Andrzej Papuziński
Andrzej Sławomir Papuziński – polski filozof, dr hab. nauk humanistycznych, profesor uczelni i kierownik Katedry Polityki Rozwoju Zrównoważonego Wydziału Nauk o Polityce i Administracji Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego[1][2].
| Państwo działania | |
|---|---|
| doktor habilitowany nauk humanistycznych | |
| Specjalność: filozofia ekologii, filozofia kultury, polityka ekologiczna[1] | |
| Alma Mater | |
| Habilitacja |
1990[1] |
Życiorys
edytujW 1982 ukończył studia filozoficzne na Uniwersytecie Wrocławskim[1], w 1990 habilitował się na podstawie pracy zatytułowanej Współczesna katolicka koncepcja kultury: uwarunkowania, system aksjologiczny, egzemplifikacja[1]. Został zatrudniony na stanowisku profesora na Wydziale Zamiejscowym w Człuchowie Wyższej Szkole Pedagogicznej im. Janusza Korczaka w Warszawie[1].
Był profesorem nadzwyczajnym w Instytucie Nauk Politycznych, dziekanem na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego, członkiem Uniwersyteckiej Komisji Akredytacyjnej (UKA) i prorektorem Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego[1].
Awansował na stanowisko profesora zwyczajnego Wydziału Nauk Społecznych w Człuchowie Wyższej Szkole Pedagogicznej im. Janusza Korczaka w Warszawie[1].
Jest profesorem uczelni i kierownikiem Katedry Polityki Rozwoju Zrównoważonego Wydziału Nauk o Polityce i Administracji Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego[1].
Poglądy filozoficzne
edytujJest jednym z prekursorów filozofii ekologii (ekofilozofii) w Polsce oraz autorem wielu oryginalnych i pionierskich publikacji naukowych, poświęconych szeroko pojętej ekologii humanistycznej i polityce ekologicznej. Swoje poglądy ekofilozoficzne przedstawił w autorskiej monografii: Życie – Nauka – Ekologia (Prolegomena do kulturalistycznej filozofii ekologii) (Wyd. Uczelniane WSP, Bydgoszcz 1998), za którą otrzymał nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W swojej koncepcji opowiedział się za holistycznym modelem uprawiania myśli ekologicznej, czyli w zgodzie z głównymi ustaleniami ekologii przyrodniczej (jako nauki biologicznej), z jednoczesnym uwzględnieniem jej humanistycznego i społecznego wymiaru (nauk humanistycznych i społecznych). Tylko takie pełne ujęcie pozwala na ocenę i zrozumienie przyczyn kryzysu ekologicznego i jego przezwyciężenia. Taka wizja ekofilozoficzna, chociaż krytyczna wobec zbyt daleko ingerującej w nasze życie cywilizacji naukowo-technicznej, nie odcina się od niej, odcinając się za to od radykalnych i utopijnych wizji, mających na celu zbudowanie nowego ekologicznego świata poza tą cywilizacją. Programy takie Papuziński określił jako szkodliwe, zaś koszty ich poniesienia (w stosunku do pożytków z nich płynących) byłyby analogiczne, jak w przypadku globalnej katastrofy ekologicznej[3][4].
Takie podejście zdaje się go prowadzić do tezy, że trzeba unikać zarówno antyekologizmu (obecnej cywilizacji naukowo-technicznej) jak i ekologizmu (nowej cywilizacji ekologicznej) jako zbyt skrajnych nurtów ideologicznych, i wybrać rozwiązanie zrównoważone. Natomiast w kontekście aksjologicznym filozofii i etyki ekologicznej poglądy Papuzińskiego można byłoby sklasyfikować jako antropocentryzm umiarkowany[3][5].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i Dr hab. Andrzej Sławomir Papuziński, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2022-08-29].
- ↑ profesor uczelni, kierownik katedry Papuziński Andrzej dr hab.. www.ukw.edu.pl. [dostęp 2022-08-29].
- ↑ a b Mariusz Ciszek, Andrzej Papuziński (hasło), [w:] Mariusz Ciszek (red.), Słownik bioetyki, biopolityki i ekofilozofii, Warszawa: wyd. Polskie Towarzystwo Filozoficzne, 2008, s. 196.
- ↑ Andrzej Papuziński, Życie - Nauka - Ekologia (Prolegomena do kulturalistycznej filozofii ekologii), Bydgoszcz: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Bydgoszczy, 1998, s. 13-16.
- ↑ Mariusz Ciszek, „Ekologizm” jako nowy nurt polityczny. Implikacje filozoficzno-etyczne, „Studia Ecologiae et Bioethicae”, 8/2, 2010, s. 45-51.