Azotan uranylu

Azotan uranylu
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
addyt.	bis[trioksydoazotan(1−)] dioksydouranu(2+)
	Inne nazwy i oznaczenia
półsyst.	azotan uranylu
Stocka	azotan(V) uranylu
inne	tlenoazotan uranu
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	UO2(NO3)2
Masa molowa	396,05 g/mol
Wygląd	higroskopijne żółto-zielone ciało stałe
	Identyfikacja
Numer CAS	10102-06-4
PubChem	24933
Właściwości
	Gęstość
	2,81 g/cm³ (heksahydrat); ciało stałe; 2,807 g/cm³ (13 °C); ciało stałe
	Rozpuszczalność w wodzie
	127 g/100 g; 173 g/l
	w innych rozpuszczalnikach
	etanol, eter
Temperatura topnienia	60 °C (heksahydrat)
Temperatura wrzenia	118 °C (rozkład heksahydratu)
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI
Zwroty H	H300, H330, H373, H411
Zwroty P	brak wiarygodnych danych
	Europejskie oznakowanie substancji
	oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne
	Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI
Silnie; toksyczny; (T+)	Groźny dla; środowiska; (N)
Zwroty R	R26/28, R33, R51/53
Zwroty S	S1/2, S20/21, S45, S61
Numer RTECS	YR3805000
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Azotan uranylu, UO₂(NO₃)₂ – nieorganiczny związek chemiczny, sól kwasu azotowego i uranu, zawierająca jako kation jon uranylowy UO2+2. Tworzy żółto-zielone^[4] kryształy (heksahydrat), wykazujące tryboluminescencję.

Azotan uranylu powstaje np. przez reakcję soli uranowych z kwasem azotowym. Jest rozpuszczalny w wodzie, etanolu, acetonie, i eterze, ale nie w benzenie, toluenie, i chloroformie.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e David R.D.R. Lide David R.D.R. (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 4-97, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
↑ ^a ^b Department of Chemistry, The University of Akron: Uranyl nitrate. [dostęp 2012-02-23]. (ang.).
↑ ^a ^b związki uranu, z wyjątkiem związków wymienionych w innym miejscu niniejszego załącznika, [w:] Classification and Labelling Inventory, Europejska Agencja Chemikaliów [dostęp 2015-03-28] (ang.).
↑ Roberts, D.E. and Modise, T.S. (2007). Laser removal of loose uranium compound contamination from metal surfaces. Applied Surface Science 253, 5258-5267.