Alojzy Tadeusz Schuster
Alojzy Tadeusz Schuster (ur. 17 marca 1890 w Makowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
 Jako major w 1924 | |
 podpułkownik artylerii
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Alojzy Tadeusz Schuster |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
17 marca 1890 |
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1910–1929, 1939–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujUrodził się 17 marca 1890 w Makowie, w ówczesnym powiecie myślenickim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Ludwika i Julii z Wasyanowiczów[1]. W 1910 został powołany do służby w cesarskiej i królewskiej Armii, w charakterze jednorocznego ochotnika. Na stopień kadeta rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1912 i przydzielony w rezerwie do c. i k. Dywizjonu Artylerii Konnej Nr 11 we Lwowie[2]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach macierzystego oddziału, który w 1916 został przemianowany na Dywizjon Artylerii Konnej Nr 4, a później na Pułk Artylerii Polowej Nr 4K[3][4][5]. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1914[6], a na stopień nadporucznika rezerwy ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916 w korpusie oficerów artylerii polowej i górskiej[7][8].
Brał udział w wojnie z bolszewikami m.in. w wyprawie kijowskiej jako porucznik i kapitan 5 Lwowskiego pułku artylerii polowej, w którym dowodził 2 baterią „Julia”. Z końcem 1920 został odkomenderowany na stanowisko dowódcy baterii zapasowej artylerii konnej nr 2 we Lwowie. Na tym stanowisku 9 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[9].
W czerwcu 1921 awansowany na majora. Wiosną 1922 objął stanowisko zastępcy dowódcy tworzącego się 10 dywizjonu artylerii konnej w Jarosławiu. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 110. lokatą w korpusie oficerów artylerii[10]. W końcu 1922 został dowódcą 5 dywizjonu artylerii konnej w Krakowie[11][12]. 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 15 sierpnia 1924 i 24. lokatą w korpusie oficerów artylerii[13]. W styczniu 1928 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przydziałem na stanowisko rejonowego inspektora koni w Skierniewicach[14][15]. W marcu 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV, a z dniem 31 sierpnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku[16][17]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[18].
W 1935 mieszkał w Krakowie przy ul. Szlak 47[19]. Pracował w Hucie Hubertus w Bytomiu-Łagiewnikach. Był członkiem Polskiego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Województwa Śląskiego[20].
We wrześniu 1939 zmobilizowany. 19 września 1939 w miejscowości Bursztyn (województwo stanisławowskie) dostaje się do niewoli sowieckiej wraz z grupą gen. bryg. Piotra Skuratowicza i zostaje wywieziony do obozu w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie[1] i pogrzebany w bezimiennej, zbiorowej mogile w Piatichatkach[1], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[21]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 3795[1].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło – decyzją nr 439/MON[22] – mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[23][24]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[25][26][27].
Dąb Pamięci poświęcony Alojzemu Schusterowi został posadzony w październiku 2008 przy kościele parafialnym pw. Przemienienia Pańskiego w Zuzeli (powiat ostrowski, województwo mazowieckie).
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Walecznych czterokrotnie[28][29][30][31]
- Złoty Krzyż Zasługi – 22 sierpnia 1939 „za zasługi na polu pracy społecznej”[32]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Odznaka Pamiątkowa Artylerii Konnej[33]
- 5 listopada 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[19].
- austriackie
- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami[5]
- Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej dwukrotnie[5]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[5]
- Krzyż Wojskowy Karola[5]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 476.
- ↑ Schematismus 1913 ↓, s. 933, 1034.
- ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 757.
- ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 1016.
- ↑ a b c d e Ranglisten 1918 ↓, s. 1244.
- ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 670.
- ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 855.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1068.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 15 września 1920, s. 857.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 191.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 805, 815.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 724, 738.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 733.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928, s. 25.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 430, 450.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929, s. 87.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 218.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 342, 943.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-05-21]..
- ↑ Sprawozdanie Polskiego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Województwa Śląskiego za rok 1935. 1936, s. 51. [dostęp 2021-12-10].
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 7 [dostęp 2024-10-09] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 805.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 724.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 430.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-05-21]..
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 197, poz. 479.
- ↑ na podstawie fotografii
Bibliografia
edytuj- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1913. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1912. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1916. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1916. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.