Armata przeciwlotnicza 3,7-calowa

Armata przeciwlotnicza 3,7–calowa (Ordnance QF 3.7 inch anti-aircraft gun) – brytyjskie działo przeciwlotnicze kalibru 94 mm używane w okresie II wojny światowej i po jej zakończeniu, aż do zastąpienia przez rakietowe pociski przeciwlotnicze.

Ordnance QF 3.7 inch anti-aircraft gun Mk III
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Wielka Brytania

Rodzaj

armata przeciwlotnicza

Historia
Prototypy

1936

Produkcja seryjna

1939 – ?

Dane taktyczno-techniczne
Kaliber

94 mm

Długość lufy

4700 mm

Donośność

9755 m (pionowa)

Prędkość pocz. pocisku

792 m/s (pocisk o masie 17,96 kg)

Długość

8687 mm (marszowa)

Szerokość

2438 mm

Wysokość

2502 mm

Masa

9317 kg (pełna)

Kąt ostrzału

-8° do + 80° (w pionie)
360° (w poziomie)

Prototyp powstał w 1936, produkcję seryjną rozpoczęto w roku 1938. W 1941 armaty tego typu stanowiły większość brytyjskich armat przeciwlotniczych. Produkowane były w kilku odmianach i montowane na trzech rodzajach podstaw – kołowej, krzyżowej i statycznej.

Po upadku Francji w roku 1940 spora liczba tych dział dostała się w ręce niemieckie. Niemcy ocenili zalety broni tak wysoko, że postanowili uruchomić do niej produkcję amunicji. Armaty używane były jako broń przeciwlotnicza o oznaczeniu 9-4 cm Flak Vickers M.39(e) i w bateriach artylerii nadbrzeżnej. W 1944 roku jedna z takich baterii zatopiła pod Walcheren kilka alianckich okrętów desantowych.

Bibliografia

edytuj
  • Chris Bishop: The Encyclopedia of Weapons of World War. London: Barnes & Noble Books, 1998, s. 155. ISBN 0-7607-1022-8.

Linki zewnętrzne

edytuj