Aleksiej Daniłow

Aleksiej Iljicz Daniłow (ros. Алексе́й Ильи́ч Дани́лов; ur. 14 stycznia^?/26 stycznia 1897 we wsi Mosino, zam. 23 czerwca 1981 w Moskwie) – radziecki wojskowy, generał porucznik.

Aleksiej Daniłow

Алексе́й Ильи́ч Дани́лов

generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	26 stycznia 1897 Mosino
Data i miejsce śmierci	23 czerwca 1981 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1916–1917, 1919–1968
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Czerwona Armia Radziecka
Stanowiska	dowódca 49 Korpusu Strzeleckiego, szef sztabu i dowódca 21 Amii, szef sztabu 5 Armii Pancernej, dowódca 12, 17 i 1 Armii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna domowa w Rosji, II wojna światowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się we wsi Mosino, obwód włodzimierski. Ukończył szkołę wiejską, a następnie w 1915 roku zdał jako ekstern egzamin na nauczyciela.

W maju 1916 roku został zmobilizowany do armii rosyjskiej, początkowo służył w 224 zapasowym pułku piechoty w Nowochopiorsku, skąd trafił do Aleksiejewskiej Szkoły Wojskowej, którą ukończył w czerwcu 1917 roku. Po jej ukończeniu jako młodszy oficer został skierowany do 219 pułku piechoty, walczącego na Froncie Północno-Zachodnim, a we wrześniu 1917 roku przeniesiono go do 218 pułku piechoty. W grudniu 1917 roku został zdemobilizowany.

Po powrocie do Włodzimierza pracował w okręgowym komitecie żywnościowym.

W styczniu 1919 roku został zmobilizowany do Armii Czerwonej, gdzie został mianowany dowódcą kompanii w samodzielnym batalionie ochrony żeglugi śródlądowej. W sierpniu 1919 roku został sekretarzem Homelskiej Czeki ds. transportu. W marcu 1920 roku został dowódcą kompanii w Moskiewskim pułku terytorialnym w Jamburgu, a potem dowódcą oddziału ekspedycyjnego sztabu 7 Armii. Dowodząc tymi oddziałami brał udział w wojnie domowej, walcząc na froncie zachodnim i w krajach bałtyckich.

W lutym 1921 roku został dowódcą kompanii w 498 pułku strzeleckim 5 Dywizji Strzeleckiej, a od lipca dowódcą kompanii 169 samodzielnego batalionu Czeki RFSRR do ochrony granicy w Pskowie. W styczniu 1922 roku został przeniesiony do 499 pułku piechoty 56 Dywizji Piechoty, a w sierpniu do 168 pułku piechoty tej dywizji w Leningradzkim Okręgu Wojskowym, będąc kolejno dowódcą plutonu, zastępcą dowódcy kompanii, a od lipca 1923 roku dowódcą kompanii. W czerwcu 1925 został komendantem szkoły pułkowej, a w listopadzie 1926 dowódcą batalionu.

W trakcie służby w 168 pułku piechoty, ukończył w 1924 roku roczny kurs doskonalenia kadry dowódczej Armii Czerwonej „Wystrieł” im. Kominternu. W 1928 roku został skierowany do Akademii Wojskowej im. Frunzego, którą ukończył w 1931 roku.

Po ukończeniu akademii od maja 1931 był szefem oddziału operacyjnego sztabu 29 Dywizji Strzeleckiej, następnie od kwietnia 1936 roku był szefem wydziału operacyjnego sztabu 5 Korpusu Strzeleckiego w Białoruskim Okręgu Wojskowym. W okresie od lipca 1937 do listopada 1938 roku był szefem sztabu 81 Dywizji Strzeleckiej.

Następnie został skierowany do Akademii Sztabu Generalnego, gdzie był słuchaczem wyższego kursu dowódców, który ukończył w 1939 roku.

Po ukończeniu kursu został szefem sztabu 49 Korpusu Strzeleckiego Kijowskiego Specjalnego Okręgu Wojskowego. Brał udział w agresji na Polskę we wrześniu 1939 roku na terenie Zachodniej Ukrainy. W czasie wojny radziecko-fińskiej był szefem oddziału operacyjnego sztabu Frontu Północno-Zachodniego. Po zakończeniu wojny powrócił na stanowisko szefa sztabu 49 Korpusu Strzeleckiego i latem 1940 roku uczestniczył w w operacji zajęcia Besarabii i północnej Bukowiny. W lipcu 1940 roku został zastępcą dowódcy Kijowskiego Specjalnego Okręgu Wojskowego do spraw obrony przeciwlotniczej.

