Wikipedia

Andrzej Kunert

polski historyk
(Przekierowano z Andrzej Krzysztof Kunert)

Andrzej Krzysztof Kunert (ur. 12 października 1952 w Warszawie) – polski historyk, doktor habilitowany nauk humanistycznych (2010), w latach 2010–2016 sekretarz Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.

Andrzej Kunert
Ilustracja
Andrzej Kunert (2009)
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

12 października 1952
Warszawa

Doktor habilitowany nauk humanistycznych
Specjalność: historia XX wieku
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

2002 – historia
Uniwersytet Zielonogórski

Habilitacja

2010 – historia
Uniwersytet Zielonogórski

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Akademia Obrony Narodowej; Wydział Bezpieczeństwa Narodowego; Katedra Historii Wojskowości

Sekretarz Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa
Okres spraw.

16 kwietnia 2010–1 sierpnia 2016

Poprzednik

Andrzej Przewoźnik

Następca

likwidacja Rady

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Medal „Dziedzictwo Kresów Wschodnich”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Andrzej Kunert (2007)

Życiorys

edytuj

Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1971)[1]. Studiował na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Tytuł zawodowy magistra uzyskał w 1976 na podstawie pracy pt. Wojskowe Sądownictwo Specjalne Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1940–1945.

Od połowy lat 70. pracował w redakcji Słownika Biograficznego Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego. W latach 1984–1990 był redaktorem w Instytucie Wydawniczym PAX. Pełnił funkcję redaktora naczelnego Wydawnictwa Bellona, pracował następnie w Muzeum Wojska Polskiego. W 2007 został współwłaścicielem spółki cywilnej zajmującej się działalnością wydawniczą i wystawienniczą. Udzielał się jako konsultant cykli dokumentalnych Discovery Historia: Wielka wojna na wschodzie oraz Wrzesień 1939. Jako pracownik Biblioteki Narodowej kierował Pracownią Badań nad Książką i Kulturą Polską za Granicą oraz był redaktorem naukowym serii wydawniczej „Instytucje kultury polskiej za granicą i ich zbiory"[2].

W 1993 został prezesem zarządu Fundacji Archiwum Polski Podziemnej 1939–1956. W 2002 uzyskał na Uniwersytecie Zielonogórskim stopień naukowy doktora na podstawie napisanej pod kierunkiem Włodzimierza Sulei rozprawy Kazimierz Moczarski (1907–1975). Zarys biografii. Współpracuje z redakcją Polskiego Słownika Biograficznego[3]. W 2010 uzyskał stopień doktora habilitowanego na Uniwersytecie Zielonogórskim[4].

Zasiadał w konwencie Ruchu Stu[5].

W 1989 był współzałożycielem Niezależnego Komitetu Historycznego Badania Zbrodni Katyńskiej[6]. W 1990 został członkiem Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa[7]. 16 kwietnia 2010, po śmierci Andrzeja Przewoźnika, został powołany na stanowisko sekretarza tego gremium[7], wchodząc w skład jej prezydium[8]. Urząd ten sprawował do 1 sierpnia 2016, kiedy to ROPWiM została zlikwidowana[9].

Zaangażował się w m.in. w projekt budowy pomnika nagrobnego żołnierzy bolszewickich w Ossowie oraz pomnika ofiar katastrofy smoleńskiej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. Zasiadł również w Polsko-Rosyjskiej Grupie do Spraw Trudnych. Został przewodniczącym Kapituły Honorowej Nagrody im. Danuty Siedzikówny „Inki”[10] oraz członkiem jury Nagrody Historycznej im. Kazimierza Moczarskiego[11].

Był pracownikiem Katedry Historii Wojskowości Akademii Obrony Narodowej w Warszawie[3]. W 2019 został członkiem Zespołu Nazewnictwa Miejskiego w Urzędzie m.st. Warszawy[12].

Odznaczenia i wyróżnienia

edytuj

W 2006 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (za zasługi w działalności na rzecz propagowania wiedzy o historii Polski, za osiągnięcia w pracy naukowej i badawczej)[13], a w 2009 Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (za wybitne zasługi w dokumentowaniu i upamiętnianiu prawdy o najnowszej historii Polski, w szczególności dziejów Polskiego Państwa Podziemnego)[14]. W 2006 otrzymał Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[15], a w 2010 Medal „10 lat Instytutu Pamięci Narodowej”[16].

W 1985 laureat Nagrody Młodych im. Włodzimierza Pietrzaka[17]. W 2006 otrzymał nagrodę Kustosza Pamięci Narodowej[2]. W 2011 wyróżniony Medalem „Dziedzictwo Kresów Wschodnich”, nadanym przez Stowarzyszenie Rodzin Osadników Wojskowych i Cywilnych Kresów Wschodnich[18]. Laureat „Konkursu im. H. Szwankowskiej – Varsavianów” Towarzystwa Miłośników Historii oraz Biblioteki m.st. Warszawy (edycje 2012/2013, 2014/2015)[19]. W 2014 otrzymał Medalion Pieta Miednoje 1940, przyznany przez Warszawskie Stowarzyszenie Rodzina Policyjna 1939 roku[20].

