Arasari obrożny

Arasari obrożny (Pteroglossus torquatus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny tukanowatych (Ramphastidae), występujący w Ameryce Centralnej i Południowej od południowego Meksyku po Kolumbię i Wenezuelę (w szerszym ujęciu systematycznym dalej na południe po Ekwador).

Arasari obrożny

Pteroglossus torquatus
(Gmelin, 1788)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	dzięciołowe
Rodzina	tukanowate
Podrodzina	tukany
Rodzaj	Pteroglossus
Gatunek	arasari obrożny
Synonimy
Ramphastos torquatus Gmelin, 1788
Podgatunki
zobacz opis w tekście
Kategoria zagrożenia (CKGZ)
najmniejszej troski
Zasięg występowania

Wygląd

Ptak o masie ok. 230 g i długości ciała ok. 40 cm. Pióra na grzbiecie czarne, połyskujące na zielono. Pierś i szyja białawe, nasada ogona czerwona. Dziób biało-czerwono-czarny, na jego końcu znajdują się przypominające zęby wyrostki. Oczy żółte, skóra wokół nich czerwona. Samice można odróżnić od samców po mniejszym dziobie.

Tryb życia

Arasari obrożne żyją w lasach, w stadach składających się z 6–15 osobników. Są wszystkożerne – żywią się owocami, orzechami, owadami, a także jajami i pisklętami innych ptaków. Udomowione osobniki chętnie jedzą karmę dla psów.

Rozmnażanie

Arasari obrożne są monogamiczne, łączą się w pary na całe życie. Rozmnażają się raz w roku, od stycznia do maja. Samica składa w dziupli drzewa ok. 3 jaj, z których po ok. 16 dniach wykluwają się nagie i ślepe pisklęta. Młodymi zazwyczaj opiekuje się 5–6 ptaków – rodzice oraz potomstwo z poprzedniego miotu. Po sześciu tygodniach pisklęta wychodzą z gniazda, ale są jeszcze przez pewien czas karmione przez rodziców. Nie wiadomo, kiedy arasari obrożne uzyskują dojrzałość płciową, przypuszcza się, że tak jak u spokrewnionych z nimi gatunków dzieje się to w wieku 3–4 lat. Ptaki te mogą żyć 20 lat.

Podgatunki i zasięg występowania

Obecnie zwykle wyróżnia się 3 podgatunki P. torquatus:

• P. t. torquatus (Gmelin, 1788) – środkowo-wschodni Meksyk do północno-zachodniej Kolumbii
• P. t. erythrozonus Ridgway, 1912 – południowo-wschodni Meksyk, Belize i północna Gwatemala
• P. t. nuchalis Cabanis, 1862 – północno-wschodnia Kolumbia i północna Wenezuela

Część systematyków nadal wlicza do tego gatunku 3 kolejne taksony przez innych podnoszone obecnie do rangi gatunku:

• P. (t.) frantzii Cabanis, 1861 – arasari płomienny – Kostaryka i Panama
• P. (t.) sanguineus Gould, 1854 – arasari pręgodzioby – zachodnia Kolumbia i północno-zachodni Ekwador
• P. (t.) erythropygius Gould, 1843 – arasari ekwadorski – zachodni Ekwador

Status i zagrożenia

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje arasari obrożnego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy ze względu na niszczenie siedlisk i polowania. Ptaki te są pospolite lub dość pospolite na terenach swojego występowania. Największymi naturalnymi wrogami, zwłaszcza dla młodych, są ptaki z rodzaju Micrastur oraz białostrząb duży.

Trzy sporne taksony (P. (t.) frantzii, P. (t.) sanguineus i P. (t.) erythropygius) IUCN traktuje jako osobne gatunki, zalicza je do kategorii najmniejszej troski (LC), a trend liczebności ich populacji uznaje za spadkowy.

Bibliografia

• Pteroglossus torquatus. Animal Diversity Web. [dostęp 2010-01-24]. (ang.).

Linki zewnętrzne

• Zdjęcia i materiały multimedialne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).
• Zdjęcia i materiały multimedialne – arasari płomienny P. (t.) frantzii. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).