Alfons Kubosz
Alfons Kubosz[a] (ur. 27 maja 1896 w Błędowicach Średnich, zm. 7 lipca 1966 w Warszawie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 podpułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
27 maja 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 lipca 1966 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
II zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujUrodził się 27 maja 1896 w Błędowicach Średnich, w rodzinie Józefa[2]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Jego oddziałem macierzystym był pułk strzelców nr 32. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1917 w korpusie oficerów rezerwy[1].
Służył w 48 pułku piechoty w Stanisławowie[3][4][5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 453. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6], a 1 grudnia 1924 awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 107. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. Z dniem 23 czerwca 1925 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[8][9]. Służył w 18 baonie granicznym na stanowisku dowódcy 3 kompanii granicznej „Wojtkiewicze”. W marcu 1931 został przeniesiony z KOP do 68 pułku piechoty we Wrześni[10][11]. 4 lutego 1934 został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. Po awansie został wyznaczony na stanowisko dowódcy batalionu[13], a w listopadzie 1935 przesunięty na stanowisko kwatermistrza. W 1938 zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „II zastępca dowódcy pułku”[14].
24 sierpnia 1939, w czasie mobilizacji, objął dowództwo batalionu karabinów maszynowych i broni towarzyszącej nr 5. Na czele tego oddziału walczył w kampanii wrześniowej, w bitwie nad Bzurą. 23 września w Warszawie objął dowództwo II baonu 29 pułku piechoty[15]. 27 września został ranny[16]. W latach 1939–1945 przebywał w niemieckiej niewoli, w Oflagu VII A Murnau[17]. W grudniu 1945 był komendantem Obozu Przejściowego Bazy 2 Korpusu. Po powrocie do kraju był wieloletnim pracownikiem Hrydrobudowy-6[18].
Zmarł 7 lipca 1966 w Warszawie[19][18]. Pochowany na Nowym cmentarzu na Służewie w Warszawie.
Alfons Kubosz był żonaty z Zofią, z którą miał dwie córki: Krystynę „Irena”, „Basia” (ur. 1927 we Lwowie)[20] i Ewę ps. „Ala” (ok. 1930–1944)[21]. Obie córki wzięły udział w powstaniu warszawskim. Ewa została rozstrzelana przez Niemców 17 sierpnia 1944 przy kościele św. Wojciecha na Woli[21], natomiast Krystyna walczyła w plutonie 204 Zgrupowania Żaglowiec, a po kapitulacji dostała się do niemieckiej niewoli[20][17].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari[21]
- Krzyż Walecznych[22]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[23][24]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 31 października 1928 „za zasługi w służbie granicznej”[25][22]
- austro-węgierskie
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[1]
- Brązowy Medal Waleczności[1]
Uwagi
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d Ranglisten 1918 ↓, s. 78, 344.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-09]..
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 157, 720.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 260, 425.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 240, 369.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 79.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 739.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 88 z 1 września 1925 roku, s. 476.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 135, 207.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 122.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 51, 596.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 71.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 149.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 23, 628.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 244, 300.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 271.
- ↑ a b Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-11-10].
- ↑ a b Z żałobnej karty. „Stolica”. 36 (978), s. 11, 1966-09-04. Warszawa: Warszawskie Wydawnictwo Prasowe RSW „Prasa”.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 300.
- ↑ a b Krystyna Kubosz ↓.
- ↑ a b c Ewa Kubosz ↓.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 51.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 12.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 258, poz. 614.
Bibliografia
edytuj- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Linki zewnętrzne
edytuj- Powstańcze biogramy. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2020-12-25].
- Powstańcze biogramy. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2020-12-25].