Antonio de Brugada
Antonio de Brugada – hiszpański malarz romantyczny zaangażowany w politykę Hiszpanii. Był nadwornym malarzem Izabeli II[1].
 El navío Pelayo acude en auxilio del Santísima Trinidad durante la batalla del Cabo de San Vicente | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka | |
Studiował w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych św. Ferdynanda w Madrycie w latach 1818-21. Od 1820 należał do madryckiej narodowej milicji, po zmianach na arenie politycznej został uwięziony i szykanowany przez absolutystów. Wyemigrował do Francji w 1823 i zamieszkał w Bordeaux. Rok później w Bordeaux osiedlił się również Francisco Goya, z którym łączyła go przyjaźń.
We Francji mieszkał przez kilka lat kontynuując studia artystyczne i działalność polityczną. Po śmierci Goi na prośbę jego syna Javiera udał się do Hiszpanii, aby sporządzić inwentarz obrazów w domu zmarłego artysty nazywanym Domem Głuchego. Brugada był jednym z pierwszych, którzy opisali czarne obrazy – malowidła, które Goya wykonał na ścianach swojego domu.
Malował pejzaże, w szczególności sceny morskie, za które dwukrotnie otrzymał wyróżnienie cum laude na Krajowej Wystawie Sztuk Pięknych w Madrycie w latach 1856 i 1858.
Wybrane dzieła
edytuj- Marina con acantilado y barcas
- Marina. Naufragio de un galeón, 1841
- Episodio de la batalla de Lepanto
Przypisy
edytuj- ↑ Enrique Arias Anglés: Antonio de Brugada. Pintor romántico y liberal. Madryt: Avapiés, 1989.