa łacińska, jako żona Filipa I, syna Baldwina II z Konstantynopola (z kapetyńskiej gałęzi rodu de Courtenay) i Marii de Brienne, córki Jana de Brienne, króla Jerozolimy.
 Herb Andegawenów Neapolitańskich | |
| tytularna Cesarzowa Łacińska | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Mąż | |
| Dzieci | |
Rodzina
edytujCzłonkini bocznej linii dynastii Kapetyngów, trzecie dziecko (drugie, które osiągnęło wiek dojrzały[1]) króla Neapolu i Sycylii Karola I Andegaweńskiego i Beatrycze, córki hrabiego Prowansji – Rajmunda Berengara IV. Przez ojca była spokrewniona z dwoma najpotężniejszymi europejskimi monarchami i związana z królewskimi rodzinami połowy kontynentu. Była wnuczką króla Francji Ludwika VIII Lwa i Blanki Kastylijskiej (córki króla Alfonsa VIII Szlachetnego) i siostrą Eleonory Prowansalskiej, żony Henryka III, króla Anglii.
Życiorys
edytujZgodnie z traktatem z Viterbo z dnia 27 maja 1267 roku, zawartym między Karolem I Andegaweńskim a Baldwinem II de Courtenay, władcą Cesarstwa Łacińskiego z siedzibą w Konstantynopolu, jej ojciec Karol przejął panowanie nad Korfu (a także nad kilkoma miastami w Albanii), przejął również kontrolę nad Księstwem Achai i wyspami Morza Egejskiego[1], z wyjątkiem Lesbos, Chios, Samos, Amorgos, które przetrzymywała Republika Wenecji.
Również zgodnie z traktatem zostało zaaranżowane małżeństwo Beatrycze z synem Baldwina Filipem de Courtenay, spadkobiercą Cesarstwa Łacińskiego. Gdyby małżeństwo okazało się bezdzietnie, prawa zięcia zostałyby przekazane teściowi[1][2]. Beatrycze w czasie podpisywania umowy miała około piętnastu lat. Minęło kilka lat zanim ślub rzeczywiście się odbył, a miało miejsce w Foggi[3][4] 15 października 1273 roku. Beatrycze miała wówczas 21 lat, jej mąż 30. Niebawem zmarł Baldwin i tytuł cesarza imperium bez ziemi, odziedziczył Filip. Beatrycze wraz z mężem przejęli cesarskie godności, jednak dokumenty lub kroniki, które potwierdzałyby cesarskie tytulatury, nie zachowały się. Po raz pierwszy tytulatura Beatrycze pojawiła się w dokumentach 16 listopada 1275 roku, zaś po raz ostatni w dniu 13 grudnia tego samego roku.
Beatrycze zmarła w tym samym roku[5].
Życie prywatne
edytujJedynym dzieckiem małżeństwa była Katarzyna de Courtenay (1274–1307/1308).
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Fine John Van Antwerp Jr. 1994, s. 170.
- ↑ Berger, É.: Layettes du trésor des chartes, Bd. 4 (1902), Nr. 5284, S. 220–224; Del Giudice, G.: Codice diplomatico del regno di Carlo I. e II. d’Angiò, Bd. 2/1 (1869), Nr. IV, s. 30–44.
- ↑ Allgemeine Encyklopädie der Wissenschaften und Künste. Erste Section A–G. Hermann Brockhaus, Leipzig 1867, s. 263 (Pełny tekst w Google-Buchsuche).
- ↑ Minieri Riccio, C.: Genealogia di Carlo I. di Angiò: prima generazione, (1857), s. 115.
- ↑ Minieri Riccio, C.: Genealogia di Carlo I. di Angiò: prima generazione, (1857), s. 116.
Bibliografia
edytuj- Fine, John Van Antwerp Jr. (1991) [1987]. The Late Medieval Balkans. Ann Arbor, Michigan: University of Michigan Press. ISBN 0-472-08149-7.
- Mineri Riccio, Camillo. Genealogia di Carlo I. di Angiò. Neapol: Vincenzo Priggiobba, 1857. s. 34. (wł.)