Wikipedia

Alfred Spett

oficer Wojska Polskiego

Alfred Spett (ur. 15 stycznia 1880 w Latoszynie, zm. 21 października 1952 w Londynie) – pułkownik saperów inżynier Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.

Alfred Spett
Ilustracja
pułkownik saperów pułkownik saperów
Data i miejsce urodzenia

15 stycznia 1888
Latoszyn

Data i miejsce śmierci

21 października 1952
Londyn

Przebieg służby
Lata służby

1914–1948

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

34 pułk strzelców
14 kompania saperów kolejowych
1 Pułk Saperów Kolejowych

Stanowiska

dowódca plutonu
dowódca kompanii
dowódca batalionu
dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Złoty Krzyż Zasługi

Życiorys

edytuj

Alfred Spett urodził się 15 stycznia 1880 roku w Latoszynie, w rodzinie Józefa, adwokata, i Marii ze Steinhausów. W 1904 roku uzyskał świadectwo dojrzałości i rozpoczął studia inżyniersko-komunikacyjne na Politechnice Lwowskiej, następnie kontynuował je w Wiedniu do 1910 roku. W latach 1901–1902 odbył obowiązkową jednoroczną służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. Po jej ukończeniu został awansowany na kadeta rezerwy oddziałów piechoty Obrony Krajowej ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1903 roku. W styczniu 1913 roku posiadał przydział mobilizacyjny do 18 pułku piechoty Obrony Krajowej w Przemyślu[1]. W 1914 roku został zmobilizowany do armii austro-węgierskiej. Służył w c. i k. 34 pułku strzelców na froncie rosyjskim, a później froncie włoskim. Dowodził plutonem, a następnie kompanią. W 1914 roku awansował na podporucznika (niem. Leutnant), a rok później porucznika (niem. Oberleutnant).

3 września 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika, zaliczeniem do 1 Rezerwy armii z jednoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny aż do demobilizacji, i przydzielony do IV batalionu kolejowego[2]. W IV batalionie kolejowym objął dowodzenie 14 kompanią wojsk kolejowych. W latach 1919–1920 był referentem kolejki wąskotorowej w Dowództwie Okręgu Generalnego „Kraków”, a następnie referentem technicznym w Departamencie II Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 30 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w Korpusie Wojsk Kolejowych, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[3]. Pełnił wówczas służbę na stanowisku zastępcy dowódcy 10 baonu kolejowego. Następnie objął dowództwo tego baonu. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę na stanowisku szefa Szefostwa Kolejnictwa 2 Armii, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 1 pułk wojsk kolejowych[4].

W listopadzie 1921 roku został pełniącym obowiązki zastępcy dowódcy 1 pułku wojsk kolejowych. 28 lutego 1922 roku komendant Obozu Warownego „Kraków” generał Zdzisław Kostecki odznaczył go Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari[5].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów kolejowych[6]. W lipcu 1922 roku został komendantem Kolejowej Linii Ćwiczebnej[7]. Z dniem 1 grudnia 1923 roku został przeniesiony kierownikiem Centralnego Zarządu Parków i Warsztatów (później przemianowanego na Centralny Zarząd Parków i Warsztatów Saperów Kolejowych) w Krakowie na stanowisko kierownika[8]. 31 marca 1924 roku został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów kolejowych[9]. 11 marca 1926 roku został przeniesiony do kadry oficerów saperów kolejowych i przydzielony do Departamentu V Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko zastępcy szefa Wydziału III Saperów[10]. 29 stycznia 1927 roku został mianowany dowódcą 1 pułku saperów kolejowych w Krakowie[11]. 4 grudnia 1928 roku został przeniesiony z korpusu oficerów saperów kolejowych do korpusu oficerów inżynierii i saperów. Z dniem 5 listopada 1928 roku został przydzielony do Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, w charakterze kierownika Kursu dla Oficerów Sztabowych Saperów na okres sześciu miesięcy[12]. Z dniem 28 lutego 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku[13]. Na emeryturze mieszkał we Lwowie. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto, był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[14]. W latach 1934–1939 pełnił obowiązki dyrektora Okręgu Poczt i Telegrafów w Krakowie.

W chwili wybuchu wojny w 1939 roku ewakuował personel Poczt i Telegrafów Okręgu Krakowskiego do Rumunii. W latach 1940–1941 był osadzony w obozie przejściowym na Cyprze, a następnie udał się do Palestyny i pracował przy dostawie żywności dla Armii Polskiej. Od 1941 do 1942 roku był zatrudniony w wojskowym arsenale w Asmarze w Erytrei. W 1943 roku został powołany do służby czynnej i natychmiast przeniesiony w stan nieczynny wraz z mianowaniem na przewodniczącego PCK w Kairze. W 1947 roku został wpisany na stan ewidencyjny Ośrodka Rezerwy Personalnej Oficerów Jednostek Wojskowych na Środkowym Wschodzie. W 1948 roku został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, a w 1948 został zdemobilizowany. Zamieszkał w Londynie, gdzie pracował.

Zmarł 21 października 1952 roku w Londynie. Pochowany na cmentarzu Old Brompton[15].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrat Vertretenen Königreiche une Länder für 1913, Wiedeń styczeń 1913, s. 192, 302.
  2. ↑ Dziennik Rozkazow Wojskowych Nr 90 z 25 września 1919 roku, poz. 3301.
  3. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 30 z 11 sierpnia 1920 roku, poz. 740.
  4. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 369, 883.
  5. ↑ Korespondencje. Z Krakowa. „Polska Zbrojna”. 65, s. 3, 1922-03-07. Warszawa. 
  6. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 265.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923, s. 981, 993.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 75 z 6 grudnia 1923 roku, s. 702. Rocznik Oficerski 1924, s. 896, 903.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 166.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 11 marca 1926 roku, s. 82.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 29 stycznia 1927 roku, s. 19. 1 Pułk Wojsk Kolejowych, w dniu Święta Pułkowego, s. 34. Rocznik Oficerski 1928, s. 633.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 10, 28.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 22 z 31 grudnia 1929 roku, s. 441.
  14. ↑ Rocznik oficerski rezerw 1934, s. 349, 973.
  15. ↑ Saperzy w Służbie Polsce, s. 635.
  16. ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi w służbie pocztowo-telegraficznej”.
  17. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  18. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 403.

Bibliografia

edytuj
  • Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924 i 1928.
  • Rocznik oficerski rezerw 1934.
  • 1 Pułk Saperów Kolejowych. W dniu święta pułkowego. Jednodniówka, oprac. zb., Drukarnia Polska Franciszka Zemanka, Kraków 20 czerwca 1927.
  • Adam Julian Szugajew, Saperzy w Służbie Polsce, Londyn 1985.
  • Andrzej Suchcitz, Spett Alfred (1880–1952), Polski Słownik Biograficzny, tom XLI, Warszawa 2002 [1].
  • Piotr Zarzycki, 1 Batalion Mostów Kolejowych, Pruszków: Wydawnictwo „Ajaks”, 2005, ISBN 83-88773-26-7, OCLC 69369558.
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Alfred_Spett&oldid=74377362”