Armada de Republica Dominicana
Armada de República Dominicana (Marynarka Wojenna Republiki Dominikańskiej) – marynarka wojenna Dominikany, część sił zbrojnych tego państwa.
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Siły zbrojne | |
| Nazwa skrócona |
ARD |
| Bandera |
|
| Proporzec |
|
Głównymi bazami są Las Calderas, Santo Domingo i Haina[1].
Historia
edytuj1900–1945
edytujPo uzyskaniu niepodległości pod koniec XIX wieku, Dominikana utworzyła małą marynarkę wojenną, której najsilniejszymi jednostkami na początku XX wieku było kilka niewielkich kanonierek[2]. Największą z nich była „Restauracion” z 1898 roku, o wyporności 1000 ton, uzbrojona w działa kalibru 120 mm[2]. Kres ówczesnej marynarce Dominikany przyniosła okupacja kraju przez wojska amerykańskie między 1916 a 1924 rokiem[2][3].
Dominikana nie posiadała następnie sił morskich aż do stycznia 1934 roku, kiedy przybyły kupione w USA dwa małe kutry patrolowe[3]. Dekretem prezydenta Rafaela Trujillo z 2 lutego 1938 roku powołano ponownie marynarkę wojenną[3]. Do tego czasu liczyła już siedem przybrzeżnych kutrów patrolowych, uzbrojonych w broń maszynową (CG-1 – CG-7), a ósmy zbudowano w 1941 roku w Dominikanie[3]. W skład marynarki wchodził ponadto transportowiec „Presidente Trujillo” i uzbrojony jacht „Ramsis”[3]. Podczas II wojny światowej, Dominikana w grudniu 1941 roku po ataku japońskim na USA wypowiedziała wojnę państwom Osi[3]. Jej przybrzeżna marynarka, zdatna jedynie do celów patrolowych, nie miała starć z wrogiem[a]. Okręty dozbrojono jedynie w działka kalibru 20 mm i bomby głębinowe[3]. Na początku 1944 roku USA dodatkowo przekazały Dominikanie trzy 83-stopowe kutry patrolowe[3].
Po 1946
edytuj
Dopiero po wojnie Dominikana, rządzona dyktatorsko przez prezydenta Trujillo, przystąpiła do budowy wyjątkowo silnej jak na Karaiby i państwo tej wielkości marynarki wojennej, w oparciu o okręty pozyskiwane z nadwyżek wojennych państw alianckich[1][3]. Jako pierwsze nabyto w 1946 roku od Kanady: korwetę typu Flower „Cristobal Colón” i fregatę typu River „Presidente Trujillo” (późniejsza „Mella”), zaadaptowaną na jacht prezydencki[4]. W latach 1947–49 nabyto dwa brytyjskie niszczyciele budowy przedwojennej („Trujillo” i „Generalissimo”), trzy amerykańskie fregaty typów Tacoma i Asheville (River) oraz cztery dalsze korwety typu Flower z Kanady[1]. Oprócz tego marynarka posiadała wówczas niezbyt liczne małe jednostki, głównie patrolowe i desantowe[1].
.jpg)
W kolejnych dekadach rozwój marynarki został wstrzymany i nie nabywano już tak dużych okrętów, ani o większej wartości bojowej[1]. W latach 60. i 70. pozyskiwano z USA okręty patrolowe różnej wielkości, głównie stare, w tym największe z nich trzy adaptowane stawiacze sieci typu Cohoes i dwa byłe trałowce typu Admirable[1]. W latach 80. nabyto jedynie dwa nowe niewielkie patrolowce typu Swiftship 110ft[1]. Do tej pory wycofano okręty nabyte bezpośrednio po wojnie, przy czym fregatę „Mella” zachowano jako okręt-muzeum[1][5]. Taki stan marynarki, uzupełnianej przez kolejne stare amerykańskie okręty pomocnicze lub patrolowe, utrzymał się do końca XX wieku[5]. W 2000 roku liczebność personelu marynarki wynosiła 3800 ludzi, w tym piechota morska[5].
Do 2015 roku marynarka znacznie powiększyła stan liczebny, do 10 800 personelu[6]. Nie zmieniła jednak swojego charakteru, opartego na okrętach patrolowych uzbrojonych w broń maszynową lub działka małokalibrowe, a jej największymi jednostkami stały się cztery zaadaptowane w tym celu stawiacze boi amerykańskiego Coast Guardu, pochodzące z lat 40 (przekazywane Dominikanie od lat 90)[6]. W pierwszych dekadach XXI wieku nabyto jednak także pewną liczbę nowoczesnych małych patrolowców przybrzeżnych, w tym szybkie jednostki służące do zwalczania przemytu narkotyków[7].
Lotnictwo marynarki wojennej od 2003 roku używało lekkich śmigłowców patrolowych Bell OH-58 Kiowa, maksymalnie w liczbie trzech (w 2015 dwóch)[7].
Uwagi
edytuj- ↑ Transportowiec „Presidente Trujillo” został zatopiony 22 maja 1942 roku przez niemiecki okręt podwodny U-156, ale już po przekazaniu w 1938 roku do służby cywilnej (Guðmundur Helgason, Presidente Trujillo [online], uboat.net [dostęp 2023-11-01] (ang.).
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h Gardiner, Chumbley (red.) 1995 ↓, s. 82-83
- ↑ a b c Gardiner, Gray (red.) 1985 ↓, s. 414
- ↑ a b c d e f g h i Patianin, Barabanow i Mitiukow 2008 ↓, s. 24
- ↑ Gardiner, Chesneau (red.) 1980 ↓, s. 425.
- ↑ a b c Jane’s Fighting Ships 2000–2001 ↓, s. 177-179.
- ↑ a b Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 207-208.
- ↑ a b Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 208-209.
Bibliografia
edytuj- Conway's All the world’s fighting ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). Londyn: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Conway’s All the world’s fighting ships 1922–1946. Robert Gardiner, Roger Chesneau (red.). London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
- Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2000–2001. Richard Sharpe (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2000. ISBN 0-7106-2018-7. (ang.).
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
- Siergiej Patianin, Michaił Barabanow, Nikołaj Mitiukow. Korabli Wtoroj mirowoj wojny. WMS stran Łatinskoj Amieriki i Azji. „Morskaja Kampanija”. 04(17)/2008, maj 2008. Moskwa: Izdatielstwo Kollekcyja. (ros.).