Aleksandyr Girginow

Aleksandyr Girginow
Александър Гиргинов
Pełne imię i nazwisko	Александър Ангелов Гиргинов
Data urodzenia	11 maja 1879
Data śmierci	1 listopada 1953
	Minister spraw wewnętrznych
Okres	od 12 października 1931; do 19 maja 1934
Poprzednik	Andrej Lapczew
Następca	Petyr Midiłew
	Minister finansów
Okres	od 29 czerwca 1931; do 12 października 1931
Poprzednik	Władimir Mołłow
Następca	Stefan Stefanow
	Minister finansów
Okres	od 2 września 1944; do 9 września 1944
Poprzednik	Dimityr Sawow
Następca	Petko Stojanow

Aleksandyr Angełow Girginow (bułg. Александър Ангелов Гиргинов, ur. 11 maja 1879 w Wielkim Tyrnowie, zm. 1 listopada 1953 w Belene^[1]) – bułgarski prawnik i polityk, minister spraw wewnętrznych Carstwa Bułgarii (1931-1934), dwukrotny minister finansów (1931, 1944), minister handlu i przemysłu (1944), deputowany do Zgromadzenia Narodowego 14. (1908—1911), 16. (1913), 17. (1914–1919), 18. (1919—1920), 19. (1920—1923), 20. (1923), 21. (1923—1927), 22. (1927—1931) i 23. (1931—1934) kadencji.

Życiorys

Syn Angeła i Anastasii. Ukończył studia prawnicze w Lipsku, tam też obronił pracę doktorską^[1]. Po powrocie do kraju wykonywał zawód adwokata i działał w Partii Demokratycznej^[1]. W 1908 wybrany po raz pierwszy deputowanym do Zgromadzenia Narodowego. Wspólnie z Aleksandrem Bałabanowem i Josephem Herbstem redagował prorządowe czasopismo Време (Wreme).

Po obaleniu rządu Aleksandra Stambolijskiego w 1923 Girginow związał się z Porozumieniem Demokratycznym, ale z czasem z niego wystąpił i powrócił do Partii Demokratycznej^[1]. W 1931 objął kierownictwo resortu spraw wewnętrznych w rządzie Nikoły Muszanowa. Po zamachu stanu w 1934 przeszedł do opozycji. W czasie II wojny światowej był zwolennikiem zachowania neutralności przez Bułgarię^[1].

2 września 1944 wszedł do rządu Konstantina Murawiewa jako minister finansów i minister handlu i przemysłu^[1]. Po przejęciu władzy przez komunistów skazany na rok więzienia. Wyszedł na wolność latem 1945 i podjął próbę odbudowania Partii Demokratycznej. Ponownie represjonowany od 1947, przymusowo eksmitowany wraz z rodziną z Sofii do Razgradu, a następnie do Dułowa w północno-wschodniej Bułgarii^[2]. W 1952 osadzony w obozie Belene. Zmarł 1 listopada 1953 w obozowym karcerze^[1]. Oficjalną przyczyną śmierci miał być wylew krwi do mózgu^[2].

W 1996 Sąd Najwyższy anulował wyrok komunistycznego sądu w sprawie Girginowa^[1].

Publikacje

1907: Парламентаризъм и поемането на властта
1919: Отговорностите в навечерието на войната и становището на Демократическата партия
1921: Държавното устройство на България
1922: Кабинетът на Малинов-Костурков в 1918 г.
1923: България пред Великата война
1926: Народната катастрофа. Войната 1912 – 1913
1936: Изпитанията във войната 1915 – 1918

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 120–121.
↑ ^a ^b Смъртта на един политик в концлагера „Белене”. desebg.com. [dostęp 2020-03-30]. (bułg.).

Bibliografia

Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 120–121.

[Taszew-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 120–121.

[desebg-2] Смъртта на един политик в концлагера „Белене”. desebg.com. [dostęp 2020-03-30]. (bułg.).

[1]

[2]