Alois Mock
Alois Mock (ur. 10 czerwca 1934 w Euratsfeldzie[1], zm. 1 czerwca 2017 w Wiedniu[2]) – austriacki polityk, prawnik i urzędnik państwowy, parlamentarzysta, minister edukacji (1969–1970) oraz spraw zagranicznych (1987–1995), w latach 1987–1989 wicekanclerz, od 1979 do 1989 przewodniczący Austriackiej Partii Ludowej (ÖVP).
Alois Mock w Kolonii (1983) | |
Data i miejsce urodzenia |
10 czerwca 1934 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
1 czerwca 2017 |
Wicekanclerz Austrii | |
Okres |
od 21 stycznia 1987 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister spraw zagranicznych Austrii | |
Okres |
od 21 stycznia 1987 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
Życiorys
edytujAbsolwent prawa na Uniwersytecie Wiedeńskim (1957). W latach 1957–1958 kształcił się w bolońskim centrum akademickim należącym do Johns Hopkins University, a od 1960 do 1961 na Vrije Universiteit Brussel. Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Austriackiej Partii Ludowej. W 1958 został referentem w ministerstwie edukacji, a w 1961 urzędnikiem w biurze kanclerza federalnego odpowiedzialnym za kwestie dotyczące EWG i EFTA. Od 1962 pracował w austriackim przedstawicielstwie przy OECD w Paryżu. Został bliskim współpracownikiem kanclerza Josefa Klausa, od 1966 był jego sekretarzem i szefem gabinetu[1].
Od czerwca 1969 do kwietnia 1970 sprawował urząd ministra edukacji. W 1970 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Rady Narodowej. Do niższej izby austriackiego parlamentu był następnie wybierany w 1971, 1975, 1979, 1983, 1986, 1990, 1994 i 1995. W latach 1970–1971 pełnił funkcję burmistrza swojej rodzinnej miejscowości. Od 1971 do 1978 przewodniczył ÖAAB, organizacji pracowniczej afiliowanej przy ÖVP. Następnie do 1987 przewodniczył klubowi poselskiemu swojego ugrupowania. W 1979 został przewodniczącym Europejskiej Unii Demokratycznej, a w latach 1983–1987 stał na czele Międzynarodowej Unii Demokratycznej[1].
W 1979 zastąpił Josefa Tausa na stanowisku przewodniczącego Austriackiej Partii Ludowej. Ugrupowaniem tym kierował do 1989[3]. W styczniu 1987 dołączył do rządu, w którym kanclerzem był Franz Vranitzky. Objął urząd wicekanclerza, który sprawował do kwietnia 1989. Został wówczas również ministrem spraw zagranicznych, na czele tego resortu stał do maja 1995[1][3]. W czerwcu 1989 wraz z komunistycznym węgierskim ministrem spraw zagranicznych Gyulą Hornem wziął udział w przecinaniu płotu na granicy austriacko-węgierskiej, będącego jednym z symboli żelaznej kurtyny. Otwarcie tej granicy umożliwiło następnie Niemcom z NRD wyjazd do Niemiec Zachodnich poprzez Węgry i Austrię[4]. W okresie jego urzędowania Austria zakończyła także negocjacje akcesyjne i przystąpiła do Unii Europejskiej[5].
W połowie lat 90. zdiagnozowano u niego chorobę Parkinsona[5]. W 1999 zakończył wykonywanie mandatu poselskiego[1]. Został m.in. członkiem rady doradczej organizacji pozarządowej Global Panel Foundation[6].
Odznaczenia i wyróżnienia
edytuj- Wielka Złota Odznaka Honorowa na Wstędze Odznaka Honorowa za Zasługi dla Republiki Austrii
- Wielka Złota Odznaka Honorowa z Gwiazdą Odznaka Honorowa za Zasługi dla Republiki Austrii
- Krzyż Wielki Orderu Oranje-Nassau (Holandia)
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec[1]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej[7]
- Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Zasługi Republiki Włoskiej[1]
- Tytuły doktora honoris causa Uniwersytetu w Sarajewie, Uniwersytet w Zagrzebiu, Johns Hopkins University[1]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h Profil na stronie Parlamentu Austrii. [dostęp 2017-04-19]. (niem.).
- ↑ Vater des EU-Beitritts: Reaktionen auf den Tod von Alois Mock. tt.com, 1 czerwca 2017. [dostęp 2020-11-11]. (niem.).
- ↑ a b Leaders of Austria. zarate.eu. [dostęp 2017-04-19]. (ang.).
- ↑ The picnic that changed Europe. minnpost.com, 19 sierpnia 2009. [dostęp 2017-04-19]. (ang.).
- ↑ a b Alois Mock wird 75: Aus Euratsfeld in die Welt. diepresse.com, 5 czerwca 2009. [dostęp 2017-04-19]. (niem.).
- ↑ Board of Advisors. globalpanel.org. [dostęp 2017-04-19]. (ang.).
- ↑ M.P. z 1998 r. nr 7, poz. 156