Po ataku na Związek Radziecki w czerwcu 1941 roku został szefem obrony przeciwlotniczej Frontu Południowo-Zachodniego. 27 września 1941 roku został szefem sztabu 21 Armii, gdy armia ta znalazła się w okrążeniu w tzw. kotle kijowskim organizował jej wyjście z okrążenia. Następnie pełniąc to stanowisko brał udział w obronie Charkowa i w 1942 roku w operacji charkowskiej. 5 czerwca 1942 roku został dowódcą 21 Armii, która weszła w skład Frontu Stalingradzkiego, a od września Frontu Dońskiego. Dowodząc tą armią wziął udział w bitwie pod Woroneżem i bitwie stalingradzkiej, w której broniła lewego brzegu Donu.

1 listopada 1942 roku został szefem sztabu 5 Armii Pancernej w składzie Frontu Południowo-Zachodniego. Pełniąc to stanowisko uczestniczył w kontrofensywie pod Stalingradem.

20 kwietnia 1943 roku został szefem sztabu 12 Armii powstałej na bazie 5 Armii Pancernej, a 19 maja 1943 roku został jej dowódcą. Początkowo armia znajdowała się w odwodzie Frontu Południowo-Zachodniego, a we wrześniu 1943 roku została skierowana na front. Początkowo zajmowała pozycje obronne w rejonie Barwinkowa, a w operacji donbaskiej, w czasie której wyzwoliły szereg miast Donbasu dotarła do Dniepru i po jego sforsowaniu wyzwoliła miasto Zaporoże. 12 Armią dowodził do jej rozformowania 30 października 1943 roku.

W dniu 18 listopada 1943 roku został dowódcą 17 Armii, która stacjonowała na terenie Mongolskiej Republiki Ludowej, ochraniając granicę z Chinami oraz Zabajkale. Po rozpoczęciu wojny z Japonią, wchodziła w skład Frontu Zabajkalskiego, wzięła udział w operacji kwantuńskiej docierając do zat. Liaotuńskiej, gdzie zakończyła działania bojowe.

Po zakończeniu wojny radziecko-japońskiej nadal dowodził 17 Armią, do czerwca 1946 roku wchodzącą w skład Zabajkalsko-Amurskiego Okręgu Wojskowego, a następnie od 12 czerwca 1946 do 30 lipca 1946 dowodził 1 Armią. Następnie od sierpnia 1946 do marca 1947 roku dowodził 2 Korpusem Strzeleckim w tym samym okręgu.

Następnie został skierowany na Wyższy Kurs Akademicki w Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa, który ukończył w kwietniu 1948 roku. W maju 1948 roku został komendantem Wyższego Kursu Akademickiego w tej akademii. W grudniu 1951 roku został pomocnikiem dowódcy Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego, a od lipca 1954 roku także szefem wydziału szkolenia bojowego tego okręgu. W grudniu 1955 roku został głównym doradcą wojskowym Koreańskiej Armii Ludowej i pełnił tę funkcję do czerwca 1957 roku. Po powrocie do kraju od lipca 1957 roku pełnił służbę w 10 Zarządzie Głównego Sztabu Generalnego ds. Wschodu – początkowo jako pomocnik szefa Zarządu, następnie szef oddziału wschodniego i od maja 1963 – Generalny Inspektor Krajów Wschodnich X Zarządu Głównego.

W 1968 roku został przeniesiony do rezerwy.

Awanse

• kombrig (01.06.1940)
• generał major (04.06.1940, rozkaz nr 945)
• generał porucznik (27.10.1943, rozkaz nr 1176)

Odznaczenia

• Order Lenina (dwukrotnie, 01.04.1943, 21.02.1945)
• Order Rewolucji Październikowej
• Order Czerwonego Sztandaru (pięciokrotnie, 21.03.1940, 27.12.1941, 03.11.1944, 20.06.1949, 22.02.1968)
• Order Suworowa kl. I (dwukrotnie, 13.03.1944, 08.09.1945)
• Order Bohdana Chmielnickiego kl. I (dwukrotnie, 26.10.1943, ?)
• Order Wojskowy Czerwonego Sztandaru (Mongolska Republika Ludowa)
• Order Flagi Narodowej kl. I (KRL-D)
• Medal „Za obronę Stalingradu”
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
• Medal „Za zwycięstwo nad Japonią”

Bibliografia

• Praca zbiorowa: Великая Отечественная. Командармы. Военный биографический словарь. Moskwa: Кучково поле, 2005, s. 64–65. ISBN 5-86090-113-5. (ros.).
• Данилов Алексей Ильич. Oficjalna strona Ministerstwa Obrony Federacji Rosyjskiej. [dostęp 2021-12-07]. (ros.).