Wybrane publikacje

edytuj
  • Spiska 14: aresztowanie generała „Grota” – Stefana Roweckiego, Andrzej Chmielarz, Andrzej Krzysztof Kunert, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1983, ISBN 83-06-01022-1, ISBN 978-83-06-01022-0.
  • Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1944, Instytut Wydawniczy „Pax”, Warszawa 1987, ISBN 83-211-0739-7, ISBN 83-211-0758-3.
  • Rzeczpospolita Walcząca. Wrzesień-grudzień 1939. Kalendarium, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1993.
  • Rzeczpospolita Walcząca. Powstanie Warszawskie 1944. Kalendarium, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1994.
  • Ilustrowany przewodnik po Polsce podziemnej: 1939–1945, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996, ISBN 83-01-12101-7.
  • Rzeczpospolita Walcząca. Styczeń-grudzień 1940. Kalendarium, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1997.
  • Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939. Słownik biograficzny (red. nauk.), Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1998.
  • Władysław Bartoszewski – życie i twórczość, Rytm, Warszawa 1999.
  • Ilustrowany przewodnik po Polsce stalinowskiej: 1944–1956 T. 1 (współautor: Dariusz Baliszewski), Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1999, ISBN 83-01-12906-9.
  • Generał Tadeusz Bór-Komorowski w relacjach i dokumentach, Rytm, Warszawa 2000.
  • Żydzi polscy w służbie Rzeczypospolitej 1939–1945. Wybór źródeł (opr.), Adiutor, Warszawa 2002.
  • Józef Feliks Gawlina – Biskup Polowy Polskich Sił Zbrojnych, Adiutor, Warszawa 2002.
  • Rozkazy Naczelnych Wodzów Polskich Sił Zbrojnych 1939–1945 (opr.), Adiutor, Warszawa 2002.
  • Rzeczpospolita Walcząca. Styczeń-grudzień 1941. Kalendarium, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2002.
  • Polskie wigilie wojenne 1939–1945, Adiutor, Warszawa 2003.
  • Kronika Powstania Warszawskiego, Edipresse Polska, Warszawa 2004.
  • Katyń – ocalona pamięć, Świat Książki, Warszawa 2010, ISBN 978-83-247-1892-4.
  • Wielka ilustrowana encyklopedia Powstania Warszawskiego (trzytomowa), Bellona, Warszawa.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1971. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2021-09-04].
  2. ↑ a b Kustosz Pamięci Narodowej. ipn.gov.pl. [dostęp 2010-04-16].
  3. ↑ a b Dr hab. Andrzej Krzysztof Kunert, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2022-04-22].
  4. ↑ Uroczyste wręczenie habilitacji sekretarzowi Rady OPWiM. radaopwim.gov.pl, 25 października 2010. [dostęp 2010-12-10].
  5. ↑ Podstawowe informacje na temat Ruchu 100. ruch100.org.pl. [dostęp 2011-12-30].
  6. ↑ Komunikat o powstaniu Komitetu Historycznego Badania Zbrodni Katyńskiej. „Zeszyty Katyńskie”. 1, s. 4, 1990. Warszawa. [dostęp 2014-12-07]. 
  7. ↑ a b Andrzej Kunert sekretarzem Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. gazeta.pl, 16 kwietnia 2010. [dostęp 2010-04-16].
  8. ↑ Prezydium Rady. radaopwim.gov.pl. [dostęp 2010-12-10].
  9. ↑ Wchodzą w życie przepisy noweli ustawy o IPN dot. likwidacji ROPWiM. parlamentarny.pl, 1 sierpnia 2016. [dostęp 2016-08-01].
  10. ↑ Nagrody im. Danuty Siedzikówny „Inki” wręczone. Ich Patronka zidentyfikowana przez IPN. fundacjaak.pl. [dostęp 2015-11-11].
  11. ↑ Nagroda Historyczna Moczarskiego 2017. Dziesięć nominowanych książek. wyborcza.pl, 13 października 2017. [dostęp 2017-10-15].
  12. ↑ Jarosław Osowski. Obronili Krowią, przywrócili Kłopot. „Gazeta Stołeczna”, s. 5, 2–3 marca 2019. 
  13. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 1 września 2006 r. o nadaniu orderów i odznaczenia (M.P. z 2006 r. nr 80, poz. 809) – pkt 23.
  14. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 września 2009 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2010 r. nr 27, poz. 298) – pkt 1.
  15. ↑ Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 2022-04-04].
  16. ↑ Biuro Edukacji Publicznej IPN przyznało medale. onet.pl, 20 grudnia 2010. [dostęp 2010-12-20].
  17. ↑ Nota biograficzna. W: Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1944. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1987. ISBN 83-211-0739-7.
  18. ↑ 3.09.2011 r., Warszawa.. radaopwim.gov.pl, 3 września 2011. [dostęp 2012-07-28].
  19. ↑ Varsaviana konkurs im. Hanny Szwankowskiej [online], Towarzystwo Miłośników Historii [dostęp 2023-05-08].
  20. ↑ Honorowy Medalion Pamięci Pieta Miednoje 1940 r.. panstwowa.policja.pl. [dostęp 2020-01-23].
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Andrzej_Kunert&oldid=75079232”