Aleksiej Achmatow
Aleksiej Pietrowicz Achmatow (ros. Алексей Петрович Ахматов, ur. 10 listopada?/22 listopada 1817 w Biełym Kluczu, zm. 25 listopada 1870 we Florencji) – rosyjski generał adiutant, gubernator charkowski w latach 1860–1862, oberprokurator Świątobliwego Synodu Rządzącego w latach 1862–1865.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
22 listopada 1817 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 listopada 1870 |
| oberprokurator Świątobliwego Synodu Rządzącego | |
| Okres |
od marca 1862 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| generał adiutant | |
| Data i miejsce urodzenia |
22 listopada 1817 |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys
edytujUrodził się we wsi Biełyj Klucz w guberni symbirskiej w rodzinie szlacheckiej. Jego ojciec był podporucznikiem[1].
Po kursie kandydackim na Uniwersytecie Kazańskim rozpoczął w 1836 służbę wojskową jako podoficer w elitarnym Pułku Kawalergardów. Uczestniczył w tłumieniu powstania węgierskiego w 1849, walcząc m.in. pod Ács, Komárnem i Temeszwarem[2]. Udział w kampanii węgierskiej przyniósł mu ostatecznie awans na pułkownika.
Wraz z rozpoczęciem wojny krymskiej Achmatow został mianowany w 1853 szefem sztabu 1 Rezerwowego Korpusu Kawalerii, w 1854 przeniesiony na to samo stanowisko w 3 Korpusie Piechoty, a w 1855 – 2 Rezerwowym Korpusie Kawalerii. 6 kwietnia 1856 został mianowany szefem sztabu całości wojsk rosyjskich działających na Krymie.
Podczas kampanii 1855 brał bezpośredni udział w działaniach wojennych m.in. pod Sakami[3].
5 lipca 1855 Achmatow został odwołany ze stanowiska i przeniesiony do świty cesarza. 26 sierpnia awansowano go stopnia generała majora, a 26 października mianowano członkiem specjalnej komisji powołanej w celu zbadania nadużyć w dostawach żywności dla wojska walczącego w wojnie krymskiej[2][4].
Aleksiej Achmatow został mianowany 20 listopada 1860 wojskowym gubernatorem charkowskim, a dwa lata później, w dniu 28 lutego – oberprokuratorem Świątobliwego Synodu Rządzącego. Ten ostatni urząd objął dzięki poparciu metropolity moskiewskiego Filareta, którego znał z czasów młodości, oraz Andrieja Nikołajewicza Murawjowa. W tym okresie, za panowania Aleksandra II, rozpoczęły się istotne przemiany w Cerkwi rosyjskiej, w których Achmatow nie odegrał istotnej roli. W ważniejszych kwestiach, np. mianowania archirejów, kierował się zdaniem metropolity Filareta, zaś sprawy bieżące pozostawił dyrektorowi Wydziału Szkolno-Duchownego Świątobliwego Synodu Rządzącego, Siergiejowi Nikołajewiczowi Urusowowi[1]. Z drugiej strony wykazywał się aktywnością na swoim urzędzie, m.in. występował przeciwko ułatwieniom w zawieraniu małżeństw mieszanych (prawosławnych z luteranami) oraz przeciwko usiłowaniom episkopatu, aby ograniczyć rolę oberprokuratora[5].
Od grudnia 1863 do czerwca 1865 był członkiem Rady Państwa[2].
Mając poczucie niewielkiego udziału w reformach cerkiewnych, Achmatow złożył rezygnację 3 czerwca 1865 ze względu na zły stan zdrowia. Wyjechał na leczenie za granicę, gdzie zmarł we Florencji. Został pochowany w ławrze Troicko-Siergijewskiej[1][2].
Był dalekim krewnym Anny Achmatowej[6].
Awanse
edytuj- junkier – styczeń 1837[2]
- kornet – 1838
- porucznik – 1840[2]
- sztabsrotmistrz – 1846[2]
- fligeladiutant Mikołaja I[7] – 3 kwietnia 1849
- pułkownik – 7 sierpnia 1849
- generał major – 26 sierpnia 1855
- generał lejtnant – sierpień 1863[2]
- generał adiutant – 19 kwietnia 1864
Odznaczenia
edytuj- Order Świętej Anny II klasy (1849)
- Złoty Pałasz „Za Waleczność” w kampanii węgierskiej 1849
- Order Świętego Stanisława I klasy (1860)
- Order Świętej Anny I klasy (1861)
- Order Świętego Włodzimierza II klasy (1863)[2]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Ахматов. Алексей Петрович (1817-1870), обер-прокур Святейшего Синода. [w:] Православная Энциклопедия [on-line]. pravenc.ru. [dostęp 2016-07-21]. (ros.).
- ↑ a b c d e f g h i Ахматов Алексей Петрович. regiment.ru. [dostęp 2016-07-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-17)]. (ros.).
- ↑ Ахматов, Алексей Петрович. dic.academic.ru. [dostęp 2016-07-21]. (ros.).
- ↑ Валерий Федорченко: Императорский дом. Выдающиеся сановники. Энциклопедия биографий. T. 1. Krasnojarsk – Moskwa: 2003, s. 90. [dostęp 2016-07-21]. (ros.).
- ↑ Ахматов Алексей Петрович. knowledge.su. [dostęp 2016-07-21]. (ros.).
- ↑ Н.И. Попова, О.Е. Рубинчик: Анна Ахматова и Фонтанный Дом. akhmatova.org. [dostęp 2016-07-21]. (ros.).
- ↑ Ахматов Алексей Петрович. [w:] Фотогалерея Энциклопедии Царского Села [on-line]. tsarselo.ru. [dostęp 2016-07-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-27)]. (ros.).