Barry Manilow
Barry Manilow, właśc. Barry Alan Pincus[2] (ur. 17 czerwca 1943 w Brooklynie w Nowym Jorku) – amerykański piosenkarz i autor tekstów, najbardziej znany jako wykonawca takich utworów jak „I Write the Songs”, „Mandy”, „Weekend in New England” i „Copacabana (At the Copa)”[3].
 Barry Manilow (1979) | |
| Imię i nazwisko |
Barry Alan Pincus |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Instrumenty | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód |
piosenkarz, producent, autor piosenek |
| Aktywność |
od 1964 |
| Wydawnictwo | |
| Strona internetowa | |
Życiorys
edytujWczesne lata
edytujBarry Manilow, pierwotnie Barry Alan Pincus, urodził się w nowojorskim Brooklynie[4][5] jako syn Edny Manilow, sekretarki, i Harolda Pincusa[6]. Jego matka była Żydówką, a ojciec synem Żyda i Amerykanki irlandzkiego pochodzenia. Jego ojciec opuścił rodzinę, kiedy Barry miał dwa lata. Dorastał w Williamsburgu[4]. W wieku siedmiu lat zaczął grać na fortepianie i akordeonie, a po ukończeniu szkoły średniej Eastern District High School (1961)[5] został przyjęty do prestiżowej Juilliard School of Music[5][7], za którą zapłacił pracując w pokoju pocztowym CBS.
Twórczość
edytujPo ukończeniu szkoły został dyrektorem muzycznym programu CBS Callback i przez następne kilka lat pisał teksty piosenek, produkował, był aranżerem i wykonywał dżingle reklamowe, w tym głośne kampanie dla State Farm, Dr Pepper Snapple Group, McDonald’s, Pepsi i KFC[4]. W tym czasie był też żonaty z Susan Deixler. Małżeństwo ze szkolną miłością muzyka nie przetrwało jednak próby czasu, trwało niecałe trzy lata (od 1964 do 1966)[8].
W 1971 poznał Bette Midler, która zatrudniła go jako pianistę, aranżera i dyrektora muzycznego; służył jako jej akompaniator podczas jej legendarnej trasy koncertowej w nowojorskich gejowskich łaźniach, wymyślił jej pierwsze dwa albumy (The Divine Miss M z 1972 i jej kontynuację), a latem 1972 zadebiutował ze swoim programem Carnegie Hall. Dzięki jego występowi z Midler, Manilow był w stanie sfinansować własną płytę Barry Manilow I, która została wydana w 1973.
Manilow sprzedał ponad 75 mln płyt na całym świecie. W 1978 pięć jego albumów znalazło się równocześnie na liście bestsellerów; taki sukces osiągnęli tylko Frank Sinatra i Johnny Mathis. Jego single znalazły się na liście Billboard Hot 100, a albumy pokryły się wielokrotnie platyną, dzięki czemu został nazwany numerem jeden Radio & Records w kategorii artysta adult contemporary i zdobył American Music Award for Favorite Pop/Rock Male Artist w trzech kolejnych latach (1978, 1979, 1980), a także nagrodę Emmy za program The Barry Manilow Special, zrobiony na potrzeby telewizji ABC oraz nominację do Oscara w kategorii najlepsza piosenka filmowa za utwór „Ready To Take A Chance Again”, skomponowany do komedii kryminalnej Colina Higginsa Nieczyste zagranie (1978) z Goldie Hawn i Chevy Chase’em w rolach głównych.
Wielu znanych muzyków uznało talent Barry’ego Manilowa, włączając Sinatrę, który w latach 70. widział w nim swego następcę. W 1988 Bob Dylan spotkał Manilowa na przyjęciu, uściskał go i powiedział: Nie przestawaj robić tego, co robisz. Inspirujesz nas. Arsenio Hall przedstawił Barry’ego Manilowa jako swojego ulubionego gościa w The Arsenio Hall Show i poprosił publiczność o szacunek dla jego pracy.
Barry Manilow zajmował się produkcją i opracowaniem muzycznym dla innych artystów, takich jak Bette Midler, Dionne Warwick, Ałła Pugaczowa i Rosemary Clooney. Pisał również piosenki do musicali i filmów.
Od lutego 2005 występuje w hotelu-kasynie Paris Las Vegas w Las Vegas.
Życie prywatne
edytujW 2017 wyznał, że jest gejem. W wywiadach udzielonym po coming oucie poruszył temat skrywanego przez 40 lat romansu z Garrym Kiefem, którego poślubił w Palm Springs w 2014[9][10].
Filmografia
edytuj| Rok | Tytuł | Rola | Reżyser |
|---|---|---|---|
| 1982 | Twilight Theater II (film telewizyjny)[11] | w roli samego siebie | Perry Rosemond |
| 2002 | Bezwarunkowa miłość (Unconditional Love)[12] | P. J. Hogan | |
| 2008 | Cranberry Christmas (film telewizyjny)[13] | narrator (głos) | Perry Rosemond |
| Głowa rodziny (serial animowany)[14] | w roli samego siebie (głos) | Brian Iles, James Purdum, Peter Shin | |
| 2013 | Sound City (film dokumentalny)[15] | w roli samego siebie | Dave Grohl |
Przypisy
edytuj- ↑ Barry Manilow w bazie IMDb (ang.)
- ↑ Personalidade: Barry Manilow (EUA). InterFilmes.com. [dostęp 2019-05-23]. (port.).
- ↑ Barry Manilow w bazie Discogs.com (ang.)
- ↑ a b c Steve Huey: Barry Manilow Biography. AllMusic. [dostęp 2019-05-23]. (ang.).
- ↑ a b c Barry Manilow Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2019-05-23]. (ang.).
- ↑ Barry Manilow Biography (1943?-). Film Reference. [dostęp 2019-05-23]. (ang.).
- ↑ Barry Manilow w bazie Notable Names Database (ang.)
- ↑ Laura Collins, Martin Gould, Hugo Daniel (2015-04-11): Barry Manilow's ex-wife Susan Deixler on his marriage to Garry Kief. Daily Mail. [dostęp 2017-02-04]. (ang.).
- ↑ Ogłosił, że jest gejem. Nie zrobił tego wcześniej, bo nie chciał "rozczarować fanek". TVN24.pl. [dostęp 2017-04-05]. (pol.).
- ↑ Barry Manilow jest gejem. Opowiedział o tym po raz pierwszy. Interia.pl. [dostęp 2017-02-04]. (pol.).
- ↑ Twilight Theater II (1982)) w bazie IMDb (ang.)
- ↑ Unconditional Love (2002) w bazie IMDb (ang.)
- ↑ Cranberry Christmas (2008)) w bazie IMDb (ang.)
- ↑ Głowa rodziny (2008) w bazie IMDb (ang.)
- ↑ Sound City (2013)) w bazie IMDb (ang.)