Wikipedia

Bare Wires

album John Mayall & the Bluesbreakers

Bare Wires – czwarty album studyjny zespołu John Mayall & the Bluesbreakers, wydany nakładem Decca Records (Wielka Brytania) i London Records (USA)[2].

Bare Wires
Wykonawca albumu studyjnego
John Mayall & the Bluesbreakers
Wydany

21 czerwca 1968[1]

Nagrywany

12 lipca 1967

Gatunek

blues-rock

Długość

44:57 (LP)
58:33 (CD, wznowienie)

Wydawnictwo

Decca (Wielka Brytania),
London (USA)

Producent

Mike Vernon, John Mayall[2]

Oceny

Patrz sekcja „Odbiór”

Album po albumie
Crusade
(1967) 		Bare Wires
(1968) 		Blues from Laurel Canyon
(1968)

Album był największym sukcesem Mayalla w Wielkiej Brytanii docierając do 3. miejsca na miejscowej liście przebojów[1].

Album

edytuj

Historia i muzyka

edytuj

Album powstawal w klimacie szybkich zmian w muzyce rockowej w 1968 roku, a zwłaszcza pod wpływem pomysłu albumu koncepcyjnego, zapoczątkowanego przez Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band zespołu The Beatles z 1967 roku, a podchwyconego przez takie zespoly jak The Hollies, The Moody Blues i The Temptations[3]. Muzyczna koncepcja Mayalla uległa na albumie rozszerzeniu – rozpoczynał się on 23-minutową „Bare Wires Suite”, która zawierała więcej wpływów jazzowych niż zwykle i miała introspektywne teksty[1]. Zmianie i rozszerzeniu uległ też skład zespołu – z poprzedniego pozostał tylko (nie licząc lidera) Mick Taylor, pojawili się nowi muzycy: Henry Lowther, grający na kornecie i skrzypcach, perkusista Jon Hiseman i basista Tony Reeves oraz dwaj saksofoniści[3].

Album doczekał się po latach wznowień połączonych z jego remasteringiem oraz dodaniem, w formie bonusu, nagrań archiwalnych z okresu, w którym powstawał[4].

Lista utworów

edytuj

Lista i informacje według Discogs[2]: Side 1

1. Bare Wires A Suite By John Mayall (Mayall)
Bare Wires
Where Did I Belong
I Started Walking
Open A New Door
Fire
I Know Now
Look In The Mirror
 22:43
22:43

Side 2

1. I'm A Stranger (Mayall) 5:11
2. No Reply (Mayall, Taylor) 3:06
3. Hartley Quits (Taylor) 2:58
4. Killing Time (Mayall) 4:42
5. She's Too Young (Mayall) 2:28
6. Sandy (Mayall) 3:49
22:14

Muzycy

edytuj

Produkcja

edytuj

Lista utworów (CD, wznowienie, Decca, 2007)

edytuj

Lista i informacje według Discogs[4]:

Disc One

1. Bare Wires Suite
Bare Wires
Where Did I Belong
I Started Walking
Open A New Door
Fire
I Know Now
Look In The Mirror
 22:59
2. I'm A Stranger 5:13
3. No Reply 3:09
4. Hartley Quits 2:55
5. Killing Time 4:48
6. She's Too Young 2:22
7. Sandy 3:48

Bonus Tracks

8. Picture On The Wall 3:03
9. Jenny A & B side of single 4:40
10. Knocker's Step Forward 3:13
11. Hide And Seek
Recorded at Decca studios, London, April '68 		2:23
12. 6:46   
13
58:33

Odbiór

edytuj

Opinie krytyków

edytuj
Oceny łączne
Publikacja Ocena
Album of the Year 60/100[5]
Recenzje
Publikacja Ocena
AllMusic  [1]
The Rolling Stone Album Guide  [a][6]
Tylko Rock  1/4[7]

Marcin Gajewski z miesięcznika Tylko Rock analizując suitę „Bare Wires” uważa, że w trakcie jej komponowania Mayallowi „najwyraźniej zamarzyła się sztuka przez duże S” i że „wyraźnie wychylił się on poza blues-rockową burtę”. Autor podkreśla wkład przyszłych muzyków Colosseum oraz Micka Taylora, którego nazwał „kolejnym herosem gitary u boku Mayalla”[7].

Według Richarda Haversa z magazynu udiscovermusic Mayall „mieszając bluesa, folk, jazz, R&B i rodzący się rock progresywny, a nawet odrobinę psychodelii, [sprawił, ze] siedem piosenek, które składają się na „Suite”, dobrze się sprawdza”[3].

„Dla wszystkich, ale przede wszystkim dla bluesowych purystów jest Bare Wires jedną z najbardziej interesujących płyt – Mayall dokonuje jednej z pierwszych prób fuzji jazzu i rocka. Sekcja dęta (Dick Heckstall-Smith i Chris Mercer) dodaje albumowi elegancji, a sam Mayall w lekko chropawym, szepczącym stylu odnajduje przejmującą narrację, która działa”[6].

Listy tygodniowe

edytuj
1968
Kraj Lista Pozycja
Norwegia VG-lista 9[8]
Stany Zjednoczone Billboard 200 59[9]
Wielka Brytania UK Albums Chart 3[10]

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Dot. wznowienia z 1988 (PolyGram).

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d William Ruhlmann: Bare Wires – John Mayall & the Bluesbreakers / John Mayall. AllMusic. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
  2. ↑ a b c John Mayall's Bluesbreakers – Bare Wires. Discogs. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
  3. ↑ a b c Richard Havers: ‘Bare Wires’: John Mayall And The Bluesbreakers’ Genre-Hopping Classic. udiscovermusic.com. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
  4. ↑ a b John Mayall's Bluesbreakers – Bare Wires. Discogs. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
  5. ↑ Album of the Year: John Mayall – Bare Wires. Album of the Year. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
  6. ↑ a b (red.) Anthony DeCurtis, (red.) James Henke, (red.) Holly George-Warren: The Rolling Stone Album Guide. New York: Random House, 1992, s. 456. ISBN 0-679-73729-4. (ang.).
  7. ↑ a b Marcin Gajewski. John Mayall Bluesbreakers With Eric Clapton. „Tylko Rock”. Nr 6 (70), s. 43, czerwiec 1997. Warszawa: Res Publica Press International Sp. z o.o.. ISSN 1230-2317. 
  8. ↑ VG-lista: JOHN MAYALL'S BLUES BREAKERS - BARE WIRES (ALBUM). norwegiancharts.com. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
  9. ↑ Billboard: Chart History John Mayall Billboard 200. Billboard.com. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
  10. ↑ Official Charts Company: Official Albums Chart: 21 July 1968 - 27 July 1968. officialcharts.com. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Bare_Wires&oldid=74610662”