Andrzej Chołoniewski (wojskowy)
Andrzej Adam Chołoniewski de Myszka herbu Korczak, ps. „Korczak”, „Łodyga” (ur. 2 września 1909 we Lwowie, zm. 11 marca 1992[1]) – porucznik kawalerii Wojska Polskiego i Armii Krajowej.
| |
 porucznik kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
6 Pułk Strzelców Konnych |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujSyn oficera artylerii austriackiej, Stanisława oraz romanistki, Janiny Chaintreuil. Uczył się kolejno w gimnazjach w Kołomyi, Łomży, Ostrowi Mazowieckiej, Rzeszowie. Spowodowane było to częstymi przeprowadzkami związanymi ze zmianą miejsca służby ojca. Po zdaniu matury wstąpił, 15 września 1930, wstąpił do Wojska Polskiego. W latach 1931–1933 był podchorążym Szkoły Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. 5 sierpnia 1933 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1933 roku i 56. lokatą w korpusie oficerów kawalerii, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do 6 pułku strzelców konnych w Żółkwi[2]. Był młodszym oficerem szwadronu. W 1936 przeniesiono go do 24 pułku ułanów w Kraśniku. 19 marca 1937 awansował do stopnia porucznika. W latach 1937–1938 dokształcał się w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej w Modlinie. W 1939 roku służył w 2 Batalionie Pancernym w Żurawicy[3].
W kampanii wrześniowej 1939 roku walczył jako dowódca II plutonu 3 kompanii 2 Batalionu Czołgów Lekkich. 17 września w okolicach Woronienki przekroczył granicę z Węgrami. Do końca 1939 roku Chołoniewski był internowany w obozie niedaleko Budapesztu. Na początku 1940 roku przeszedł przez „zieloną granicę” i udał się do Lwowa. Otrzymał od konsulatu polskiego zadanie wejścia do konspiracji[potrzebny przypis].
Z początkiem 1942 roku został dowódcą II odcinka Dzielnicy Wschodniej Okręgu Lwów Armii Krajowej, rok później dowodził III Dzielnicą. W tym czasie był także oficerem organizacyjnym. W roku 1944 został dowódcą oddziałów leśnych 14 pułku Ułanów Jazłowieckich AK. Ponadto był organizatorem trzech plutonów i trzech szwadronów. 15 lipca 1944 roku przejął dowództwo nad I Dzielnicą Wschodnią Lwowa. 31 lipca 1944 roku został aresztowany przez sowietów. 8 września umieszczono go w obozie Bakończyce, a 5 października przewieziono go w głąb ZSRR. Był więziony w Riazaniu, Diagilewie, Czerepowcu, obozie jenieckim NKWD w Griazowcu.
W 1948 roku zwolniono go z obozu na podstawie uznania go za obywatela Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Przybył do Lwowa, skąd w 1950 roku, po długich staraniach, dostał się do Polski. Zatrudnił się w Uzdrowisku Duszniki-Zdrój, gdzie pracował do 1975 roku[potrzebny przypis]. Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Dusznikach-Zdroju[1].
W 1937 roku poślubił Zofię Pulnarowicz (1914–1992)[1], córkę senatora II RP Władysława Pulnarowicza, łączniczkę Armii Krajowej (1942–1944), z którą miał trójkę dzieci – Witolda Antoniego (1938–1981)[1], córkę Marię (ur. 1941), a także Jerzego Marka (ur. 1952)[potrzebny przypis].
Ordery i odznaczenia
edytujAndrzej Chołoniewski otrzymał ordery i odznaczenia[potrzebny przypis]:
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1986)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1976)
- Krzyż Walecznych (1974)
- Krzyż Partyzancki (1974)
- Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” (1982)
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Grób de Myszków Chołoniewskich. Duszniki Grobonet. [dostęp 2020-12-28]. (pol.).
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15 sierpnia 1933 roku, s. 160, 168.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 238.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Jerzy Węgierski, Grzegorz Mazur, Konspiracja lwowska 1939–1944. Słownik biograficzny, Katowice 1997, ISBN 83-86250-09-7.
- Jerzy Węgierski, W lwowskiej Armii Krajowej, Warszawa 1989, Wydawnictwo Pax, ISBN 83-211-1044-4.