Andrzej Miączyński
Andrzej hrabia Miączyński (ur. 22 stycznia 1876 w maj. Stachur, zm. 24 grudnia 1937) – pułkownik łączności Wojska Polskiego.
 pułkownik łączności
| |
| Data i miejsce urodzenia |
22 stycznia 1876 |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1927 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku łączności |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujAndrzej hrabia Miączyński urodził się 22 stycznia 1876 roku w majątku Stachur (Stachór), w gminie Maciejów ówczesnej guberni wołyńskiej, w rodzinie Franciszka Ksawerego Miączyńskiego z Miączyna i Zofii z Budryńskich.
W kwietniu 1918 roku był młodszym oficerem kompanii telegraficznej batalionu technicznego 1 pułku inżynieryjnego[1]. 22 stycznia 1919 roku objął dowództwo fortecznego oddziału telegrafistów w forcie Winiary ówczesnej twierdzy poznańskiej. We wrześniu 1919 roku został szefem Oddziału IIIa Łączności Sztabu Frontu Wielkopolskiego[2].
11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w Wojskach Łączności, „w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”[3]. W tym czasie był szefem łączności 7 Armii[4].
1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w batalionie zapasowym telegraficznym Nr II[5]. Od 1921 roku był dowódcą 3 pułku łączności w Grudziądzu. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów łączności[6]. 12 czerwca 1923 roku został przeniesiony na stanowisko komendanta Obozu Szkolnego Wojsk Łączności w Zegrzu, pozostając oficerem nadetatowym 3 pułku łączności w Grudziądzu, a od 1924 roku oficerem nadetatowym 1 pułku łączności w Zegrzu[7]. 26 lipca 1926 roku został przeniesiony do dyspozycji szefa Departamentu V Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych[8]. Z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku[9]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Grodno. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr III. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III”[10]. Zmarł 24 grudnia 1937 roku w majątku Augustówek koło Grodna. 28 grudnia 1937 roku został pochowany na cmentarzu garnizonowym w Grodnie[11].
Pułkownik Andrzej Miączyński był żonaty z Aleksandrą O'Brien de Laçya (1895–1987), z którą miał troje dzieci: Zofię Korczak-Komorowską (ur. 24 września 1919 roku w Poznaniu, zm. 27 stycznia 2015 roku w Warszawie), Zdzisława (1921–2008) i Krystynę (1924–2008).
Zofia Korczak-Komorowska była pielęgniarką, żołnierzem AK, uczestniczką powstania warszawskiego[12].
Ordery i odznaczenia
edytujZobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Z. Wiśniewski, Wojska łączności ..., s. 28.
- ↑ Z. Wiśniewski, Wojska łączności ..., s. 46, 76.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 26 z 14 lipca 1920 roku, poz. 656.
- ↑ Z. Wiśniewski, Wojska łączności ..., s. 46, 77, 78, 156.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 363, 768.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 255.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 38 z 12 czerwca 1923 roku, s. 393. Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 963, 967, 1530. Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 874, 884, 1390.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 29 z 26 lipca 1926 roku, s. 231.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 39.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 353, 895.
- ↑ „Polska Zbrojna”, Nr 356 z 27 grudnia 1937 roku, s. 3.
- ↑ Zmarła Zofia Korczak-Komorowska.
Bibliografia
edytuj- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Roczniki Oficerskie 1923 i 1924.
- Rocznik oficerski rezerw 1934.
- Zbigniew Wiśniewski, Wojska łączności w latach 1914-1920, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1994, ISBN 83-87103-44-6.