Basztowa Przełęcz
Basztowa Przełęcz (słow. Baštové sedlo, niem. Basteischarte, węg. Bástya-csorba) – przełęcz w słowackich Tatrach Wysokich oddzielająca Hlińską Turnię (2341 m) od znajdującej się w Grani Baszt Wielkiej Capiej Turni (2333 m)[1][2]. Po zachodniej stronie Basztowej Przełęczy piarżysty żleb opada do Koziego Kotła (Młynickiego Kotła) – górnej odnogi Doliny Młynickiej. Po stronie wschodniej z przełęczy opada do Dolinki Szataniej (odnoga Doliny Mięguszowieckiej) głęboki i bardzo kruchy żleb, w górnej części przechodzący w komin. Żlebem tym w 1905 r. przeszedł samodzielny (bez przewodników) zespół taterników, co na ówczesne czasy było dużym osiągnięciem[3].
 Basztowa Przełęcz, widok z Doliny Mięguszowieckiej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
2274 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
| Data zdobycia |
9 lipca 1905 |
| Pierwsze wejście | |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Tatr  | |
 49°10′12,6″N 20°02′52,3″E/49,170167 20,047861
| |
Jest to wąska i głęboka przełęcz. Do Dolinki Szataniej opada z niej stromy komin o III stopniu w skali trudności dróg skalnych. Nieduże płaty zlodowaciałego śniegu zalegają w nim zwykle do późnego lata. Po raz pierwszy wejść na Basztową Przełęcz od Doliny Mięguszowieckiej udało się 23 sierpnia 1905 r. Zygmuntowi Klemensiewiczowi i Jerzemu Maślance[4]. Jest to droga wspinaczkowa o skali trudności porównywalnej z przejściem Żabiego Konia. Günter Oskar Dyhrenfurth, który w 1907 przeszedł z towarzyszem z Capich Turni na Hlińską Turnię przez Basztową Przełęcz, nazwał ją modelowym przykładem tatrzańskiej szczerbiny[5].
Taternictwo
edytuj- Pierwsze wejścia
- letnie: Ernst Dubke, Hans Wirth, Johann Franz (senior), 9 lipca 1905 r.,
- zimowe: Sándor Mervay, Imre Teschler, Lajos Teschler, 1 kwietnia 1912 r.[6]
- Z Hińczowej Przełęczy przez wschodnią ścianę Hlińskiej Turni; I w skali tatrzańskiej, czas przejścia 30 min
- Wschodnim zlebem, z Dolinki Szataniej; III, 2 godz. 30 min, bardzo krucho
- Z Młynickiego Kotła; 0, od Wyżnich Kozich Stawów 30 min[3].
Przypisy
edytuj- ↑ Witold Henryk Paryski, Zofia Radwańska-Paryska, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
- ↑ a b Władysław Cywiński. Grań Baszt. Przewodnik szczegółowy, tom 15. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2009, ISBN 978-83-7104-041-2.
- ↑ Jan Alfred Szczepański. Tatry lat dawnych: Odkrycie i zdobycie Tatr. „Wołanie”. 27 (31), listopad 2002. Kraków. [dostęp 2014-08-11].
- ↑ Grań Baszt – historia antyczna Dyhrenfurth’a A.D. 1907 [online] [dostęp 2008-11-25] [zarchiwizowane z adresu 2014-02-23].
- ↑ Witold Henryk Paryski. Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część V. Cubrynka – Skrajna Baszta. Warszawa: Sport i Turystyka, 1954, s. 64–66.