Ślimak zaroślowy

Ślimak zaroślowy
	Arianta arbustorum
	(Linnaeus, 1758)
	; Widać typowe cechy gatunkowe Arianta arbustorum
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	mięczaki
Gromada	ślimaki
Podgromada	Heterobranchia
Rząd	trzonkooczne
Rodzina	ślimakowate
Rodzaj	Arianta
Gatunek	ślimak zaroślowy
Synonimy
	Helix arbustorum Linnaeus, 1758; Helix rufescens Pennant, 1777; Cochlea unifasciata Da Costa, 1778; Helix alpicola Férussac, 1821; Helix canigonensis Boubée, 1833; Helix musdorfensis Servain, 1889; Helix thamnivaga Mabille, 1884;
	Helix arbustorum Linnaeus, 1758; Helix rufescens Pennant, 1777; Cochlea unifasciata Da Costa, 1778; Helix alpicola Férussac, 1821; Helix canigonensis Boubée, 1833; Helix musdorfensis Servain, 1889; Helix thamnivaga Mabille, 1884;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania
	; Kraje Europy, w których stwierdzono występowanie gatunku
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ślimak zaroślowy (Arianta arbustorum) – gatunek ślimaka płucodysznego z rodziny ślimakowatych (Helicidae).

Występowanie

Jest szeroko rozprzestrzeniony w środkowej oraz północno-zachodniej Europie. Pospolity w wilgotnych lasach liściastych o gęstym podszycie. W Polsce jest jednym z najpospolitszych ślimaków lądowych^[3]. Ukrywa się pod opadłymi liśćmi, kamieniami, powalonymi drzewami oraz gałęziami. Chętnie wędruje po wilgotnym podłożu i wtedy go najłatwiej znaleźć.

Muszla

Arianta arbustorum alpicola

Muszle Arianta arbustorum

Ślimak zaroślowy. Maj. Góra Hugona. Świętochłowice.

Muszla bez dołka osiowego (podobnie jak u ślimaków z rodzaju Cepaea) z białą wargą i brzegiem otworu lekko wywiniętym na zewnątrz (przy wardze może to sprawiać wrażenie ukrytego dołka osiowego). Skorupka łatwo, nawet u żywych osobników, traci swą wierzchnią konchiolinową warstwę, przez co zwłaszcza szczyt muszli (najstarsza część) ma białawe ubytki a znalezione skorupki martwych ślimaków mogą być całkiem białe. Ogólnie skorupka brunatna z licznymi jaśniejszymi plamkami i prążkami (po obwodzie skrętu). Zwykle większa powierzchnia jaśniejsza występuje na ostatnim skręcie, na wysokości wargi. Na pierwszym i drugim skręcie łatwo zauważyć pojedynczy, ciemno brunatny pasek.

Szerokość skorupki 18–25 mm, a wysokość 15–27 mm.

Podgatunki

Wyróżnia się następujące podgatunki ślimaka zaroślowego^[1]:

Arianta arbustorum alpicola (A. Férussac, 1821)
Arianta arbustorum arbustorum (Linnaeus, 1758)
Arianta arbustorum canigonensis (Boubée, 1833)
Arianta arbustorum doriae (Paulucci, 1878)
Arianta arbustorum picea (Rossmässler, 1837)
Arianta arbustorum pseudorudis (Schlesch, 1924)
Arianta arbustorum repellini (Reeve, 1852)
Arianta arbustorum styriaca (Frauenfeld, 1868)
Arianta arbustorum vareliensis Ripken & Falkner, 2000

Zobacz też

mięczaki Polski

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e MolluscaBase eds., Arianta arbustorum (Linnaeus, 1758), [w:] MolluscaBase [online] [dostęp 2024-04-19] (ang.).
↑ Arianta arbustorum, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Fauna Polski – charakterystyka i wykaz gatunków. Bogdanowicz W., Chudzicka E., Pilipiuk I. i Skibińska E. (red.). T. III. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2008, s. 399. ISBN 978-83-88147-09-8.

Bibliografia

Urbański J. Krajowe ślimaki i małże, Warszawa 1957.
RafałR. Wąsowski RafałR., AleksanderA. Penkowski AleksanderA., Ślimaki i małże Polski, Warszawa: „Multico”, 2003, ISBN 83-7073-347-6, OCLC 749195338 .

[mb-1] MolluscaBase eds., Arianta arbustorum (Linnaeus, 1758), [w:] MolluscaBase [online] [dostęp 2024-04-19] (ang.).

[iucn-2] Arianta arbustorum, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[FaunaT3-3] Fauna Polski – charakterystyka i wykaz gatunków. Bogdanowicz W., Chudzicka E., Pilipiuk I. i Skibińska E. (red.). T. III. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2008, s. 399. ISBN 978-83-88147-09-8.

[1]

[2]

[3]