Architektura von Neumanna

Architektura von Neumanna – rodzaj architektury komputera będąca implementacją koncepcji The Stored-Program gdzie dane przechowywane są wraz z kodem programu[1]. Opracowana została przez Johna von Neumanna, Johna W. Mauchly’ego oraz Johna Presper Eckerta w 1945 roku. Pierwszymi komputerami zbudowanymi na bazie tej architektury były EDSAC oraz UNIVAC[2]. Większość współczesnych komputerów posiada architekturę bazującą na koncepcji von Neumanna[3].

Architektura von Neumanna

Opis architektury

edytuj

W architekturze tej komputer składa się z czterech głównych komponentów:

Jednostka sterująca wraz z jednostką arytmetyczno-logiczną tworzą procesor.

System komputerowy zbudowany według architektury von Neumanna powinien:

Podane warunki pozwalają przełączać system komputerowy z wykonania jednego zadania (programu) na inne bez fizycznej ingerencji w strukturę systemu, a tym samym gwarantują jego uniwersalność.

System komputerowy von Neumanna nie posiada oddzielnych pamięci do przechowywania danych i instrukcji. Instrukcje jak i dane są zakodowane w postaci liczb. Bez analizy programu trudno jest określić czy dany obszar pamięci zawiera dane czy instrukcje. Wykonywany program może się sam modyfikować traktując obszar instrukcji jako dane, a po przetworzeniu tych instrukcji – danych – zacząć je wykonywać.

Model komputera wykorzystującego architekturę von Neumanna jest często nazywany przykładową maszyną cyfrową (PMC).

Kontrowersje

edytuj

Mauchly i Eckert oskarżali von Neumanna o przywłaszczenie wspólnych wyników prac. Sam von Neumann uważał ich pracę za dzieło zbiorowe o licencji public domain (projekt był współfinansowany przez rząd amerykański).

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Kotuła 2014 ↓, s. 13-14.
  2. Kotuła 2014 ↓, s. 14.
  3. Architektura von Neumanna. eSezam. [dostęp 2023-12-16].

Bibliografia

edytuj